Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De magie van gewone momenten**
Sander zat achter het stuur van zijn taxi. De zon scheen fel, en de lucht was helder. Hij had net een klant afgezet bij het station en reed nu door de stad. Het was een rustige middag, en hij voelde zich een beetje verveeld. De straten waren niet druk, en de tijd leek stil te staan.
Sander was een introverte jongen van gemiddeld postuur. Hij had kort bruin haar dat altijd een beetje in de war zat, en hij droeg casual kleding: een simpel T-shirt en een spijkerbroek. Zijn taxi was zijn wereld, zijn veilige plek waar hij kon nadenken zonder gestoord te worden.
Terwijl hij door de straten reed, viel zijn blik op een meisje dat aan de kant van de weg stond. Ze zat in een rolstoel en keek naar de voorbijgangers met een neutrale uitdrukking op haar gezicht. Sander voelde iets in hem bewegen. Hij besloot om te stoppen.
"Hallo," zei hij terwijl hij het raam opendraaide. "Heb je hulp nodig?"
Het meisje keek op en glimlachte voorzichtig. "Ik ben Livia," zei ze met een zachte stem. "Ik wacht op mijn broer."
Sander knikte en voelde zich meteen op zijn gemak bij haar. "Ik ben Sander," antwoordde hij. "Wil je misschien een ritje maken? Ik kan je naar huis brengen als je wilt."
Livia dacht even na, maar haar ogen straalden vastberadenheid uit. "Dat zou fijn zijn," zei ze uiteindelijk.
Sander opende de achterdeur van de taxi voor Livia en hielp haar om in te stappen. Het was niet altijd gemakkelijk om iemand met een mobiele beperking te helpen, maar Sander had er ervaring mee. Hij zorgde ervoor dat alles goed ging voordat hij weer achter het stuur kroop.
"Waar moet ik je naartoe brengen?" vroeg hij terwijl hij wegreed.
"Gewoon naar huis," antwoordde Livia terwijl ze naar buiten keek. De stad gleed voorbij als een film die zich langzaam afspeelde.
Tijdens de rit praatten ze over gewone dingen: het weer, hun favoriete films en muziek. Livia vertelde dat ze Filipijns-Nederlands was en dat ze graag fotografeerde, vooral natuurbeelden. Sander luisterde aandachtig; het was fijn om iemand te hebben die zo openhartig sprak.
"Wat fotografeer je zoal?" vroeg Sander nieuwsgierig.
"Ik hou van bloemen," zei Livia met glinsterende ogen. "En ik probeer altijd bijzondere momenten vast te leggen."
Sander knikte begrijpend. Hij vond het mooi hoe zij sprak over fotografie als iets magisch, iets wat gewone momenten bijzonder maakte.
Na enige tijd kwamen ze aan bij Livia's huis, dat aan het einde van een rustige straat stond met bomen aan beide kanten. Het was geen groot huis, maar het had karakter.
"Bedankt voor de rit," zei Livia terwijl ze zich voorbereidde om uit te stappen.
"Geen probleem," antwoordde Sander met een glimlach. "Het was leuk om met je te praten."
Livia draaide zich om voordat ze wegfietste in haar rolstoel en zei: "Misschien zie ik je nog eens?"
Sander knikte terwijl hij toekeek hoe ze verderop verdween tussen de bomen.
De rest van de dag verliep rustig voor Sander. Hij reed rond in zijn taxi, maar zijn gedachten waren bij Livia gebleven. Er was iets bijzonders aan hun ontmoeting geweest; iets wat hem deed beseffen dat zelfs gewone momenten waardevol konden zijn.
De volgende dagen gingen voorbij zonder dat Sander Livia weer zag, maar telkens als hij door dezelfde straat reed, dacht hij aan hun gesprek over fotografie en bloemen.
Op een dag besloot Sander om zelf ook eens wat foto's te maken tijdens zijn ritten door de stad. Hij nam zijn oude camera mee die al jaren stof verzamelde in zijn kamer en begon foto's te maken van alles wat hem opviel: kinderen die speelden in het park, mensen die lachten op straat, of gewoon mooie gebouwen tegen de blauwe lucht.
Het gaf hem vreugde om deze momenten vast te leggen; kleine stukjes leven die anders misschien vergeten zouden worden.
Op een zonnige zaterdagmiddag stopte Sander opnieuw bij dezelfde plek waar hij Livia had ontmoet. Dit keer was er niemand daar; alleen het geluid van vogels die floten vulde de lucht.
Terwijl hij wachtte besloot hij wat foto's te maken van de omgeving: bomen die zachtjes wiegden in de wind en bloemen die bloeiden langs het pad.
Plotseling hoorde hij wielen over het asfalt komen; toen draaide hij zich om en zag Livia weer verschijnen in haar rolstoel, deze keer vergezeld door haar broer die naast haar liep.
"Sander!" riep ze enthousiast toen ze hem zag staan met zijn camera in hand.
"Hey! Wat leuk je weer te zien!" zei Sander terwijl hij naar hen toe liep.
Livia's broer stelde zichzelf voor als Marco; ook al leek Marco meer geïnteresseerd in zijn telefoon dan in hun gesprek, vond Sander het fijn dat er iemand bij Livia was.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg Livia nieuwsgierig terwijl ze naar zijn camera keek.
"Iets vastleggen," antwoordde Sander met een glimlachje terwijl hij enkele foto's liet zien die hij eerder had gemaakt tijdens deze middag.
Livia bekeek elke foto aandachtig en gaf complimenten over hoe mooi alles eruitzag; zelfs Marco leek even oprecht geïnteresseerd toen Livia enthousiast vertelde over fotografie en hoe belangrijk elk moment kon zijn – zelfs als het gewoon om bloemen of spelende kinderen ging.
Ze spraken nog even verder totdat Marco aangaf dat ze moesten gaan; er stond nog veel op hun agenda voor die dag volgens hem – maar voordat zij vertrokken vroeg Livia of zij samen eens konden fotograferen binnenkort?
Sander stemde toe met enthousiasme; dit keer zou er geen verveeld gevoel meer bestaan tijdens deze ritten – alleen maar nieuwe kansen voor mooie momenten samen vastgelegd door hun camera’s!
En zo gebeurde het dat twee mensen elkaar vonden tussen gewone momenten – niet omdat zij elkaar zochten of omdat er iets groots moest gebeuren – maar simpelweg omdat zij elkaar tegenkwamen in hun dagelijkse leven vol kleine wonderen zoals lachen of samen genieten van wat hen verbond: fotografie!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes