Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Geheim van de Verborgen Tuin**
Er was eens, in een klein en pittoresk dorpje genaamd Zonnedal, een meisje met de naam Lila. Lila was een nieuwsgierig en avontuurlijk kind, met grote, sprankelende ogen die altijd op zoek waren naar iets bijzonders. Ze had een bos krullend haar dat in de zon glansde als goud en een lach die zelfs de somberste dag kon opvrolijken. Lila woonde samen met haar ouders in een gezellig huisje aan de rand van het dorp, omringd door groene velden en kleurrijke bloemen.
Op een zonnige ochtend, terwijl Lila op weg was naar school, viel haar oog op iets vreemds. Achter het oude, vervallen huis van mevrouw Klaver, dat al jaren leegstond, zag ze een glimp van iets dat leek te schitteren tussen de takken van een grote eik. Haar nieuwsgierigheid werd meteen gewekt. “Wat zou dat kunnen zijn?” dacht ze bij zichzelf. Ze besloot na schooltijd het mysterie te onderzoeken.
Na een lange dag vol rekenen en lezen – wat Lila altijd saai vond – kon ze niet wachten om naar het oude huis te gaan. Zodra de schoolbel ging, rende ze naar buiten als een wervelwind. Met haar hart vol spanning en haar hoofd vol vragen sprintte ze naar het vervallen huis.
Toen ze daar aankwam, keek ze om zich heen. De tuin was overwoekerd met onkruid en er groeide zelfs een boom door het dak van het huis! Lila voelde zich alsof ze in een sprookje was beland. Ze liep voorzichtig naar de grote eik en duwde wat takken opzij. En daar was het: een kleine deur die half verborgen zat achter bladeren en takken! Het hout was oud en bedekt met mos, maar er was iets magisch aan deze deur.
Lila’s hart bonsde in haar borstkas terwijl ze voorzichtig aan de deur trok. Tot haar verbazing ging deze open! Een zachte bries kwam haar tegemoet, gevuld met de geur van bloemen en vers gras. “Wat zou er achter deze deur kunnen zijn?” vroeg Lila zich af terwijl ze naar binnen stapte.
Achter de deur bevond zich niet zomaar een tuin; het was een prachtige verborgen tuin vol kleurrijke bloemen die nog nooit eerder door iemand waren gezien. De lucht was gevuld met vrolijke geluiden van fluitende vogels en zoemende bijen. In het midden stond een fontein die glinsterde in het zonlicht als diamanten.
Lila kon haar ogen niet geloven! Ze dartelde rond tussen de bloemen en plukte voorzichtig enkele bloemblaadjes om hun geur te ruiken. “Dit is fantastisch!” riep ze uit terwijl ze rondjes draaide in het gras.
Maar plotseling hoorde ze iets bewegen achter haar. Ze draaide zich snel om en zag tot haar verbazing een klein konijntje met grote oren dat nieuwsgierig naar haar keek. “Hallo daar!” zei Lila enthousiast tegen het konijntje. “Ben jij hier ook voor het feest?”
Het konijntje knipperde met zijn ogen alsof hij haar verstond, maar bleef stil zitten. Toen besloot Lila hem ‘Binky’ te noemen omdat hij zo schattig sprongetjes maakte als hij blij was.
Binky leidde Lila verder de tuin in waar ze meer ontdekte: kleurrijke vlinders dansten door de lucht en er waren zelfs kleine elfjes die tussen de bloemen flitsten! “Dit is echt magisch,” fluisterde Lila verwonderd.
Maar toen begon Binky plotseling te trillen en keek hij angstig om zich heen. “Wat is er Binky?” vroeg Lila bezorgd terwijl ze hem aaide over zijn zachte vacht.
“Er is iemand in de tuin!” piepte Binky zachtjes terwijl hij onder Lila’s jurk schuilging.
Lila voelde ook dat er iets niet klopte; er hing een vreemde spanning in de lucht. Voorzichtig liep ze verder richting het geluid dat steeds luider werd: gekraak van takken en gefluister dat als wind klonk maar toch ook heel anders…
Toen zag ze hen: twee schimmige figuren aan de rand van de tuin! Het waren twee jongens uit het dorp die vaak plaagden met hun grapjes over anderen – vooral over meisjes zoals zijzelf! Hun namen waren Max en Tom.
“Wat doen jullie hier?” vroeg Lila dapper terwijl ze rechtop stond ondanks haar angst.
Max grijnsde breed: “We willen deze tuin verkennen! Wat denk je? Jij bent toch maar één klein meisje?”
“Ja,” voegde Tom toe met spottende stem, “wat kun jij nou doen?”
Lila voelde woede opborrelen maar wist dat dit geen tijd voor ruzie was. Ze moest hen overtuigen om weg te gaan voordat zij iets verkeerds deden of dit geheim zou onthuld worden aan anderen!
“Jullie moeten weggaan,” zei Lila vastberaden, “dit is geen plek voor jullie.”
De jongens lachten alleen maar harder en begonnen dichterbij te komen; hun schaduwen leken langer te worden door de ondergang van de zon achter hen.
Binky sprong ineens uit zijn schuilplaats recht voor Max’ voeten waardoor deze bijna viel! Het konijntje had blijkbaar ook genoeg gehad van hun gedrag!
“Wat?! Een konijn?” riep Tom uit terwijl hij zich bukte om Binky beter te bekijken.
Lila greep snel deze kans: “Ja! Dit is geen gewone tuin; hier wonen magische wezens zoals dit konijntje!”
De jongens keken elkaar verbaasd aan; dit hadden zij nooit verwacht!
“Magische wezens? Laat me niet lachen!” zei Max spottend maar tegelijkertijd leek hij minder zeker van zichzelf nu Binky zo dichtbij stond.
“O ja? Kijk dan maar goed!” riep Lila uitdagend terwijl zij enkele stappen terugnam richting waar zij eerder had gezien hoe elfjes speelden tussen bloemenbladeren…
En toen gebeurde er iets wonderlijks: één van die elfjes kwam dichterbij zweven; zijn vleugels glinsterden als sterrenlicht!
De jongens stonden nu stijf van verbazing; hun gezichten vertrokken toen zij zagen hoe dit kleine wezen hen aankeek met nieuwsgierige ogen.
“Als jullie niet weggaan,” zei Lila vastberaden terwijl zij hand-in-hand stond met Binky naast zich, “dan zullen wij je betoveren!”
Max trok wit weg bij dit vooruitzicht; Tom begon nerveus te lachen: “Oké oké! We gaan wel… Dit is gewoon stom!”
Zonder verder nog iets te zeggen draaiden beide jongens zich om en renden zo snel mogelijk terug richting uitgang waar zij gekomen waren…
Lila zuchtte opgelucht toen zij hen zag verdwijnen tussen bomen; nu konden zij weer rustig genieten zonder bang te hoeven zijn voor indringers!
Ze draaide zich weer naar Binky die vrolijk rondhuppelde alsof hij net had gewonnen bij een race tegen andere dieren uit deze verborgen wereld.
“Bedankt voor je hulp,” zei Lila lachend tegen hem terwijl zij hem aaide over zijn oren.
Na wat tijd samen doorgebracht te hebben besloot onze heldin terug naar huis te gaan voordat mama of papa ongerust zouden worden.
Voordat zij echter weer terugging besloot zij nog even rondkijken in deze betoverende plek voordat alles weer normaal zou worden…
Ze ontdekte nog veel meer geheimen zoals verborgen paden langs glinsterende beekjes vol vissen die leken te glimlachen wanneer je voorbij zwom!
Uiteindelijk vond zij zelfs oude boeken onder boomwortels waarin verhalen stonden geschreven over andere avonturen hieruit deze wereld…
Met elke stap voelde Lila hoe bijzonder deze plek eigenlijk was; misschien zou niemand ooit meer weten wat hier gebeurde behalve zijzelf?
Met nieuwe plannen in gedachten beloofde onze dappere heldin terug te komen zodat iedereen zou kunnen genieten samen met alle magische wezens…
En zo eindigde één avontuur maar begon tegelijkertijd weer ergens anders - want wie weet welke geheimen nog meer verborgen lagen achter elke bloem of elk blad?
En zo leefden zowel mensen als dieren gelukkig verder totdat nieuwe avonturen hen weer zouden roepen…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes