Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Lina's zoektocht naar een verloren vriend**
Er was eens, in een klein, levendig dorpje aan de rand van een groot, mysterieus bos, een meisje genaamd Lina. Lina was niet zomaar een gewoon meisje; ze was een energieke sporter met altijd een glimlach op haar gezicht en een sprongetje in haar stap. Ze hield van rennen, springen en vooral van avontuur! Maar wat ze het allerliefst deed, was samen met haar beste vriend Max spelen. Max was niet alleen haar vriend; hij was ook haar trouwe hond. Een grote, schattige golden retriever met een gouden vacht die glinsterde als de zon.
Op een zonnige ochtend besloot Lina dat het tijd was voor een nieuw avontuur. "Max!" riep ze enthousiast terwijl ze door de tuin rende. "Laten we naar het bos gaan! Misschien vinden we wel verborgen schatten of maken we kennis met geheimzinnige dieren!" Max kwispelde vrolijk met zijn staart en sprong op en neer alsof hij ook al in gedachten aan het rennen was.
De twee vrienden trokken hun avontuurlijke schoenen aan – Lina had haar felgekleurde sneakers aan en Max droeg niets (honden hebben geen schoenen nodig, toch?). Samen sprintten ze het dorp uit en het bos in. De bomen waren hoog en de bladeren fluisterden geheimen terwijl de wind erdoorheen blies. "Dit is zo spannend!" zei Lina terwijl ze over takken sprong en onder lage takken door kroop.
Na enige tijd spelen en rennen, ontdekte Lina iets bijzonders: een glinsterende steen die half begraven lag onder wat bladeren. "Kijk eens, Max! Dit is vast een magische steen!" zei ze terwijl ze de steen oppakte. Max snuffelde eraan en blafte zachtjes, alsof hij het ermee eens was. Maar net op dat moment hoorde Lina iets vreemds – het klonk als een zacht gehuil dat door het bos weerkaatste.
"Wat is dat voor geluid?" vroeg Lina zich af terwijl ze naar Max keek. Hij keek terug met grote ogen vol nieuwsgierigheid. "Laten we gaan kijken!" zei Lina vastberaden. Ze volgden het geluid dieper het bos in, waar de bomen dichter bij elkaar stonden en de zon maar weinig licht kon doorlaten.
Het gehuil werd steeds luider totdat ze bij een kleine open plek kwamen waar iets heel triests gebeurde: er zat een klein vosje vast in een struik! Het arme diertje keek hen aan met grote, verdrietige ogen. "Oh nee," zei Lina met bezorgde stem, "we moeten hem helpen!"
Max blafte instemmend en samen gingen ze aan de slag om de takken van de struik weg te duwen. Na wat trekken en duwen lukte het hen om het vosje te bevrijden! Het vosje schudde zijn vacht uit en keek hen dankbaar aan voordat hij snel wegschoot in de ondergroei.
"Wat geweldig dat we hem hebben geholpen!" zei Lina blij terwijl ze haar handen op haar heupen plaatste zoals altijd wanneer ze trots was op zichzelf. Maar toen merkte ze dat Max niet meer bij haar was! "Max? Waar ben je?" riep ze paniekerig.
Ze draaide zich om, maar er was geen spoor van hem te bekennen! Haar hart begon sneller te kloppen – dit voelde niet goed. “Max!” riep ze nogmaals, nu met meer spanning in haar stem.
Met elke minuut die verstreek voelde Lina zich verdrietiger worden. Wat als Max ergens vastzat of verloren liep? Ze kon niet gewoon blijven staan; dat zou geen sportieve actie zijn! Ze moest hem vinden!
Lina begon te rennen door het bos, roepend: “Max! Kom terug!” Ze zocht achter bomen, onder struiken en zelfs in kleine holletjes die er verdacht uitzagen (maar gelukkig vond ze daar geen andere verloren vrienden). Terwijl ze verder zocht, kwam er plotseling weer dat gehuil – maar nu klonk het anders.
“Dat klinkt als… Max?” dacht Lina hoopvol terwijl ze opnieuw richting het geluid rende. En ja hoor! Daar zat hij – maar niet alleen! Hij had nieuwe vrienden gemaakt: drie schattige jonge vossen speelden om hem heen!
“Oh Max!” lachte Lina opgelucht toen ze hem zag liggen tussen zijn nieuwe vriendjes die vrolijk rond hem dartelden. “Je hebt me laten schrikken!” Maar tegelijkertijd kon zij niet anders dan lachen om hoe blij hij eruitzag.
De jonge vossen leken echter ook nieuwsgierig naar dit menselijke meisje te zijn die zo enthousiast rondhuppelde. “Jullie zijn echt schattig!” zei Lina terwijl zij zich bukkend naar hen toe bewoog om hun zachte vachten te aaien.
Plotseling kwam er iets onverwachts: één van de jonge vossen besloot om achter Max’ staart aan te jagen! Het zag eruit als een hilarisch spelletje waarbij Max zich ineens realiseerde dat hij opnieuw moest rennen – dit keer achter zijn eigen staart aan!
“Kom op jongens!” lachte Lina terwijl zij hen aanspoorde om samen te spelen. En zo ontstond er één groot feest van vrolijke sprongetjes en gelach tussen vier vrienden: twee mensenkinderen (ja ja!) en drie jonge vossen!
Na veel gerol over de grond en gekke sprongen besloot Lina dat het tijd werd om terug naar huis te gaan voordat hun ouders zich zorgen zouden maken. “Kom op jongens,” zei zij tegen zowel Max als zijn nieuwe vrienden, “we moeten gaan!”
De jonge vossen keken teleurgesteld maar begrepen al snel dat dit avontuur ten einde liep voor vandaag – maar wie weet wat morgen zou brengen? Met hun nieuwe vrienden zwaaide Lina hen gedag terwijl zij samen met Max terug naar huis rende.
Toen zij eindelijk thuis aankwamen voelde alles weer goed; zelfs na al deze avonturen had zij nog steeds genoeg energie over voor wat extra spelletjes in de tuin voordat bedtijd kwam!
En zo eindigde deze spannende dag voor onze energieke sportieve heldin Lina én haar trouwe vriend Max – maar hun harten waren vol liefde voor elkaar én voor hun nieuwe vrienden uit het bos!
En wie weet… misschien wachten er morgen weer nieuwe avonturen op hen beiden?
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes