Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Luna's Avontuur met de Wolkenpiraten**
Er was eens een dapper meisje genaamd Luna, dat in een klein dorpje aan de rand van een uitgestrekt bos woonde. Luna had een levendige verbeelding en droomde vaak van avonturen in verre landen, waar ze kon vliegen op de rug van een grote, vriendelijke draak of samen met sterren danste op de maan. Maar wat ze het allerleukst vond, was kijken naar de wolken die voorbij dreven in de lucht. Ze kon urenlang naar boven staren en zich voorstellen dat elke wolk een nieuw avontuur bood.
Op een zonnige dag, terwijl ze op haar favoriete plek zat – een grote, oude boom met dikke takken die als schuilplaats dienden – zag ze iets vreemds aan de horizon. Een grote, donderwolk kwam langzaam dichterbij. Maar deze wolk was niet zomaar een wolk; hij had de vorm van een piratenschip! Met zijn witte zeilen die als schapenwol leken en zijn donkere romp die dreigend door de lucht gleed, maakte het schip Luna nieuwsgierig.
"Wat is dat voor iets?" vroeg ze zich af terwijl ze haar ogen wijd opendeed van verbazing. Ze stond op en liep naar het open veld om beter te kunnen kijken. Toen gebeurde er iets ongelooflijks: vanuit het schip sprongen vier vrolijke figuren naar beneden! Het waren geen gewone piraten; ze hadden kleurrijke kappen op hun hoofd en hun gezichten waren geschilderd met vrolijke patronen.
"Hallo daar!" riep één van hen met een luide stem. "Wij zijn de Wolkenpiraten! En jij, kleine avonturier, bent precies wie we nodig hebben!"
Luna kon haar oren niet geloven. Wolkenpiraten? Wat zouden zij willen? "Wat kunnen jullie voor mij betekenen?" vroeg ze nieuwsgierig.
"Wij zijn op zoek naar iemand dapper genoeg om ons te helpen bij onze grootste zoektocht ooit!" zei de kapitein van het schip, die eruitzag als een grote teddybeer met een ooglapje en een gouden oorbel. "We zijn op zoek naar de Verloren Ster! Hij is gestolen door de schaduwheks en zonder hem kunnen we niet meer vliegen!"
Luna's ogen glinsterden van enthousiasme. Dit was precies het avontuur waar ze altijd al van had gedroomd! "Ik wil jullie helpen!" riep ze uit.
De Wolkenpiraten juichten en namen haar mee aan boord van hun luchtige schip. Terwijl het schip omhoog steeg, voelde Luna zich vrijer dan ooit tevoren. De wereld onder haar leek steeds kleiner te worden terwijl ze door de lucht zweefden tussen fluffy wolken en glinsterende sterren.
De kapitein vertelde over hun reis: "De schaduwheks woont hoog in de bergen waar nooit zonlicht komt. Het zal gevaarlijk zijn, maar samen kunnen we het doen!" De andere piraten knikten enthousiast, maar ook met enige bezorgdheid.
Na een tijdje vliegen zagen ze eindelijk de donkere bergen in de verte verschijnen. De lucht werd kouder en er hing een mysterieuze mist om hen heen. Luna voelde haar hart sneller kloppen; dit was spannend! Maar tegelijkertijd voelde ze ook wat angstige kriebels in haar buik.
"Geen zorgen," zei één van de piraten met een brede glimlach terwijl hij Luna geruststelde. "Als je bang bent, moet je gewoon denken aan iets wat je gelukkig maakt!"
Luna dacht aan haar thuis, aan haar vrienden en aan alle mooie momenten die ze had meegemaakt in het dorpje. Dat hielp! Ze glimlachte terug naar de piraten en samen vlogen ze verder richting het kasteel van de schaduwheks.
Toen ze bij het kasteel aankwamen, zagen ze dat het er somber uitzag; donkere wolken hingen laag boven het kasteel en overal waren schaduwen te zien die als slangen over de grond kruipen. De piraten leken even nerveus te worden, maar Luna herinnerde zich wat er gezegd was: "Samen kunnen we dit doen!"
Ze besloten om stilletjes naar binnen te sluipen via een achterdeur die half openstond. Binnen was alles donker en stil; zelfs hun eigen adem leek te worden opgeslokt door de duisternis. Plotseling hoorden ze echter geritsel achter hen!
"Wie waagt het mijn kasteel binnen te dringen?" klonk er dreigend vanuit de schaduw.
Een grote figuur verscheen voor hen: het was de schaduwheks zelf! Haar ogen gloeiden als vurige kolen en haar lange zwarte jurk leek wel gemaakt van nachtelijke sterrenhemels.
"We komen je Verloren Ster terughalen!" riep Luna dapper uit terwijl ze rechtop ging staan.
De heks lachte spottend: "Denk je echt dat jij dat kunt? Ik ben veel te sterk voor jou kleine meid!"
Maar net toen Luna dacht dat alles verloren was, kwam één van de Wolkenpiraten naar voren met zijn zwaard getrokken (dat meer op een speelgoedzwaard leek). “We zullen vechten voor onze vrijheid!” riep hij vastberaden.
De heks begon te lachen: “Vecht dan maar!” En zo ontstond er een spannend gevecht tussen de piraten en de heks vol sprankelende magie en kleurrijke lichtflitsen!
Luna wist dat dit moment belangrijk was; zij moest iets doen om hen te helpen! Ze herinnerde zich plotseling iets wat haar moeder altijd zei: “Je moet nooit vergeten wie je bent.” Met al haar moed verzameld begon zij te zingen – zachtjes eerst – maar al snel werd haar stem krachtiger:
“Sterren stralen helder,
In deze donkere nacht,
Met liefde in ons hart,
Wordt alles weer verwacht!”
Haar zang vulde het kasteel met licht en warmte waardoor zelfs de schaduwheks even versteld stond. De duisternis rondom hen begon langzaam weg te trekken!
“Wat is dit?” vroeg zij verwonderd terwijl zij achteruit stapte.
Luna zong verder:
“Verlies nooit je dromen,
Laat hoop nooit vergaan,
Samen staan we sterk,
En zullen we doorgaan!”
Met elke noot groeide hun kracht totdat eindelijk ook andere stemmen zich bij die van Luna voegden – die van alle Wolkenpiraten! Samen vormden zij een prachtig koor dat weerklonk door alle kamers van het kasteel.
De heks kon niet langer tegenhouden wat er gebeurde; langzaam maar zeker verdween zij in rook terwijl ook alle schaduwen om hen heen vervaagden tot niets meer dan herinneringen aan angstige dagen.
Toen eindelijk alles weer licht werd in het kasteel vonden zij daar middenin prachtige sterren die fonkelden als diamanten – dit waren allemaal verloren sterren!
“Dat is onze Verloren Ster!” riep één van de piraten blij terwijl hij hem voorzichtig oppakte uit zijn bedje van mistige schaduwen.
Met hun gewonnen ster keerden Luna en haar nieuwe vrienden terug naar hun schip. Het avontuur had hen dichter bij elkaar gebracht dan ooit tevoren!
Terug in hun dorpje werden zij onthaald als helden; iedereen wilde horen over hun spannende reis naar het kasteel der schaduwen en hoe zij samen hadden gevochten voor vrijheid en hoop.
En zo groeide Luna op tot een legende onder zowel mensen als piraten – altijd klaar voor nieuwe avonturen boven in den lucht tussen wolken vol dromen!
En elke keer als er weer mooie witte wolken voorbij dreven keek iedereen omhoog… Want wie weet welke avonturen daar nog meer verborgen lagen?
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes