Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Mila en de Vrienden van de Sterren**
Er was eens een klein dorpje genaamd Sterrenburg, waar de nachten zo helder waren dat je de sterren kon zien twinkelen als glinsterende diamanten aan de hemel. In dit dorp woonde een nieuwsgierig meisje genaamd Mila. Mila had grote, sprankelende ogen die altijd op zoek waren naar avontuur. Ze had een bijzondere liefde voor sterren en droomde er vaak van om ze van dichtbij te zien.
Op een heldere nacht, terwijl ze naar de sterren keek vanuit haar slaapkamerraam, hoorde ze een zacht gefluister. "Mila... Mila..." Het klonk als een melodie die door de lucht danste. Ze sprong uit bed en rende naar buiten, waar het gras nog vochtig was van de dauw.
"Wie is daar?" vroeg ze met een mengeling van nieuwsgierigheid en spanning.
Tot haar verbazing zag ze een kleine, glinsterende figuur die op een boomtak zat. Het was een ster! Maar niet zomaar een ster; het was Stella, de Sterrenfee. Haar vleugels glinsterden als het licht van duizenden sterren bij elkaar.
"Mila!" zei Stella met een vrolijke stem. "Ik heb je gehoord! Je hebt altijd naar ons gekeken en nu is het tijd om ons te ontmoeten!"
Mila kon haar oren niet geloven. "Echt waar? Mag ik jullie ontmoeten? Maar hoe?"
Stella glimlachte geheimzinnig. "Volg me maar! We gaan naar het Sterrenrijk!"
Zonder aarzelen volgde Mila Stella door het bos, dat in het maanlicht betoverend leek. De bomen fluisterden geheimen en de bloemen leken te dansen op de muziek van de nacht. Na enkele minuten lopen kwamen ze bij een grote, glinsterende poort die eruitzag als pure sterrenstof.
"Dit is de poort naar het Sterrenrijk," zei Stella terwijl ze met haar hand zwaaide. De poort opende zich met een zachte gloed en Mila stapte erdoorheen.
Aan de andere kant bevond ze zich in een wereld vol kleuren die ze nooit eerder had gezien: roze rivieren stroomden langs gouden bergen en bomen droegen vruchten die eruitzagen als kleine sterren. Overal om haar heen waren andere sterren die vrolijk dansten en lachten.
"Welkom in ons rijk!" riep Blinky, een vrolijke ster met grote ogen en een brede glimlach. "We zijn zo blij dat je hier bent!"
Mila voelde zich meteen thuis tussen deze magische wezens. Ze danste met hen onder de stralende maan en speelde spelletjes zoals 'Sterrenvangen' waarbij iedereen probeerde elkaar te tikken zonder gevangen te worden door de 'schaduw', die werd gespeeld door Flonky, de grootste ster van allemaal.
Na uren vol plezier nam Stella Mila mee naar het hart van het Sterrenrijk, waar een grote boom stond die schitterde als geen ander. "Dit is de Boom der Dromen," legde Stella uit. "Hier worden alle dromen geboren."
Mila keek vol verwondering naar de boom en vroeg: "Kunnen mijn dromen hier ook werkelijkheid worden?"
"Ja," antwoordde Stella met twinkelende ogen, "maar je moet ervoor zorgen dat je altijd in jezelf gelooft."
Terwijl Mila luisterde naar Stella's woorden, voelde ze iets in haar hart groeien – hoop en vastberadenheid om haar dromen na te jagen.
Maar plotseling veranderde alles toen Flonky kwam aanrennen met bezorgde ogen. "Stella! Er is iets mis! De Schaduw heeft enkele sterren gevangen genomen!"
De vreugdevolle sfeer veranderde in spanning toen alle sterren stil werden en hun blikken op Stella richtten.
"We moeten hen redden!" zei Mila vastberaden.
Stella knikte instemmend. "Jij hebt moed in je hart, Mila! Laten we samen gaan!"
Met Flonky aan hun zijde trokken ze diep het donkere woud in dat aan het Sterrenrijk grensde – het Woud der Verliesse Sterren. Het was er donkerder dan verwacht, maar Mila hield dapper vol.
Na wat leek op uren zoeken vonden ze eindelijk de schuilplaats van De Schaduw: een duistere grot gevuld met gevangen sterren die zachtjes flonkerden maar niet konden stralen zoals voorheen.
"Wat nu?" fluisterde Flonky angstig.
Mila keek om zich heen en zag dat De Schaduw zelf daar zat – groot en dreigend met ogen zo zwart als nacht zonder sterren.
"We moeten hem afleiden," zei Mila resoluut. “Als we hem kunnen afleiden kan ik proberen om de gevangen sterren vrij te laten.”
Met knikkende knieën bedacht Mila snel iets grappigs om De Schaduw af te leiden: “Hee! Wat zegt één ster tegen de andere ster?”
De Schaduw keek verward op terwijl hij zijn aandacht op Mila richtte: “Wat?”
“Je bent zo fel dat je me verblindt!” riep Mila terwijl ze begon te lachen alsof het echt grappig was.
De Schaduw fronste zijn wenkbrauwen maar kon niet anders dan even twijfelen over wat hij moest zeggen of doen – dit gaf Flonky net genoeg tijd om stilletjes naar binnen te sluipen en één voor één elke gevangen ster los te maken!
Toen alle sterren eindelijk vrij waren, begonnen zij samen met hun stralingen De Schaduw te verlichten! Het licht werd steeds feller totdat De Schaduw begon terug te deinzen!
“Wat gebeurt er?” gromde hij terwijl hij probeerde weg te komen van al dat licht.
“Jullie hebben geen angst meer!” riep Stella terwijl zij ook meedeed aan deze stralingsdans!
De schaduwen verdwenen langzaam totdat er niets meer overbleef dan wat rook in plaats van dreiging!
Alle sterren juichten luidkeels terwijl zij hun vrijheid terugkregen! En zelfs De Schaduw verdween uiteindelijk helemaal in zijn eigen duisternis – misschien zou hij ooit leren hoe mooi licht kan zijn!
Mila voelde zich trots toen zij weer terugkeerden naar het Sterrenrijk; zij had niet alleen vrienden gemaakt maar ook laten zien dat zelfs iemand zo klein als zij grootse dingen kon doen!
Stella gaf haar nogmaals knuffel voordat zij terugkeerde naar huis: “Vergeet nooit dat jij altijd kunt stralen!”
En zo keerde Mila terug naar Sterrenburg; maar deze keer wist zij dat elke keer wanneer zij omhoog keek naar die twinkelende sterren – er altijd vrienden zouden zijn die over haar waakten vanuit hun prachtige wereld vol magie!
En elke nacht wanneer zij sliep droomde zij weer verder over nieuwe avonturen samen met haar vrienden van bovenaf…
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes