Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Schat onder het Oude Eikenhout**
Er was eens, in een klein dorpje omringd door dichte bossen en glinsterende riviertjes, een jongen genaamd Tom. Tom was een nieuwsgierige jongen met een grote verbeelding. Hij had altijd al de droom om avonturen te beleven zoals de helden uit zijn favoriete boeken. Zijn beste vriend, Lotte, een slim en dapper meisje met een ondeugende lach, was altijd aan zijn zijde.
Op een zonnige ochtend, terwijl de vogels vrolijk zongen en de bloemen hun kleuren lieten zien, besloten Tom en Lotte om het bos in te gaan. Ze hadden gehoord van een oude legende die vertelde over een schat die verborgen lag onder het grote oude eikenhout aan de rand van het bos. Het eikenhout was zo groot dat je er wel tien kinderen naast elkaar onder kon laten staan zonder dat ze elkaar raakten.
"Wat als we die schat vinden?" vroeg Lotte enthousiast terwijl ze haar lange haren achter haar oren stopte. "Dan kunnen we ons eigen avontuur beginnen!"
"Ja! En misschien kunnen we dan ook iets kopen voor de dorpsbewoners," zei Tom met glinsterende ogen. "Ze werken zo hard en verdienen iets leuks."
Met hun harten vol hoop en hun rugzakken vol lekkernijen vertrokken ze naar het bos. De zon scheen door de bladeren en maakte prachtige patronen op de grond. De twee vrienden sprongen over takken en renden langs kleurrijke bloemen.
Na een tijdje kwamen ze bij het oude eikenhout. Het was nog indrukwekkender dan ze zich hadden voorgesteld. De stam was zo breed dat ze er niet omheen konden lopen! Terwijl ze naar boven keken, zagen ze dat de takken als armen naar de lucht reikten.
"Waar zouden we moeten beginnen met zoeken?" vroeg Lotte terwijl ze haar hand op het ruwe hout legde.
Tom knielde neer en begon in het gras te graven met zijn handen. "Misschien is er wel iets verstopt in de buurt van de wortels!" zei hij enthousiast.
Na enkele minuten graven kwam hij iets hards tegen. "Lotte! Kijk!" riep hij uit terwijl hij voorzichtig verder groef. Tot hun verbazing stuitten ze op een oude houten kist, bedekt met mos en aarde.
"Dit moet wel de schat zijn!" gilde Lotte van blijdschap.
Tom opende langzaam de kist en wat ze zagen deed hun harten sneller kloppen: gouden munten, glinsterende juwelen en oude kaarten! Maar net toen ze zich begonnen te verheugen over hun vondst, hoorden ze ineens een vreemd geluid achter hen.
"Wat is dat?" vroeg Lotte nerveus terwijl ze zich omdraaide.
Een grote schaduw viel over hen heen en daar stond een oude man met een lange baard en gekleed in versleten kleren. "Wat doen jullie hier?" vroeg hij met een diepe stem die als donder klonk.
Tom en Lotte keken elkaar aan, hun harten bonsden in hun borstkas. "We... we vonden deze kist," stamelde Tom terwijl hij achteruit stapte.
De man kwam dichterbij en keek naar de kist. "Ah, jullie hebben mijn schat gevonden," zei hij met een glimlach die zijn gezicht deed verlichten. "Maar weet je wat? Deze schat is niet zomaar goud of juwelen."
"Wat bedoelt u?" vroeg Lotte nieuwsgierig.
De man ging zitten op een boomstronk en gebaarde dat zij ook moesten komen zitten. "Deze schat bevat herinneringen," begon hij te vertellen. "Elk stuk goud vertegenwoordigt een verhaal van iemand die ooit hier was."
Tom keek verwonderd naar de man terwijl deze verder sprak: "Dit bos heeft zoveel avonturen gezien; vreugdevolle momenten maar ook verdrietige tijden." Hij wees naar verschillende munten in de kist. “Deze munt komt van iemand die zijn eerste liefde ontmoette onder deze eik.”
Lotte's ogen werden groot van verbazing toen zij zich voorstelde hoe dat geweest moest zijn: twee jonge mensen die samen lachten onder het oude eikenhout.
“En deze,” vervolgde de man terwijl hij naar een juweel wees, “is van iemand die ooit verloren was in dit bos maar uiteindelijk weer veilig thuis kwam dankzij vriendschap.”
Tom voelde warmte in zijn hart toen hij dacht aan hemzelf en Lotte; zij waren ook vrienden die elkaar hielpen bij elk avontuur!
“Dus,” zei Tom voorzichtig, “is dit alles gewoon… verhalen?”
“Precies!” antwoordde de man enthousiast. “En nu hebben jullie ervoor gekozen om deze verhalen te ontdekken.”
Lotte keek naar Tom met twinkeling in haar ogen: “Wat als wij onze eigen verhalen maken?” stelde zij voor.
“Ja!” riep Tom uit. “Wij kunnen onze avonturen delen!”
De oude man knikte goedkeurend: “Dat is precies wat ik hoopte dat jullie zouden zeggen.” Hij stond op en gebaarde hen om hem te volgen naar het hart van het bos waar nog meer geheimen lagen te wachten om ontdekt te worden.
Terwijl ze verder liepen vertelde hij hen verhalen over magische wezens, verborgen paden en vergeten legendes van het bos waarin zij leefden. De tijd vloog voorbij terwijl zij lachten, gilden van spanning of soms zelfs ontroerd waren door verdrietige verhalen over verloren vrienden of vergeten dromen.
Na uren rondzwerven kwamen ze terug bij het oude eikenhout waar alles begon. De zon begon onder te gaan en schilderde de lucht met prachtige kleuren van oranje tot paars.
“Dit was geweldig!” zei Lotte vol enthousiasme terwijl ze haar rugzak oppakte.
“Ja,” voegde Tom toe, “maar ik wil meer weten! We moeten vaker terugkomen!”
De oude man glimlachte: “Jullie hebben nu niet alleen goud gevonden; jullie hebben vriendschap gevonden door samen verhalen te delen.” Met die woorden verdween hij langzaam tussen de bomen alsof hij nooit had bestaan.
Tom en Lotte keken elkaar aan met grote ogen vol verwondering: hadden zij echt zojuist gesproken met iemand uit hun dromen? Ze wisten één ding zeker: dit avontuur zou niet hun laatste zijn!
En zo gingen Tom en Lotte regelmatig terug naar het oude eikenhout om nieuwe verhalen te ontdekken – niet alleen over anderen maar ook over zichzelf – want elke dag bracht nieuwe avonturen mee die wachtten om verteld te worden!
En zo leefden zij nog lang gelukkig… vol spannende verhalen onder het Oude Eikenhout!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes