Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Emma's Reis naar het Land der Dromen**
Er was eens een klein meisje genaamd Emma. Ze woonde in een gezellig dorpje, omringd door groene heuvels en kleurrijke bloemen. Emma had een levendige verbeelding en bracht haar dagen door met het lezen van boeken, het tekenen van prachtige tekeningen en het dromen over avonturen die ze ooit zou beleven. Maar vooral hield ze van de nacht, wanneer de sterren aan de hemel schitterden als diamanten.
Op een avond, terwijl ze in bed lag met haar favoriete boek over verre landen en magische wezens, viel Emma in een diepe slaap. Plotseling werd ze wakker in een wereld die ze nooit eerder had gezien. De lucht was gevuld met glinsterende sterrenstof en de bomen waren gemaakt van snoepjes! "Waar ben ik?" vroeg Emma zich af terwijl ze om zich heen keek.
"Welkom in het Land der Dromen!" klonk er een vrolijke stem. Emma draaide zich om en zag een kleine elf met glanzende vleugels die flonkerden als de sterren. "Ik ben Lila," zei de elf met een brede glimlach. "Ik heb je hierheen gebracht omdat we je hulp nodig hebben!"
Emma's ogen werden groot van verbazing. "Wat kan ik doen?" vroeg ze enthousiast.
Lila legde uit dat het Land der Dromen in gevaar was. De Droomdief, een gemene schaduwfiguur, had alle dromen gestolen van de bewoners van dit magische land. Zonder dromen zouden de mensen verdrietig worden en zou het land zijn kleur verliezen.
"Maar hoe kunnen we hem stoppen?" vroeg Emma, terwijl ze haar handen op haar heupen plaatste zoals een echte heldin.
"We moeten naar de Berg der Verlangens gaan," zei Lila. "Daar woont de wijze oude Tovenaar die ons kan helpen."
Emma knikte vastberaden. Samen met Lila begon ze aan haar avontuur door het Land der Dromen. Terwijl ze liepen, ontmoetten ze allerlei bijzondere wezens: pratende dieren, zingende bloemen en zelfs dansende sterren! Elk wezen vertelde hen over hun verloren dromen en hoe belangrijk deze voor hen waren.
Een vrolijke konijn genaamd Benny sprong op hen af. "Ik heb gedroomd dat ik kon vliegen!" zei hij met grote ogen.
"En ik heb gedroomd dat ik de grootste wortel ter wereld vond!" voegde een schattige egel genaamd Ella toe.
Emma lachte om hun verhalen en voelde zich steeds meer verbonden met deze magische wereld. Maar naarmate ze verder gingen, merkte ze dat er ook sombere plekken waren waar geen kleur of leven was – plekken waar de Droomdief zijn invloed had gehad.
Na een lange reis bereikten ze eindelijk de voet van de Berg der Verlangens. De berg was steil en bedekt met glinsterende kristallen die schitterden in het maanlicht. "We moeten naar boven klimmen," zei Lila vastberaden.
Emma knikte en samen begonnen ze te klimmen. Onderweg kwamen ze verschillende obstakels tegen: scherpe rotsen, glibberige hellingen en zelfs een groep ondeugende kabouters die hen probeerden te stoppen met hun grappen!
"Waarom kunnen kabouters nooit goed schaken?" vroeg één van hen terwijl hij giechelde.
"Waarom?" vroeg Emma nieuwsgierig.
"Omdat ze altijd hun stukken verliezen!" lachte hij luidruchtig.
Emma kon niet anders dan lachen om hun gekheid, maar wist dat ze verder moesten gaan. Uiteindelijk bereikten ze de top van de berg waar een grote grot lag, gevuld met lichtgevende stenen die als sterren straalden.
"In deze grot woont de Tovenaar," fluisterde Lila terwijl ze voorzichtig naar binnen gingen.
In het midden van de grot zat een oude man met een lange baard die tot aan zijn voeten reikte. Hij droeg een lange gewaad vol sterrenpatronen en zijn ogen twinkelden als twee kleine sterren zelf.
"Welkom, dappere avonturiers," zei hij met een diepe stem die als muziek klonk in Emma's oren. "Wat brengt jullie hier?"
Emma vertelde hem over de Droomdief en hoe hij alle dromen had gestolen uit het Land der Dromen. De Tovenaar knikte ernstig en zei: "De enige manier om hem te stoppen is door zijn eigen droom terug te winnen."
"Droom? Wat voor droom heeft hij?" vroeg Emma verwonderd.
"De Droomdief droomt ervan om gelukkig te zijn zoals jullie," antwoordde de Tovenaar zachtjes. "Hij is verloren gegaan in zijn eigen verdriet."
Emma voelde medelijden voor deze gemene figuur die zo'n pijn moest hebben ervaren dat hij anderen ook pijn deed. Ze besloot dat zij hem wilde helpen om weer gelukkig te worden.
"We moeten naar zijn schuilplaats gaan!" zei Emma vastberaden tegen Lila en de Tovenaar.
Samen maakten ze zich op weg naar het donkere woud waar de Droomdief woonde – een plek vol schaduwen waar geen zonlicht kwam. Toen zij aankwamen bij zijn huisje zagen zij dat alles er somber uitzag; zelfs de bloemen leken te huilen!
De Droomdief zat op zijn stoel, omringd door alle gestolen dromen die als wolken boven hem zweefden maar nooit konden landen omdat hij niet wist hoe hij weer gelukkig moest worden.
“Waarom maak je iedereen zo verdrietig?” vroeg Emma dapper terwijl zij naar voren stapte.
De Droomdief keek op vanuit zijn sombere gedachten en zag het kleine meisje voor zich staan met grote ogen vol begrip.
“Jij weet niets van mijn pijn,” snikte hij terwijl tranen over zijn wangen rolden.
“Misschien niet,” antwoordde Emma zachtjes, “maar ik weet wel dat iedereen dromen nodig heeft – zelfs jij.”
De Droomdief staarde naar haar alsof hij niet wist wat hij moest zeggen.
“Wat is jouw droom?” vroeg Emma opnieuw.
“Ik…ik wil gewoon gelukkig zijn,” fluisterde hij bijna onhoorbaar.
“Dan laten we je helpen!” riep Lila enthousiast.
Met behulp van magie vanuit hun harten begonnen Emma en Lila samen te werken aan iets bijzonders: Ze verzamelden herinneringen aan blijdschap – momenten waarop mensen lachten, speelden of gewoon samen waren.
Langzaam maar zeker begon er licht te stralen vanuit hun handen richting de Droomdief.
Het licht vulde zijn hart; herinneringen kwamen terug – momenten waarin ook hij gelukkig was geweest.
Langzaam veranderde zijn sombere gelaatsuitdrukking in één vol verwondering toen hij besefte dat geluk altijd al binnen handbereik had gelegen.
“Ik…ik kan weer dromen!” riep hij uitgelaten terwijl nieuwe dromen zich rondom hem vormden.
Met elke nieuwe droom verdwenen ook langzaam maar zeker alle gestolen dromen uit het woud totdat alles weer kleur kreeg!
De lucht vulde zich opnieuw met gelach; bloemen bloeiden opnieuw op; dieren dansten blij rond hen heen!
“Dank jullie wel!” zei De Droomdief nu vol blijdschap “Ik zal nooit meer iemand verdriet doen.”
En zo keerden Emma, Lila én De Droomdief terug naar Het Land Der Dromen – nu gevuld met hoopvolle toekomstplannen!
Toen Emma uiteindelijk weer thuis kwam in haar bedje voelde zij iets warms binnenin haar hart: Een nieuw avontuur wachtte al op haar volgende slaap!
En zo eindigde onze reis door Het Land Der Dromen… maar elke nacht kan opnieuw beginnen zolang je maar durft te geloven!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes