Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geheim van de oude klok**
In een drukke stad, waar de huizen dicht op elkaar stonden, was er een klein parkje. In dat parkje was een vijver. De vijver was niet groot, maar het water glinsterde altijd mooi in de zon. Aan de rand van de vijver stond een oude klok. De klok was groot en had een gouden rand. Maar hij deed het niet meer. Niemand wist waarom.
Bramwell was een jongen van twaalf jaar. Hij had krullend bruin haar en droeg altijd kleurrijke kleren. Hij hield van schilderen en bracht veel tijd door in het parkje bij de vijver. Soms schilderde hij de bomen, soms de lucht en soms zelfs de oude klok.
Bramwell had autisme. Dat betekende dat hij dingen soms anders zag dan andere mensen. Hij vond het fijn om alleen te zijn met zijn penseel en zijn verf. Maar soms voelde hij zich ook verdrietig, vooral als hij naar andere kinderen keek die samen speelden.
Op een dag zat Bramwell weer bij de vijver te schilderen toen hij Zelda tegenkwam. Zelda was een verpleegkundige die in het ziekenhuis werkte, maar ze kwam vaak naar het park om te ontspannen na haar werk. Ze had ook krullend bruin haar en droeg altijd vrolijke kleding.
“Wat schilder je?” vroeg Zelda nieuwsgierig terwijl ze naast Bramwell ging zitten.
“De klok,” antwoordde Bramwell zonder op te kijken.
Zelda keek naar de oude klok en zag dat hij er mooi uitzag op het doek, zelfs als hij niet meer werkte.
“Waarom schilder je die oude klok?” vroeg ze.
“Hij is oud en niemand kijkt ernaar,” zei Bramwell zachtjes. “Maar ik vind hem mooi.”
Zelda knikte begrijpend. “Soms zijn dingen die oud zijn nog steeds bijzonder,” zei ze met een glimlach.
Bramwell vond het fijn dat Zelda naast hem zat. Ze praatte niet veel, maar ze luisterde goed naar wat hij zei. Dat maakte hem minder verdrietig.
De dagen gingen voorbij en elke keer als Bramwell in het park kwam, zat Zelda daar ook vaak met hem te praten of gewoon stilletjes te genieten van de natuur. Op een dag vertelde ze iets over haar werk in het ziekenhuis.
“We zorgen voor mensen die ziek zijn,” zei ze terwijl ze naar de vijver keek. “Soms is dat moeilijk, maar we doen ons best.”
Bramwell dacht aan wat ze zei en vroeg: “Waarom doen jullie dat?”
“Omdat we geven om mensen,” antwoordde Zelda met een warme glimlach.
Bramwell knikte langzaam, maar hij begreep het nog niet helemaal. Hij vond het moeilijk om te begrijpen waarom mensen zo veel om elkaar geven als ze soms zo ver weg van elkaar leken te staan.
Op een middag besloot Bramwell iets speciaals te doen voor Zelda. Hij wilde haar verrassen met een schilderij van de oude klok, maar dan anders dan normaal: met kleuren die vrolijk waren en vol leven.
Terwijl hij aan zijn schilderij werkte, dacht hij na over wat Zelda had gezegd over zorgen voor anderen. Misschien kon hij ook iets doen voor de oude klok? Misschien kon hij hem weer laten werken?
Die avond ging Bramwell naar huis met nieuwe ideeën in zijn hoofd. Hij pakte al zijn verfspullen en begon plannen te maken voor wat hij wilde doen met de klok bij de vijver.
De volgende dag ging Bramwell terug naar het parkje met al zijn spullen: verf, kwasten en zelfs wat gereedschap dat zijn vader had geleend uit hun garage.
Toen hij bij de klok aankwam, zag hij dat er veel vuiligheid op lag en dat sommige delen roestig waren geworden door de tijd. Maar Bramwell gaf niet op; dit was zijn kans om iets moois te maken!
Met veel geduld begon Bramwell alles schoon te maken terwijl hij af en toe opkeek naar Zelda die aan het lezen was op een bankje verderop in het parkje.
Na uren hard werken voelde Bramwell zich moe maar gelukkig toen alles schoon was. Nu moest hij alleen nog bedenken hoe hij ervoor kon zorgen dat de klok weer zou tikken zoals vroeger.
Zelda kwam dichterbij toen ze zag hoe hard Bramwell werkte aan de klok.
“Wat ben je aan het doen?” vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze over zijn schouder keek.
“Ik wil deze klok weer laten werken,” zei Bramwell trots terwijl hij naar alle onderdelen wees die verspreid lagen over het gras.
Zelda glimlachte breed: “Dat is geweldig! Heb je al nagedacht over hoe je dat gaat doen?”
Bramwell schudde zijn hoofd; daar had hij nog niet goed over nagedacht.
“Misschien kunnen we samen kijken of we iemand kunnen vinden die ons kan helpen?” stelde Zelda voor terwijl ze enthousiast werd over het idee om samen iets moois te creëren.
Bramwell vond dit idee leuk! Samen konden ze misschien wel meer bereiken dan alleen!
Ze besloten om hulp te vragen aan meneer Jansen, een vriendelijke man uit hun buurt die altijd bezig was met klokken repareren in zijn kleine winkel vol oude spullen en herinneringen aan vervlogen tijden.
Meneer Jansen luisterde aandachtig naar hun verhaal toen ze hem vroegen of hij hen kon helpen met de oude klok bij de vijver.
“Natuurlijk!” zei meneer Jansen enthousiast terwijl zijn ogen gingen glinsteren bij het idee van zo’n project.
Samen gingen ze terug naar de vijver waar meneer Jansen begon uit te leggen hoe klokken werkten.
Bramwell luisterde aandachtig terwijl Zelda af en toe vragen stelde.
Na enkele weken hard werken onder leiding van meneer Jansen begon er eindelijk leven in de oude klok terug te komen.
Op een zonnige ochtend stonden Bramwell en Zelda samen bij de vijver.
Meneer Jansen draaide aan een knopje… En toen hoorde iedereen plotseling: *TIK-TIK-TIK*!
De oude klok begon weer te tikken! Het geluid vulde het parkje met vreugde.
Bramwells hart maakte sprongetjes van blijdschap; eindelijk had iets wat vergeten leek weer leven gekregen!
Zelda klapte in haar handen: “Je hebt geweldig werk geleverd!”
Bramwell voelde zich trots; dit was meer dan alleen maar schilderen geweest – dit was samenwerken geweest!
En zo bleef iedereen genieten van hun nieuwe vriend – De Oude Klok – die nu weer vrolijk tikte naast hun favoriete plek bij de vijver.
En hoewel er geen grote lessen of moraal waren geleerd deze zomer, wisten zowel Bramwell als Zelda één ding zeker: Soms is samen iets creëren net zo waardevol als vriendschap zelf!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes