Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Stilte voor de storm**
Het was een zonnige middag op het terras van Café Marisol, een klein, charmant etablissement aan de kust. De lucht was helder en de zee glinsterde als een uitgestrekt tapijt van diamanten. Bram zat aan een tafel met uitzicht op de horizon, zijn handen om een glas limonade geklemd. Hij had net zijn shift als klantenservicemedewerker achter de rug en voelde zich nog steeds een beetje verveeld. Het was niet dat hij niet van zijn werk hield, maar soms leek het alsof de dagen in elkaar overvloeiden, als golven die onophoudelijk tegen de kust beukten.
Fleur kwam het terras opgelopen, haar lange slanke figuur gekleed in een bohemian stijl die perfect paste bij het zonnige weer. Haar grijze haar viel in een boblijn om haar gezicht en gaf haar een luchtige uitstraling. Ze was optimistisch van aard, altijd met een glimlach op haar lippen, maar vandaag leek ze iets minder energiek dan gewoonlijk. Misschien had ze last van chronische vermoeidheidssyndroom, iets waar ze af en toe over sprak.
"Hey Bram," zei ze terwijl ze naast hem ging zitten. "Wat doe je hier zo alleen?"
"Gewoon even bijkomen," antwoordde hij. "Het werk was weer druk vandaag."
Fleur knikte begrijpend. "Ja, ik weet hoe dat gaat. Klanten kunnen soms zo veeleisend zijn." Ze leunde achterover in haar stoel en keek naar de zee. "Ik heb net wat tijd besteed aan mijn tuin," vervolgde ze. "De tomaten beginnen eindelijk te groeien."
Bram glimlachte bij het idee van Fleur die in haar tuin werkte. Ze had altijd al een groene vingers gehad en kon urenlang praten over planten en bloemen. Het was iets wat hem fascineerde; hoe iemand zo gepassioneerd kon zijn over iets dat zo eenvoudig leek.
"Dat klinkt leuk," zei hij terwijl hij naar zijn glas keek. "Ik heb nooit echt tijd gehad om te tuinieren."
"Je zou het eens moeten proberen," zei Fleur enthousiast. "Het is zo ontspannend! En je kunt er zelfs je eigen groenten mee kweken."
Bram haalde zijn schouders op. "Misschien ooit," zei hij neutraal.
De zon begon langzaam onder te gaan en de lucht kleurde oranje en roze, terwijl de zee nog steeds rustig voor zich uit golfde. Het terras vulde zich met andere gasten die hun drankjes bestelden en genoten van het uitzicht.
"Wat denk je dat er gaat gebeuren als we straks naar huis gaan?" vroeg Fleur plotseling.
Bram keek op van zijn glas en fronste even zijn wenkbrauwen. "Wat bedoel je?"
"Nou, ik bedoel... er is altijd iets dat ons wacht na het werk," zei ze met een zucht. "Soms voelt het alsof we gevangen zitten in onze routines."
Bram knikte langzaam; hij begreep wat ze bedoelde. De dagen leken soms eindeloos te duren, gevuld met dezelfde gesprekken met klanten die hun problemen kwamen delen of vragen stelden over producten die ze nooit zouden kopen.
"Maar misschien is dat ook wel goed," merkte hij op. "Het geeft ons structuur."
Fleur lachte zachtjes, maar er zat geen echte vreugde in haar lach. "Structuur? Of is het gewoon saai?"
Bram haalde opnieuw zijn schouders op en nam een slok van zijn limonade terwijl hij naar de horizon staarde waar de zon bijna volledig verdwenen was achter de zee.
"Misschien is het allebei," zei hij uiteindelijk.
De stilte viel tussen hen in terwijl ze beiden dachten aan hun leven; aan hun banen bij klantenservice waar elke dag hetzelfde leek te verlopen, aan hun dromen die misschien ergens ver weg waren blijven hangen zoals de zon nu onderging.
Fleur brak uiteindelijk de stilte: "Weet je wat? Laten we iets anders doen deze week."
Bram draaide zich naar haar toe, nieuwsgierig geworden door haar voorstel.
"We kunnen samen koken of iets anders proberen," stelde ze voor met glinsterende ogen vol enthousiasme.
"Koken?" herhaalde Bram verrast door haar idee.
"Ja! Ik heb dit geweldige Italiaanse-Argentijnse recept voor empanadas dat ik wil uitproberen!" Haar stem klonk nu vol leven en energie.
Bram kon niet anders dan lachen om haar enthousiasme; het was aanstekelijk en deed hem vergeten hoe vermoeiend zijn dag ook geweest was geweest.
“Oké,” zei hij uiteindelijk met een glimlach op zijn gezicht, “laten we dat doen.”
Ze spraken af om elkaar later deze week weer te zien om samen te koken – iets wat hen beiden uit hun dagelijkse sleur zou halen.
Terwijl de laatste stralen zonlicht verdwenen achter de horizon, voelde Bram zich lichter dan voorheen; misschien zou deze kleine verandering wel genoeg zijn om hen beide even weg te trekken uit hun routineuze leven vol klantenservicegesprekken en eindeloze werkdagen.
De stilte voor de storm had plaatsgemaakt voor hoopvolle plannen – simpelweg door samen te koken en nieuwe smaken te ontdekken in elkaars gezelschap.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes