Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Boris en zijn avonturen op een vliegend tapijt**
Boris was een jongen van twaalf jaar. Hij had een atletisch lichaam, met sterke benen en armen. Hij hield van rennen en springen. Boris was ook Duits, en zijn ouders waren vaak druk met hun werk. Daarom had hij veel tijd om alleen te spelen. Soms voelde hij zich anders dan andere kinderen. Hij had autisme, wat betekende dat hij de wereld op zijn eigen manier zag.
Op een dag, terwijl Boris in de tuin speelde, vond hij iets bijzonders. Het was een oud tapijt, dat half verborgen lag onder een struik. Het tapijt was kleurrijk en vol met vreemde patronen. Boris raakte nieuwsgierig en trok het tapijt uit de struik. Toen hij het op de grond legde, gebeurde er iets magisch.
Het tapijt begon te trillen en te bewegen. Boris sprong achteruit van schrik, maar zijn nieuwsgierigheid was sterker dan zijn angst. Hij stapte voorzichtig op het tapijt en voor hij het wist, steeg het op in de lucht! Het voelde alsof hij in een droom was.
“Waar ga ik heen?” vroeg Boris hardop, maar niemand antwoordde hem. Het tapijt vloog over de stad, over daken en bomen. De lucht was fris en vol avontuur. Boris voelde zich vrijer dan ooit tevoren.
Na een tijdje landde het tapijt zachtjes op een grote open plek in het bos. Boris keek om zich heen en zag niets dan bomen en bloemen. Het was stil, maar ook spannend. Wat zou hij hier kunnen ontdekken?
Boris besloot om het bos te verkennen. Hij liep tussen de bomen door en ontdekte allerlei dieren: vogels die zongen, eekhoorns die speelden en zelfs een hert dat rustig at van de bladeren. Alles leek zo levendig! Maar na een tijdje begon Boris zich alleen te voelen.
“Misschien moet ik terug naar huis,” dacht hij bij zichzelf. Maar toen herinnerde hij zich het magische tapijt dat hem had gebracht naar deze plek. Hij liep terug naar waar het tapijt lag en zei: “Tapijt, breng me naar een nieuw avontuur!”
Het tapijt begon weer te trillen en voor hij het wist steeg het opnieuw op in de lucht. Deze keer vloog het naar een verre stad vol hoge gebouwen en drukke straten. De mensen leken zo klein van bovenaf! Boris voelde zich weer opgewonden.
Toen ze landden, merkte Boris dat deze stad heel anders was dan zijn eigen stad in Duitsland. De mensen spraken verschillende talen en droegen andere kleren. Hij zag markten vol kleurrijke spullen: fruit, kleding en speelgoed.
Boris besloot om rond te kijken. Hij liep door de straten en bewonderde alles om hem heen. Maar al snel merkte hij dat hij niet goed wist waar hij naartoe ging of hoe laat het was. Dat maakte hem zenuwachtig.
“Misschien moet ik vragen waar ik ben,” mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij naar iemand toe liep die er vriendelijk uitzag.
“Hallo!” zei Boris met wat moeite in zijn gebroken Engels.
De man keek verbaasd maar glimlachte vriendelijk terug: “Hallo! Welkom! Dit is Marrakech!”
Boris had nooit van Marrakech gehoord, maar de naam klonk spannend! De man vertelde hem over de stad: “Hier is veel te zien! De souks zijn vol leven.”
Boris knikte enthousiast maar voelde ook wat spanning in zijn buik omdat alles zo nieuw voor hem was.
Na even praten besloot Boris om zelf de souks te verkennen zonder hulp van anderen; dit zou deel uitmaken van zijn avontuur! Terwijl hij door de smalle straatjes liep, zag hij prachtige lampen die glinsterden als sterren aan de hemel.
Plotseling hoorde hij muziek komen uit een klein café aan de hoek van de straat. Zijn voeten leidden hem daarheen zonder dat hij erover nadacht.
Binnen zat een groep mensen die vrolijk aan het dansen waren op vrolijke muziek uit Marokko! Boris kon niet anders dan glimlachen terwijl hij naar hen keek; hun energie maakte hem blij!
Hij besloot om even te blijven kijken voordat hij verder ging met zijn ontdekkingstocht door Marrakech.
Na enige tijd kwam er iemand naar hem toe; het was een jonge vrouw met lange haren die ook aan het dansen was geweest.
“Wil je meedoen?” vroeg ze met een brede glimlach.
Boris twijfelde even; dansen vond hij altijd moeilijk omdat je niet precies kon voorspellen wat anderen zouden doen of wanneer ze zouden bewegen.
Maar iets in haar ogen gaf hem moed; misschien kon dit wel leuk zijn!
Dus stapte Boris voorzichtig naar voren en deed mee aan de dansen terwijl muziek door zijn lichaam stroomde als water door een rivier.
De tijd vloog voorbij totdat iemand plotseling riep: “De zon gaat onder!” Iedereen stopte met dansen om samen naar buiten te gaan kijken naar de zonsondergang boven Marrakech; oranje tinten kleurden de lucht prachtig!
Boris voelde zich gelukkig; dit avontuur had hem zoveel geleerd over nieuwe plekken én over zichzelf!
Toen het donker werd besloot Boris dat het tijd was om terug te gaan naar zijn vliegende tapijt voordat alles nog vreemder werd dan nu al leek!
Hij nam afscheid van iedereen die zo vriendelijk tegen hem waren geweest tijdens deze bijzondere avond voordat ze weer omhoog stegen in lucht richting huis…
Terug thuis legde Boris het oude tapijt weer onder dezelfde struik waar hij het gevonden had; dit avontuur zou altijd bij hem blijven als herinnering aan hoe spannend reizen kan zijn—zelfs als je soms bang bent of je verloren voelt!
En zo eindigde deze bijzondere dag voor onze avontuurlijke jongen… maar wie weet welke avonturen morgen zouden komen?
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes