Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De reis naar de toekomst**
Op een mooie, zonnige dag zaten Jasper en Elin op de heuveltop. De lucht was blauw en er waren geen wolken te zien. Het gras was groen en zacht. Ze keken uit over het dal dat zich voor hen uitstrekte. In de verte zagen ze een klein dorpje met schattige huisjes en een paar mensen die aan het werk waren in hun tuinen.
Jasper was een avontuurlijke jongen met kort bruin haar. Hij droeg sportkleding en had altijd zin om iets te doen. Elin, zijn beste vriendin, was net zo sportief. Ze hield van klimmen en rennen, net als Jasper. Samen waren ze altijd op zoek naar nieuwe avonturen.
“Wat zullen we vandaag doen?” vroeg Elin terwijl ze haar handen in haar zij zette.
“Ik heb gehoord dat er een nieuwe uitvinder in het dorp is,” zei Jasper enthousiast. “Hij heeft iets bijzonders gemaakt! Laten we gaan kijken!”
Elin knikte snel. “Ja! Dat klinkt spannend! Misschien kunnen we hem helpen.”
Ze sprongen op en renden de heuvel af naar het dorp. Toen ze daar aankwamen, zagen ze een grote schuur met een bordje voor de deur: “Hier werkt Herr Müller, de uitvinder!”
Jasper klopte op de deur en na een paar seconden ging deze open. Een man met een grote bril en een vriendelijke glimlach stond voor hen. Hij had een beetje rommelige haren en droeg een schort vol vlekken.
“Hallo! Wat kan ik voor jullie doen?” vroeg Herr Müller met een Duits accent.
“Wij zijn Jasper en Elin,” zei Jasper snel. “We hebben gehoord dat u iets bijzonders hebt gemaakt!”
“Oh ja!” zei Herr Müller blij. “Kom binnen! Ik heb iets dat jullie zeker zal interesseren.”
Ze stapten de schuur binnen en hun ogen werden groot van verbazing. Overal stonden apparaten, gereedschappen en vreemde machines. In het midden van de ruimte stond een grote, glimmende machine met knoppen en lampjes.
“Dit is mijn tijdmachine!” zei Herr Müller trots.
“Een tijdmachine?” vroeg Elin nieuwsgierig.
“Ja! Hiermee kun je naar de toekomst reizen,” legde Herr Müller uit. “Maar ik heb nog niemand gevonden die het durft te proberen.”
Jasper keek naar Elin met opwinding in zijn ogen. “Zullen wij het proberen?”
Elin twijfelde even, maar toen knikte ze vastberaden. “Ja! Laten we het doen!”
Herr Müller glimlachte breed. “Goed zo! Maar eerst moeten jullie goed luisteren naar wat je moet doen.”
Hij legde alles stap voor stap uit: hoe je moest zitten, welke knoppen je moest indrukken, en hoe je weer terug kon komen naar nu.
Jasper en Elin luisterden aandachtig terwijl ze zich voorbereidden op hun avontuur in de toekomst.
“Zijn jullie er klaar voor?” vroeg Herr Müller terwijl hij hen aanmoedigde.
“Ja!” riepen ze samen.
Ze gingen zitten in de machine, die voelde als een grote stoel met riemen om hen vast te houden. Herr Müller drukte op verschillende knoppen en plotseling begon de machine te trillen.
“Tel tot drie!” riep hij boven het geluid van de machine uit.
“One… two… three!” schreeuwden Jasper en Elin tegelijk.
Met een flits van licht voelde het alsof ze door lucht gleden, als vogels die hoog in de lucht vliegen. En toen… BAM! De machine stopte abrupt.
Jasper keek om zich heen; alles leek anders dan thuis! De kleuren waren helderder, gebouwen waren hoger, en mensen liepen snel voorbij met apparaten in hun handen die flonkerden als sterren.
“We zijn in de toekomst!” riep Jasper enthousiast.
Elin sprong op van blijdschap. “Kijk daar!” Ze wees naar een groep kinderen die aan het spelen waren met ballen die leken te zweven!
Ze renden naar hen toe om mee te spelen. De kinderen waren vriendelijk en nodigden Jasper en Elin uit om samen te spelen met hun futuristische ballen die licht gaven bij elke aanraking.
Na veel plezier besloten ze verder rond te kijken in deze nieuwe wereld vol verrassingen. Ze zagen robots die hielpen bij dagelijkse taken, fietsen zonder pedalen die vanzelf reden, en zelfs eetbare snoepjes die gezond waren!
“Elk uur is hier wel iets nieuws,” zei Elin verwonderd terwijl ze alles bewonderde wat om hen heen gebeurde.
Maar na enige tijd begonnen ze zich toch weer thuis te voelen bij hun eigen wereldje op de heuveltop waar alles zo simpel was geweest.
“We moeten terug,” zei Jasper uiteindelijk terwijl hij naar de tijdmachine keek die nog steeds stil stond waar ze hem hadden achtergelaten.
Elin knikte instemmend; ook al was dit avontuur geweldig geweest, hun vrienden thuis zouden zich zorgen maken als ze niet terugkwamen!
Ze renden terug naar waar Herr Müller hen had achtergelaten bij zijn tijdmachine. Toen ze binnenkwamen zag hij hen al staan wachten met een glimlach op zijn gezicht.
“Hebben jullie genoten?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Oh ja!” zei Elin enthousiast terwijl haar ogen glansden van vreugde over alles wat ze hadden gezien.
“We willen graag teruggaan,” voegde Jasper eraan toe terwijl hij zich weer voorbereidde om plaats te nemen in de machine.
Herr Müller hielp hen opnieuw door alles stap voor stap uit te leggen voordat hij weer op knoppen drukte om hen terug te sturen naar hun eigen tijd.
Met dezelfde flits van licht voelden zij weer dat bijzondere gevoel van vliegen door lucht totdat BAM! Daar zaten ze weer – veilig terug op hun heuveltop!
“We hebben zoveel gezien!” zei Jasper blij terwijl hij zijn armen omhoog stak van blijdschap over hun avontuur in de toekomst.
Elin lachte hardop: “Ja! En nu weten we dat er zoveel meer is dan alleen ons dorpje!”
Ze keken samen over het dal heen waar alles vertrouwd leek maar nu ook vol mogelijkheden zat voor nieuwe avonturen – misschien zelfs zonder tijdmachine deze keer!
En zo eindigde hun spannende reis naar de toekomst; maar wie weet wat voor avonturen er nog meer zouden komen?
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes