Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De kleur van herinneringen**
In de schaduw van een serene tempel, omringd door rustgevende tuinen en kabbelende waterpartijen, bevond zich een plek waar de tijd leek te stilstaan. De lucht was doordrenkt met de geur van bloeiende jasmijn en het zachte geruis van bladeren die in de wind dansten. Hier, in deze oase van kalmte, leefde Jelle. Hij was een danser, maar niet zomaar een danser. Jelle had een fysieke beperking; zijn rechterarm was geamputeerd na een ongeluk dat hem op jonge leeftijd overkwam. Toch weerhield dit hem er niet van om zijn passie te volgen.
Jelle was atletisch gebouwd, met kort krullend blond haar dat glansde in het zonlicht. Zijn sportkleding omhulde zijn lichaam als een tweede huid, en elke beweging die hij maakte straalde kracht en elegantie uit. Hij danste niet alleen met zijn benen; zijn hele wezen was doordrenkt met de muziek die door de tempel weerklonk. De klanken waren als golven die hem omhulden, hem optilden en hem lieten zweven boven de aarde.
Mila kwam vaak naar de tempel. Ze was een fotograaf, altijd op zoek naar het perfecte moment om vast te leggen. Haar camera hing als een verlengstuk van haar arm aan haar schouder, klaar om elk detail te vangen dat haar aandacht trok. Mila had een vrolijke geest; ze zag schoonheid in alles wat ze tegenkwam. De kleuren van de bloemen in de tuinen, het spel van licht op het water, en vooral Jelle wanneer hij danste.
Op deze dag zat Mila op een stenen bankje aan de rand van het vijvertje dat glinsterde onder de zonnestralen. Ze keek toe hoe Jelle zich voorbereidde op zijn dansroutine. Zijn ogen waren gesloten terwijl hij zich concentreerde, zijn ademhaling rustig en gelijkmatig. Het was alsof hij zich losmaakte van alles wat hem omringde en zich overgaf aan de muziek die alleen hij kon horen.
Jelle begon te bewegen. Zijn benen leken te zweven over de grond terwijl hij zich liet leiden door ritme en emotie. Mila drukte zachtjes op de ontspanknop van haar camera en legde het moment vast: Jelle's lichaam dat sierlijk door de lucht gleed, zijn gezicht vol concentratie en vreugde.
De dans duurde voort, elke beweging zorgvuldig gechoreografeerd maar ook vrij als een vogel die door de lucht fladdert. Jelle's beperking leek geen obstakel voor hem; integendeel, het gaf zijn dans iets unieks. Hij had geleerd om met één arm te bewegen zoals anderen dat met twee deden; zijn lichaam vertelde verhalen die woorden nooit konden uitdrukken.
Mila voelde hoe haar hart sneller klopte bij elke sprongetje dat Jelle maakte. De manier waarop hij zijn lichaam gebruikte om emoties over te brengen raakte iets diep in haar ziel. Ze wist dat ze iets bijzonders vastlegde: niet alleen beelden maar ook herinneringen die nooit zouden vervagen.
Na afloop van zijn dans kwam Jelle naar Mila toe, nog steeds zwetend maar stralend van vreugde. “Wat vond je ervan?” vroeg hij met een glimlach die zijn hele gezicht verlichtte.
“Het was prachtig,” antwoordde Mila oprecht terwijl ze haar camera naar hem toekeerde en enkele foto's bekeek die ze had genomen tijdens zijn optreden. “Je hebt zo’n kracht in je bewegingen.”
Jelle knikte bescheiden maar trots tegelijk. “Dank je,” zei hij eenvoudigweg terwijl hij naast haar ging zitten op het bankje.
Ze keken samen naar het water waarin zich hun reflecties mengden met de kleuren van de omgeving: groen gras, felgekleurde bloemen en blauwe lucht weerspiegelden zich in het kalme oppervlak.
“Wat inspireert jou?” vroeg Mila nieuwsgierig terwijl ze haar camera even neerlegde.
“De wereld om me heen,” antwoordde Jelle zonder aarzeling. “Elke bloem heeft zijn eigen kleur, net zoals elke herinnering uniek is.” Hij keek naar het vijvertje waar kleine visjes speelden tussen waterplanten.
Mila knikte begrijpend en voelde hoe deze woorden resoneren binnenin haarzelf. Voor hen beiden waren herinneringen als kleuren – sommige fel en levendig, andere zacht en vervaagd – maar allemaal even belangrijk voor wie ze waren geworden.
Ze spraken verder over hun dromen: Jelle wilde ooit optreden voor duizenden mensen; Mila wilde exposeren in galeries over heel Italië en Nederland – twee landen die zo verschillend waren maar ook zoveel gemeen hadden in hun schoonheid.
De zon begon langzaam onder te gaan achter de tempel, waardoor alles werd ondergedompeld in gouden tinten die leken te dansen op het ritme van hun gesprekken. Het licht viel prachtig over Jelles gezicht terwijl hij sprak over hoop en verlangen; elk woord droeg bij aan hun gezamenlijke herinnering aan deze dag.
Mila pakte haar camera weer op en besloot nog enkele foto's te maken voordat het donker werd. Ze legde momenten vast waarop Jelles expressie veranderde bij elke zin die hij sprak – momenten vol passie waarin je kon zien hoe diepgaand dans voor hem was.
Toen ze uiteindelijk afscheid namen na uren samen doorgebracht te hebben in deze serene omgeving vol rustgevende geluiden, voelde Mila dat dit geen gewoon afscheid zou worden; dit zou blijven hangen als een levendige herinnering in zowel hun harten als hun creaties – beelden gevangen in tijd zoals kleuren op canvas geschilderd door kunstenaars uit vervlogen tijden.
En zo gingen ze ieder hun eigen weg: Jelle terug naar huis waar muziek altijd klonk vanuit zijn kamer vol dromen; Mila richting stad waar lichten flonkerden als sterren boven hen beiden – wetende dat deze dag hen zou blijven inspireren zolang zij leefden…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes