Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Sophie en de tijdreis naar vroeger**
In een woestijn zo heet dat zelfs de zon zich af en toe verstopte achter een wolk van stof, woonde een boze troll. Ja, ja, je leest het goed! Een troll! En niet zomaar een troll, maar een troll die het liefst in de schaduw van zijn eigen woede zat. Zijn naam was Grumpel. Grumpel had geen vrienden, behalve zijn schaduw, die altijd met hem meedroeg. De andere wezens in de woestijn waren bang voor hem; ze vonden hem te groot, te groen en vooral te boos.
Op een dag, terwijl hij met zijn knokige vingers door het zand roerde en mopperde over hoe de wereld zo onrechtvaardig was (want wie had ooit gehoord van een boze troll die in de woestijn woonde?), zag hij iets glinsteren in de verte. Het leek wel een ster! "Wat is dat voor onzin?" gromde hij. "Sterren horen aan de hemel te hangen, niet hier op mijn zand!"
Terwijl Grumpel zich voorbereidde om het glinsterende voorwerp met zijn grote klauwen te grijpen, kwam er een klein meisje aanlopen. Haar naam was Sophie. Sophie had altijd al van avontuur gehouden en haar nieuwsgierigheid leidde haar nu recht naar het glinsterende object toe. Ze droeg een hoed die veel te groot voor haar hoofd was en haar ogen glinsterden net zo fel als het mysterieuze voorwerp.
"Wat is dat?" vroeg Sophie met een sprankeling in haar stem.
Grumpel schrok zo van haar onverwachte verschijning dat hij bijna zijn eigen schaduw vertrapte. "Wat doe jij hier, kleine mens? Dit is geen plek voor jou!" gromde hij.
Sophie keek niet eens bang op; ze vond het juist leuk om met deze grote groene troll te praten. "Ik ben op zoek naar avontuur! En wat is dat daar?" vroeg ze opnieuw terwijl ze naar het glinsterende ding wees.
Grumpel zuchtte diep; niemand luisterde ooit naar hem! Maar toen hij naar het object keek, merkte hij dat het inderdaad iets bijzonders was: een oude tijdmachine gemaakt van roestig metaal en versierd met kleurrijke stenen die schitterden als sterren aan de nachtelijke hemel.
"Dat," zei Grumpel met tegenzin, "is mijn tijdmachine. Maar je kunt er niet mee spelen! Het werkt alleen als ik boos ben!"
Sophie lachte hardop. "Boos? Dat lijkt me niet zo moeilijk voor jou!" Ze grinnikte terwijl ze om hem heen danste.
Grumpel knorde nog eens en voelde hoe zijn boosheid langzaam wegebde bij Sophies vrolijkheid. "Nou ja," mompelde hij uiteindelijk, "misschien kan ik je laten zien hoe het werkt… als je belooft me niet te storen."
Sophie knikte enthousiast en sprong op en neer. “Ja! Ja! Wat moeten we doen?”
Grumpel draaide zich om naar de tijdmachine en begon enkele ingewikkelde hendels te trekken en knoppen in te drukken. De machine begon te trillen en er kwam rook uit de schoorsteen omhoog – wat zorgde voor nog meer spanning!
“Hou je vast!” gromde Grumpel terwijl Sophie zich stevig vasthield aan zijn arm – wat natuurlijk heel moeilijk ging omdat hij zo groot was!
Met een luide knal werden ze omhuld door een fel licht en plotseling stonden ze niet meer in de brandende woestijn maar… ergens anders? Sophie keek om zich heen en zag velden vol bloemen in alle kleuren van de regenboog!
“Waar zijn we?” vroeg ze verwonderd.
“Dit,” zei Grumpel met enige trots (wat ongebruikelijk was voor hem), “is vroeger! Toen alles nog beter was!”
Ze liepen verder door deze prachtige wereld tot ze bij een klein dorpje kwamen waar mensen vrolijk aan het dansen waren rond een grote boom vol vruchten. Maar toen gebeurde er iets vreemds: iedereen stopte met dansen toen ze Grumpel zagen!
“Een troll!” gilde iemand terwijl iedereen wegvluchtte.
“Zie je?” zei Grumpel verbitterd terwijl hij weer boos werd. “Zelfs hier ben ik niet welkom!”
Sophie voelde haar hart breken bij het zien van Grumpels verdrietige gezicht. “Maar kijk eens hoeveel vreugde er hier is!” riep ze uit terwijl ze naar de dansers wees die zich achter hun huizen verstopten.
“Vreugde?” snauwde Grumpel terug. “Ze hebben geen idee wie ik ben!”
“Misschien willen ze dat wel weten!” zei Sophie enthousiast terwijl ze vooruit sprong richting de dansers. “Kom mee!”
Grumpel volgde aarzelend maar voelde ook iets vreemds: nieuwsgierigheid! Toen Sophie hen vertelde over hun reis door de tijd en hoe bijzonder Grumpel eigenlijk was (ondanks zijn boze uiterlijk), begonnen sommige mensen weer voorzichtig dichterbij te komen.
“Ik heb nog nooit eerder iemand gezien zoals jij,” zei één van hen voorzichtig.
En tot ieders verbazing begon Grumpels gezicht langzaam te verzachten; misschien kon hij wel vrienden maken? Terwijl Sophie hen vertelde over hun avonturen in de woestijn – inclusief enkele hilarische verhalen over hoe Grumpel elke keer struikelde over zijn eigen voeten – barstte iedereen in lachen uit!
De sfeer veranderde snel; zelfs Grumpels hart begon op te warmen bij al die blije gezichten om hem heen.
Na enige tijd besloot Sophie dat het tijd was om terug te gaan naar hun eigen tijd – maar nu had Grumpel iets geleerd: misschien hoefde hij niet altijd boos te zijn!
Met één laatste draai aan de hendels van de tijdmachine stonden ze weer middenin de hete woestijn, maar deze keer voelde alles anders aan; zelfs het zand leek minder heet onder hun voeten.
“Ik denk,” zei Sophie stralend, “dat jij nu ook vrienden kunt maken!”
Grumpel keek naar haar met grote ogen vol verwondering: “Denk je echt?”
“Natuurlijk!” lachte Sophie terug.
En zo gingen zij samen verder op avontuur – twee onwaarschijnlijke vrienden die samen door zowel verleden als toekomst zouden reizen, altijd op zoek naar nieuwe verhalen… En misschien ook nieuwe vrienden!
En wie weet? Misschien zou zelfs deze boze troll ooit leren lachen zonder meteen weer boos te worden… of misschien zou hij gewoon leren dat soms lachen ook best leuk kan zijn!
Einde
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes