Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De jongen die met sterren sprak**
Op een zonnige dag, niet zo ver van de stad, lag er een verlaten strand met wit zand en helder water. De lucht was blauw en de zon straalde als een grote gouden bal. Dit was de plek waar Milan vaak naartoe ging om te dromen. Milan was een slanke jongen met krullend blond haar dat in de wind danste. Hij droeg altijd zijn favoriete t-shirt met een grappige print van een dansende octopus.
Milan had een bijzondere gave: hij kon met sterren praten. Niet dat hij elke nacht naar de lucht keek en tegen de sterren sprak, maar op deze specifieke plek voelde hij zich verbonden met het universum. De sterren leken hem te begrijpen, en soms fluisterden ze geheimen in zijn oor.
Op deze dag zat Milan op het strand, zijn voeten in het warme zand begraven. Hij had zijn fiets naast zich neergezet, klaar voor een ritje langs de kust zodra hij genoeg gedroomd had. Terwijl hij naar de horizon staarde, zag hij iets vreemds: een meisje dat alleen aan het water stond. Haar naam was Mireille, en ze had lang krullend blond haar dat glinsterde in het zonlicht.
Mireille leek verdrietig. Ze keek naar de golven die zachtjes tegen het zand aanspoelden en haar gezicht was somber. Milan besloot om naar haar toe te gaan. "Hallo!" zei hij vrolijk, terwijl hij zijn hand opstak.
Mireille keek op en glimlachte zwakjes. "Hallo," antwoordde ze zachtjes.
"Wat doe je hier helemaal alleen?" vroeg Milan nieuwsgierig.
"Ik ben hier omdat ik mijn hond kwijt ben," zei Mireille terwijl ze naar het water wees. "Hij is weggelopen toen ik hem liet rennen."
"Oh nee! Wat erg!" zei Milan bezorgd. "Wat voor hond is het?"
"Een kleine bruine hond met grote oren," vertelde Mireille terwijl ze haar handen in het zand liet glijden.
Milan dacht even na en kreeg toen een idee. "Misschien kunnen we samen zoeken! Ik kan goed luisteren naar wat de sterren zeggen. Ze weten misschien waar je hond is!"
Mireille's ogen lichtten op bij die woorden. "Dat zou geweldig zijn!" zei ze enthousiast.
Ze gingen samen zitten op het strand, hun voeten nog steeds in het warme zand. Milan sloot zijn ogen en concentreerde zich op de sterren die nog niet zichtbaar waren, maar wel al in zijn hoofd flonkerden als kleine lichtjes.
"Sterren," fluisterde hij, "kunnen jullie ons helpen? We zoeken Mireille's hond."
Even leek er niets te gebeuren, maar toen voelde Milan iets bijzonders: een zachte bries die door zijn haren waaide en hem deed glimlachen.
"Ik denk dat ze ons iets willen vertellen," zei hij tegen Mireille.
"Wat zeggen ze?" vroeg zij nieuwsgierig.
"Ze zeggen dat we moeten kijken bij de oude vuurtoren verderop aan het strand," antwoordde Milan vol overtuiging.
Mireille sprong op van blijdschap. "Laten we gaan!"
Ze pakten hun fietsen en reden snel over het witte zandpad richting de vuurtoren. De zon begon langzaam onder te gaan en kleurde de lucht in prachtige tinten oranje en roze.
Bij de vuurtoren aangekomen, keken ze om zich heen maar zagen geen hond. Mireille's gezicht viel weer wat samen toen ze dacht aan hoe verdrietig haar hond moest zijn zonder haar.
"We moeten beter luisteren," zei Milan terwijl hij opnieuw zijn ogen sloot en zich concentreerde op wat de sterren hen konden vertellen.
Na een paar minuten voelde hij weer diezelfde zachte bries om zich heen waaiien. "De sterren zeggen dat we moeten kijken onder de grote palmboom daar!" riep hij enthousiast terwijl hij naar een grote palmboom wees die vlakbij stond.
Ze renden ernaartoe en keken onder de boom… En ja hoor! Daar zat Mireille's hond! Hij waggelde vrolijk heen en weer met zijn grote oren flapperend in de wind.
"Milo!" riep Mireille blij terwijl ze zich bukkend naar haar hond toe bewoog. Milo sprong op en rende naar haar toe alsof hij ook blij was om haar weer te zien.
Milan lachte terwijl hij toekeek hoe Mireille Milo knuffelde alsof ze nooit meer los wilde laten. Het was fijn om te zien hoe gelukkig zij was nu alles weer goed was.
Na dit avontuur besloten ze terug te fietsen naar hun favoriete plekje op het strand om nog even van de zonsondergang te genieten voordat het donker werd.
Terwijl ze daar zaten, vertelde Mireille over haar liefde voor schilderen en hoe ze vaak poppenhuizen maakte van karton voor haar vriendinnen om mee te spelen. Milan luisterde aandachtig; zij kon zo goed vertellen!
De sterren begonnen één voor één aan de hemel te verschijnen, net zoals altijd als Milan hen vroeg om hulp of gewoon wilde praten over dingen die hem bezig hielden – zoals hoe creatief mensen konden zijn of waarom honden zo dol waren op rennen langs het strand.
Die avond spraken Milan en Mireille niet alleen over hun avonturen; ook over hun dromen voor later – wat zouden zij worden? Een bioloog misschien? Of misschien wel kunstenaars?
En zo zaten zij daar samen onder een sterrengordijn dat hen verbond met alles wat boven hen hing – twee kinderen vol dromen, verbonden door hun liefde voor avontuur en creativiteit… En natuurlijk door Milo, die nu tevreden naast hen lag te slapen in het warme zand van het verlaten strand waar alles begon.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes