Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De echo van de zee**
In een stad vol hoge gebouwen en drukke straten, waar het geluid van auto’s en mensen altijd aanwezig was, lag een bijzondere plek. Het was een waterval, verscholen tussen de stenen muren van de stad. Het water viel met een zachte plons naar beneden en vormde een klein meertje dat glinsterde in het zonlicht. Hier was het altijd rustiger dan in de straten eromheen. De lucht was fris en vol leven.
Sven kwam vaak naar deze waterval. Hij was een zorgvuldige architect, altijd bezig met lijnen en vormen. Zijn hoofd zat vol ideeën over hoe hij de stad mooier kon maken. Maar soms had hij even geen zin om te denken. Dan ging hij gewoon zitten op een grote steen bij de waterval en luisterde naar het water dat kletterde.
Op een dag zat Sven daar weer, zijn schetsboek op schoot. Hij tekende de waterval, maar zijn gedachten dwaalden af. Hij dacht aan Tess, een meisje dat hij had ontmoet tijdens een workshop over urban gardening. Tess had kort bruin haar met highlights en droeg altijd trendy kleding. Ze had Filipijnse ouders en vertelde vaak over hun tradities en gerechten.
Tess kwam ook vaak bij de waterval, maar ze was anders dan Sven. Ze had een visuele beperking, waardoor ze niet alles kon zien zoals anderen dat deden. Maar ze voelde de wereld om zich heen op haar eigen manier. Ze kon het geluid van het water horen, het ruisen van de bladeren voelen en zelfs de geur van bloemen ruiken die in de buurt groeiden.
Die dag kwam Tess aanlopen met haar handen in haar zakken. Ze zag er moe uit, maar haar ogen straalden nog steeds iets optimistisch uit. “Hey Sven,” zei ze terwijl ze naast hem ging zitten op de steen.
“Hey Tess,” antwoordde Sven met een glimlach. “Wat brengt je hier?”
“Ik heb net mijn planten water gegeven,” zei ze terwijl ze naar het meertje keek, alsof ze het kon zien door te voelen hoe het licht op het water viel. “Ze groeien goed.”
Sven knikte enthousiast. “Dat is geweldig! Wat heb je geplant?”
“Tomaten en kruiden,” zei Tess terwijl ze haar handen uitstrekte alsof ze de planten kon aanraken die daar niet waren.
“Dat klinkt heerlijk,” zei Sven terwijl hij zijn potlood oppakte om verder te tekenen.
Ze zaten samen in stilte, luisterend naar het geluid van de waterval dat als een echo door hun gedachten klonk. Het was fijn om samen te zijn zonder veel woorden te zeggen.
Na een tijdje vroeg Tess: “Denk je dat we ooit iets kunnen bouwen hier? Iets moois voor deze plek?”
Sven dacht na over haar vraag. “Misschien kunnen we hier wel iets maken dat mensen uitnodigt om te komen kijken,” zei hij langzaam terwijl hij zijn schetsboek opensloeg om haar enkele ideeën te laten zien.
Tess leunde dichterbij om te voelen hoe Sven zijn potlood over het papier bewoog. “Ik kan niet goed zien wat je tekent,” zei ze eerlijk, “maar ik kan wel voelen dat je er passie voor hebt.”
“Dank je,” zei Sven bescheiden terwijl hij verder tekende. “Ik wil iets maken dat mensen verbindt met deze plek.”
Tess knikte begrijpend, ook al kon ze niet alles zien wat er op papier stond. “Misschien kunnen we ook planten toevoegen? Dan wordt het nog levendiger.”
“Ja!” riep Sven enthousiast uit terwijl hij enkele groene lijnen toevoegde aan zijn schetsen voor banken en paden rondom de waterval.
Ze spraken verder over hun ideeën voor deze bijzondere plek in de stad: bloemen die zouden bloeien in verschillende kleuren, banken waar mensen konden zitten en genieten van het uitzicht – of beter gezegd – van het geluid van het water.
De dagen gingen voorbij en steeds vaker kwamen Sven en Tess samen bij de waterval om hun plannen verder uit te werken. Soms waren er andere mensen die ook kwamen kijken of gewoon even wilden luisteren naar het rustgevende geluid van het vallende water.
Op een dag besloot Sven dat ze hun plannen moesten delen met anderen in de stad; misschien konden meer mensen helpen om hun droom werkelijkheid te maken? Tess vond dit idee spannend maar ook eng tegelijk.
“We moeten onszelf laten horen,” zei Sven vastberaden terwijl hij zijn schetsen bijeenraapte.
Tess knikte langzaam maar voelde zich toch onzeker: “Wat als niemand ons begrijpt?”
“Dat maakt niet uit,” antwoordde Sven geruststellend. “We geloven erin, toch? En als we onze passie delen, dan zullen anderen ons misschien volgen.”
Met die gedachte gingen ze aan de slag om hun plannen voor te bereiden voor een bijeenkomst in de stad waar iedereen welkom was om ideeën te delen over hoe zij hun omgeving konden verbeteren.
De dag van de bijeenkomst kwam snel dichterbij en beide vrienden waren nerveus maar ook vol hoop toen ze hun presentatie gaven aan geïnteresseerden die kwamen luisteren naar hun visie voor de waterval.
Mensen luisterden aandachtig naar hen beiden; sommigen stelden vragen of gaven suggesties over hoe zij konden helpen bij dit project dat zo veelbelovend leek.
Na afloop voelden zowel Sven als Tess zich voldaan ondanks hun vermoeidheid; zij hadden iets gedeeld waar zij beiden in geloofden – iets moois voor iedereen in deze drukke stad.
De weken verstreken en langzaam maar zeker begon hun droom werkelijkheid te worden: vrijwilligers hielpen met planten rondom de waterval; banken werden geplaatst zodat mensen konden komen zitten; kinderen speelden langs het water terwijl volwassenen genoten van gesprekken onder elkaar.
En elke keer als Sven of Tess daar zaten bij die prachtige plek vol leven – luisterend naar ‘de echo van de zee’ – voelden zij zich gelukkig omdat zij samen iets hadden gecreëerd dat meer was dan alleen stenen of planten; zij hadden verbinding gemaakt met elkaar én met anderen rondom hen heen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes