Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Verborgen Wereld achter de Spiegel**
Er was eens, in een klein dorpje genaamd Zilverbeek, een meisje van tien jaar oud met de naam Lotte. Lotte was een nieuwsgierig en avontuurlijk kind, altijd op zoek naar nieuwe ontdekkingen. Ze had een grote verbeeldingskracht en kon zich urenlang vermaken met haar boeken, maar wat ze het allerleukst vond, was het verkennen van oude huizen en vergeten plekjes in de natuur.
Op een zonnige zaterdag besloot Lotte om haar favoriete plek te bezoeken: de oude zolder van haar grootouders. De zolder was volgestouwd met allerlei spulletjes uit vervlogen tijden: oude kisten, stoffige boeken en zelfs een paar antieke meubels. Maar wat Lotte het meest fascineerde, was een grote, sierlijke spiegel die in de hoek stond. De spiegel had een prachtig verguld frame met ingewikkelde patronen en leek wel te glinsteren in het zonlicht.
“Wat zou er achter die spiegel zitten?” vroeg Lotte zich af terwijl ze dichterbij kwam. Ze veegde het stof van de spiegel af en keek naar haar eigen reflectie. Maar toen gebeurde er iets vreemds. De weerspiegeling van Lotte begon te trillen en plotseling leek het alsof er iets achter haar schuilging.
Lotte schrok even, maar haar nieuwsgierigheid overwon al snel haar angst. Ze draaide zich om om te kijken of er iemand achter haar stond, maar er was niemand. Toen ze weer naar de spiegel keek, zag ze dat haar reflectie nu glimlachte terwijl zij dat niet deed.
“Hallo daar!” zei de weerspiegeling vrolijk.
Lotte sprong achteruit en viel bijna over een oude kist vol met speelgoedauto's. “Wie ben jij?” vroeg ze met een mengeling van verwondering en angst.
“Ik ben jouw reflectie!” antwoordde het meisje in de spiegel. “Maar ik ben ook veel meer dan dat! Ik kom uit de Verborgen Wereld achter deze spiegel.”
Lotte kon niet geloven wat ze hoorde. “De Verborgen Wereld? Wat is dat?”
“Het is een magische plek waar alles mogelijk is!” zei de weerspiegeling enthousiast. “Hier zijn geen regels zoals in jouw wereld; hier kunnen we vliegen, praten met dieren en zelfs tijdreizen!”
“Dat klinkt ongelooflijk!” riep Lotte uit terwijl ze weer dichter naar de spiegel toe kwam.
“Als je wilt, kan ik je meenemen!” zei het meisje in de spiegel uitnodigend.
Lotte twijfelde even. Wat als dit allemaal gevaarlijk was? Maar haar verlangen naar avontuur was sterker dan haar angst. “Ja! Ik wil graag gaan!”
Met die woorden voelde Lotte hoe een warme gloed om haar heen begon te draaien. Voordat ze het wist, werd alles om haar heen wazig en voelde ze zich alsof ze door een tunnel van licht werd getrokken. Een paar seconden later stond ze op een prachtige plek vol kleuren die ze nog nooit eerder had gezien.
De lucht was helderblauw en overal om hen heen bloeiden bloemen in alle denkbare kleuren. In plaats van gewone bomen stonden er bomen met glinsterende bladeren die als sterren leken te stralen in het zonlicht.
“Welkom in mijn wereld!” zei het meisje dat eruitzag als Lotte maar dan net iets anders gekleed; zij droeg een jurk gemaakt van bloemenbladeren en had krullen die glinsterden als goud.
“Wat is jouw naam?” vroeg Lotte nieuwsgierig.
“Ik ben Mira,” antwoordde het meisje vrolijk. “En nu we hier zijn, kunnen we samen allerlei avonturen beleven!”
Mira nam Lotte mee op ontdekkingstocht door deze wonderlijke wereld. Ze sprongen over rivieren die vloeiden met vloeibare regenboogkleurige chocolade en dansten met elfjes die uit bloemen kwamen vliegen wanneer je hun namen fluisterde: "Bloemelina! Vlindervleugels!"
Na urenlang spelen kwamen ze bij een groot kasteel dat volledig gemaakt was van glas en kristal. Het kasteel schitterde zo fel dat Lotte bijna niet recht kon kijken.
“Dit is het Kasteel der Dromen,” legde Mira uit terwijl ze naar binnen liepen. “Hier komen alle dromen samen!”
Binnenin waren er kamers gevuld met speelgoed dat nooit kapot ging en boeken waarin je zelf kon schrijven wat je wilde lezen! Maar toen zagen ze ook iets vreemds: aan de andere kant van de grote zaal stond een donkere schaduw die hen nauwlettend in de gaten hield.
Mira’s gezicht veranderde van blijdschap naar bezorgdheid toen ze de schaduw zag bewegen richting hen toe komen.
“Dat is Moros,” fluisterde Mira angstig. “Hij steelt dromen uit deze wereld.”
Lotte voelde zich ineens heel klein worden bij de gedachte aan Moros, maar tegelijkertijd wilde ze niet weglopen zonder iets te doen! “We moeten hem stoppen!” zei ze vastberaden.
Mira knikte instemmend maar keek ook bang rond naar Moros die steeds dichterbij kwam.
Met al hun moed besloten Lotte en Mira om samen te werken tegen Moros. Terwijl hij hen naderde, begonnen zij luidkeels te zingen over vriendschap en dromen – hoe belangrijk deze waren voor iedereen in hun wereld!
Moros stopte even verrast door hun gezang; hij had nooit zo’n mooi geluid gehoord! Het gaf hem even twijfels over zijn duistere plannen omdat hij zelf nooit echt gelukkig leek te zijn geweest zonder dromen of vrienden om hem heen.
Toen hij dichterbij kwam, merkte hij hoe krachtig hun zang klonk; elke noot leek licht te brengen waar eerder alleen duisternis was geweest!
Uiteindelijk viel Moros op zijn knieën voor hen neer: “Ik wil ook dromen hebben… Ik wil vrienden maken…”
Lotte voelde medelijden voor Moros ondanks alles wat hij gedaan had; misschien had hij gewoon niemand gehad om mee te delen? Met één blik op Mira wist zij wat zij moest doen: “Dan moet je bij ons blijven! Wij kunnen vrienden zijn!”
Mira voegde zich bij Lottes woorden: “Ja! Iedereen verdient vriendschap!”
Moros keek op vanuit zijn verdrietige houding; langzaam vormden zich tranen in zijn ogen terwijl hij knikte: “Ik zou zo graag vrienden willen hebben.”
En zo geschiedde – vanaf dat moment werden Moros, Mira en Lotte onafscheidelijke vrienden die samen door alle hoeken van deze Verborgen Wereld reisden!
Ze beleefden talloze avonturen: maakten samen nieuwe muziek waarmee zelfs sterren gingen dansen aan de nachtelijke hemel; hielpen dieren die vastzaten onder takken of verloren waren geraakt; ontdekten geheimen over vergeten magie…
En hoewel elke reis uiteindelijk weer eindigde bij die grote prachtige spiegel waar alles begon… wisten zij nu dat vriendschap sterker is dan welke duisternis dan ook!
Op een dag nam Mira afscheid van Lotte omdat zij terug moest keren naar haar eigen wereld – maar dit keer zonder angst of verdriet want…
Ze wisten beiden dat echte vriendschap nooit verloren gaat… En zo ging Lotte terug door de spiegel vol verhalen om thuis verder te vertellen aan iedereen over De Verborgen Wereld achter De Spiegel!
En wie weet… misschien zou er ooit weer iemand komen kijken naar diezelfde mysterieuze spiegel…
Want wie weet welke avonturen daar nog meer verborgen lagen?
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes