Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het raadsel van de verdwenen kleuren**
In een land ver weg, waar de lucht altijd blauw was en de zon altijd scheen, lag er een grote grot. Deze grot was niet zomaar een grot. Nee, het was een grot vol met kleuren! Rood, blauw, groen, geel en zelfs paars. De kleuren dansten op de muren en maakten iedereen blij die er voorbij kwam. Maar op een dag gebeurde er iets vreemds.
Daan en Celine waren twee goede vrienden. Daan had steil blond haar dat als zonnestralen in de lucht hing. Hij was lang en atletisch, altijd in sportieve kleding. Celine had krullend bruin haar en hield van tekenen. Ze waren samen op avontuur gegaan naar de grot omdat ze gehoord hadden dat er een energieke danser zou optreden.
De danser heette Max. Hij was heel enthousiast en had altijd energie om te dansen. Max kwam uit Duitsland en sprak met een grappig accent. Hij vertelde Daan en Celine dat hij zich soms gestrest voelde voor zijn optredens, maar als hij begon te dansen, vergat hij alles om zich heen.
Toen Daan en Celine bij de grot aankwamen, zagen ze iets vreemds. De kleuren waren verdwenen! De muren waren grijs en saai. "Wat is hier gebeurd?" vroeg Celine met grote ogen.
Daan keek om zich heen. "Misschien moeten we Max vragen wat er aan de hand is," zei hij.
Ze renden naar het midden van de grot waar Max zich voorbereidde op zijn dansoptreden. Maar toen ze hem vonden, zag hij er niet blij uit. "Wat is er aan de hand?" vroeg Daan.
"Ik weet het niet," zei Max terwijl hij zijn handen door zijn steile haar haalde. "De kleuren zijn weg! Zonder kleuren kan ik niet dansen!"
Celine dacht na. "Misschien moeten we zoeken naar de kleuren," stelde ze voor.
"Ja!" riep Daan enthousiast. "Laten we dat doen!"
Ze begonnen hun zoektocht in de grot. Ze keken achter stenen, onder rotsen en zelfs in kleine hoekjes waar je normaal nooit zou kijken. Maar nergens vonden ze ook maar één kleur.
Na een tijdje werd Max steeds gestrester. Zijn handen trilden een beetje terwijl hij rondliep. "Ik kan niet zonder kleuren dansen," zei hij met een zucht.
Celine merkte dat Max het moeilijk had om rustig te blijven nu alles zo saai was geworden. "Misschien kunnen we samen iets doen om hem te helpen," zei ze tegen Daan.
"Wat bedoel je?" vroeg Daan nieuwsgierig.
"We kunnen onze eigen kleuren maken!" stelde Celine voor.
Daan knikte enthousiast. "Ja! We kunnen dingen verzamelen die kleur hebben!"
Dus gingen ze weer op pad in de grot, maar deze keer zochten ze naar dingen die kleur hadden: gekleurde stenen, bladeren van planten die hier groeiden en zelfs wat schimmels die felgekleurd waren!
Na een tijdje hadden ze genoeg gevonden om hun eigen kunstwerk te maken op de muur van de grot. Ze gebruikten alles wat ze hadden verzameld om mooie patronen te maken: cirkels, sterren en zelfs bloemen!
Max keek toe terwijl Daan en Celine druk bezig waren met hun kunstwerkje. Langzaam maar zeker begon er weer leven in de grot te komen! De muren kregen weer kleur!
Toen het kunstwerk af was, sprongen Daan en Celine blij opzij om naar hun creatie te kijken. Het zag er prachtig uit! En tot hun verbazing begonnen ook andere delen van de grot weer kleur te krijgen! Rood kwam terug hier, blauw daar… Het leek wel alsof hun enthousiasme werkte als magie!
Max kon zijn ogen niet geloven toen hij zag hoe mooi het geworden was! “Jullie hebben het gedaan!” riep hij uit terwijl hij begon te dansen tussen alle nieuwe kleuren.
Daan lachte terwijl hij naar Max keek die nu vrolijk danste tussen alle nieuwe tinten in de grot: “Kijk eens hoe blij hij is!”
Celine knikte instemmend: “Ja! En nu kan hij weer goed dansen!”
De drie vrienden dansten samen in de kleurrijke grot totdat het donker werd buiten en ze moe maar gelukkig waren.
En zo gebeurde het dat Daan, Celine en Max samen zorgden voor het terugbrengen van alle verloren kleuren in de grot zonder enige magie of geheimzinnigheid – gewoon door samen plezier te hebben!
En vanaf die dag bleef de grot vol leven met vrolijke kleuren die nooit meer verdwenen zouden zijn zolang er vrienden waren die samen konden lachen en spelen.
En zo eindigt ons verhaal over ‘Het raadsel van de verdwenen kleuren’. Want soms is het antwoord simpel: gewoon samen iets leuks doen maakt alles beter!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes