Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De schat onder het zand**
Het was een zonnige dag aan de kust. De lucht was blauw en de zee glinsterde als een grote spiegel. Tijs, een jongen van twaalf, stond op het strand en keek naar de golven die zachtjes tegen de kust sloegen. Hij had altijd al van de zee gehouden. De geur van zout en het geluid van de golven maakten hem blij.
Tijs was niet alleen. Naast hem stond Zara, een meisje met kort bruin haar en een volslank figuur. Ze droeg casual maar nette kleding en had altijd een zorgzame blik in haar ogen. Zara was een geweldige luisteraar. Als iemand zich gestrest voelde of angstig was, kon je altijd bij haar terecht.
"Wat gaan we vandaag doen?" vroeg Tijs terwijl hij met zijn voeten door het zand woelde.
Zara dacht even na. "Misschien kunnen we iets zoeken? Er zijn vast wel schatten onder het zand."
Tijs keek nieuwsgierig naar de zee. "Schatten? Wat voor schatten?"
"Wie weet," zei Zara met een glimlach. "Misschien oude munten of iets anders moois."
Ze besloten om te gaan zoeken. Ze liepen langs de waterlijn, hun voeten nat van het zeewater dat af en toe over hun tenen spoelde. Terwijl ze zochten, zagen ze iets glinsteren in het zand.
"Wat is dat?" vroeg Tijs terwijl hij zich bukkend naar het glinsterende voorwerp reikte.
Zara kwam dichterbij en samen keken ze naar wat er onder het zand lag. Het bleek een oude schelp te zijn, groot en prachtig met allerlei kleuren erin.
"Wow! Kijk eens!" zei Tijs enthousiast.
Zara nam de schelp in haar handen en bekeek deze aandachtig. "Dit is echt mooi! Misschien is dit wel onze schat."
Ze besloten om verder te zoeken, maar na een tijdje begon Tijs zich zorgen te maken. Hij had last van zijn gedachten die steeds weer terugkwamen naar school en zijn angststoornis die hem soms parten speelde.
"Zara," begon hij aarzelend, "ik voel me soms zo gestrest over school."
Zara knikte begrijpend. "Dat kan ik me voorstellen, Tijs. Maar je hoeft je geen zorgen te maken als je bij mij bent."
Tijs voelde zich beter door haar woorden. Hij wist dat hij altijd bij Zara terecht kon als hij zich niet goed voelde.
Ze liepen verder over het strand totdat ze bij een grote rots kwamen die uit het zand stak. De rots zag er oud uit en was bedekt met groene algen.
"Wat als we daarboven gaan kijken?" stelde Zara voor.
Tijs vond het spannend maar ook eng. "Wat als we vallen?"
"Dan help ik je," zei Zara geruststellend.
Met wat aarzeling klom Tijs op de rots, gevolgd door Zara die hem nauwlettend in de gaten hield. Bovenop hadden ze een prachtig uitzicht over de zee en het strand dat zich voor hen uitstrekte als een gouden tapijt.
"Dit is geweldig!" riep Tijs terwijl hij zijn armen in de lucht stak.
Zara lachte om zijn enthousiasme en samen genoten ze van het moment totdat ze weer naar beneden kropen om verder te zoeken naar hun schat onder het zand.
Terwijl ze weer aan het zoeken waren, kwam er ineens een avontuurlijke kok voorbij gelopen op zoek naar ingrediënten voor zijn maaltijd aan zee. Hij had wildgekleurde kleren aan en droeg altijd een grote hoed op zijn hoofd.
"Hé daar!" riep hij vrolijk toen hij Tijs en Zara zag staan met hun schelp in handen. "Wat zijn jullie aan het doen?"
"We zoeken naar schatten!" zei Tijs trots.
De kok lachte hartelijk. "Schatten? Dat klinkt leuk! Wisten jullie dat er hier vroeger piraten waren die hun schatten verborgen?"
Tijs' ogen werden groot van verbazing terwijl Zara nieuwsgierig vroeg: "Echt waar? Hebben jullie ooit iets gevonden?"
De kok knikte enthousiast terwijl hij begon te vertellen over zijn avonturen op zee, over piraten die gouden munten verstopten in grotten en hoe hij zelf ooit bijna verdronken was tijdens een storm.
Tijs luisterde aandachtig terwijl Zara af en toe vragen stelde over de verhalen van de kok. Het maakte hen beiden gelukkig om iemand te horen praten over avontuur en moed, vooral omdat zij zelf soms bang waren voor dingen in hun leven.
Na verloop van tijd nam de kok afscheid omdat hij verder moest om ingrediënten te vinden voor zijn maaltijd, maar niet voordat hij hen aanmoedigde om door te gaan met zoeken naar hun eigen schat onder het zand.
Met nieuwe energie gingen Tijs en Zara weer aan de slag met graven in het zand rondom de rotsen waar ze eerder stonden. Ze vonden kleine stenen, schelpen en zelfs wat oude flessen die door de zee waren aangespoeld, maar geen echte schat zoals ze gehoopt hadden.
Toch voelde Tijs zich beter dan eerder op de dag; dankzij Zara's steun kon hij even vergeten wat hem zo vaak stress gaf thuis of op school.
Uiteindelijk gingen ze zitten op een bankje dat vlakbij stond opgesteld met uitzicht op zee om even uit te rusten na al dat zoeken.
“Het maakt niet uit of we geen echte schat hebben gevonden,” zei Zara terwijl ze naar de horizon keek waar de zon langzaam onderging.
“Ja,” antwoordde Tijs met een glimlach “deze dag is al heel bijzonder.”
En zo zaten ze daar samen tot de zon helemaal onderging achter de horizon; twee vrienden die samen genoten van alles wat deze dag hen had gebracht: avontuur, verhalen én elkaar’s gezelschap.
En wie weet? Misschien ligt er ergens nog wel echt goud verborgen onder al dat zand...
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes