Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Geheim van de Vergeten Tuin**
In een klein dorpje, omringd door hoge bergen en groene velden, woonde een meisje genaamd Mei. Mei was een vrolijk en nieuwsgierig meisje van tien jaar. Ze had zwart, glanzend haar dat als een waterval over haar schouders viel. Haar ogen waren groot en bruin, vol dromen en avonturen.
Mei woonde samen met haar ouders in een klein huisje aan de rand van het dorp. Haar ouders hadden een kleine winkel waar ze rijst, groenten en fruit verkochten. Mei hielp vaak in de winkel, maar ze droomde altijd van iets meer. Ze wilde de wereld ontdekken en geheimen ontrafelen.
Op een zonnige dag besloot Mei om het dorp te verkennen. Ze liep langs de smalle straatjes, groette de buren en keek naar de spelende kinderen. Maar iets trok haar aandacht: een oude poort aan het einde van het dorp. De poort was bedekt met klimop en zag er vervallen uit. Mei voelde een kriebel in haar buik. Wat zou er achter die poort zijn?
Ze liep dichterbij en duwde voorzichtig tegen de poort. Tot haar verbazing ging hij open met een zacht gekraak. Achter de poort lag een tuin die niemand ooit leek te bezoeken. Het gras was hoog en er stonden bloemen in alle kleuren van de regenboog. Maar wat Mei het meest opviel, was een grote boom in het midden van de tuin. De boom had dikke takken en bladeren die glinsterden in het zonlicht.
Mei stapte voorzichtig naar binnen en voelde zich meteen thuis in deze vergeten tuin. Ze begon rond te lopen en ontdekte allerlei bijzondere dingen: vlinders die dansten tussen de bloemen, vogels die vrolijk zongen en zelfs kleine konijntjes die speelden tussen het gras.
Terwijl ze verder liep, zag ze iets glinsteren onder de boom. Nieuwsgierig bukte ze zich om te kijken wat het was. Het bleek een oude sleutel te zijn! De sleutel was gemaakt van brons en had ingewikkelde patronen erop gegraveerd.
"Wat zou deze sleutel openen?" vroeg Mei zich af terwijl ze naar de oude poort keek.
Ze besloot om terug te gaan naar de poort met de sleutel in haar hand. Misschien paste hij wel op slot? Toen ze bij de poort aankwam, voelde ze haar hart sneller kloppen. Ze stak de sleutel in het slot en draaide hem om. Tot haar verbazing klikte het slot open!
De poort zwaaide wijd open en Mei stapte weer naar buiten, maar nu met iets bijzonders in haar handen: het geheim van de vergeten tuin! Ze wist dat dit avontuur nog lang niet voorbij was.
De volgende dagen kwam Mei elke middag terug naar de tuin. Ze ontdekte steeds meer geheimen: verborgen paden, oude stenen beelden bedekt met mos en zelfs een klein vijvertje vol met kikkers die kwaken als muziek maakten.
Op een dag zat ze op een bankje onder de grote boom toen ze plotseling iemand hoorde lachen achter zich. Geschrokken draaide ze zich om en zag een jongen staan met kort zwart haar en heldere ogen.
"Hallo! Ik ben Li," zei hij vrolijk.
"Ik ben Mei," antwoordde zij verlegen.
Li vertelde dat hij ook vaak naar deze tuin kwam, maar dat hij dacht dat niemand anders wist van dit geheime plekje.
"Dit is onze tuin!" zei Li enthousiast.
Samen begonnen ze te spelen in de tuin, renden door het gras en verzonnen verhalen over prinsessen en draken die ooit hier woonden. Ze maakten plannen om samen nog meer avonturen te beleven.
Op een dag vonden ze iets vreemds achter een struik: een oude kist bedekt met bladeren en takken. Hun harten klopten snel toen ze samen aan de kist trokken totdat deze open ging met een krakend geluid.
Binnenin vonden ze oude boeken vol verhalen over magie, verloren schatten en vergeten koninkrijken! "Dit is geweldig!" riep Mei uit terwijl ze door één van de boeken bladerde.
Li keek ook nieuwsgierig mee over haar schouder: "Laten we deze verhalen samen lezen!"
En zo gebeurde het dat Mei en Li elke middag samen kwamen om te lezen in hun geheime tuin vol avontuur. Ze lachten samen om grappige verhalen, waren bang bij spannende momenten, maar vooral genoten ze van elkaars gezelschap.
Na enkele weken ontdekten ze dat er meer geheimen waren dan alleen boeken in hun tuin; er waren ook prachtige planten die nooit eerder gezien waren door iemand uit hun dorp! De kinderen besloten dat zij anderen moesten vertellen over hun bijzondere plek.
Met veel enthousiasme nodigden zij hun vrienden uit voor een picknick in de vergeten tuin. Iedereen was verrast door hoe mooi het daar was! De kinderen speelden spelletjes tussen de bloemen terwijl volwassenen genoten van heerlijke hapjes die Mei's ouders hadden gemaakt voor hen allemaal.
De vergeten tuin werd al snel bekend als 'De Tuin der Vriendschap'. Iedereen kwam er graag samen om plezier te maken of gewoon even tot rust te komen tussen al het groen.
Mei voelde zich gelukkig; niet alleen omdat zij nieuwe vrienden had gemaakt, maar ook omdat zij iets bijzonders had ontdekt dat nu gedeeld werd met anderen.
Maar op een dag merkte Mei dat sommige bloemen verwelkt waren geworden; zelfs enkele bomen leken minder gezond dan voorheen. "Wat is er aan de hand?" vroeg zij bezorgd tegen Li terwijl zij samen door hun geliefde tuin liepen.
"We moeten goed voor onze tuin zorgen," zei Li vastberaden. "Misschien kunnen we water geven of onkruid wieden."
En zo begonnen Mei, Li en al hun vrienden elke week samen te werken in De Tuin der Vriendschap; iedereen hielp mee om alles weer mooi te maken!
Langzaam maar zeker bloeide alles weer op; kleuren kwamen terug zoals nooit tevoren! De kinderen leerden niet alleen over vriendschap maar ook over verantwoordelijkheid voor iets wat hen zo dierbaar was geworden.
Uiteindelijk groeide De Tuin der Vriendschap uit tot meer dan alleen maar bloemen; het werd ook dé plek waar dromen werden gedeeld, waar verhalen werden verteld én waar vriendschappen voor altijd zouden bloeien!
En zo bleef Het Geheim van De Vergeten Tuin niet langer verborgen; iedereen kende nu deze magische plek vol leven én liefde!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes