Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Schaduw achter het Raam**
Er was eens een klein dorpje genaamd Zonnedorp, waar de zon altijd leek te schijnen en de lucht gevuld was met het gelach van kinderen. In dit dorpje woonde een nieuwsgierig meisje van acht jaar oud, genaamd Lila. Lila had grote, sprankelende ogen die altijd op zoek waren naar avontuur. Haar lange, krullende haren dansten in de wind terwijl ze door de straten van het dorp rende.
Op een dag, toen de zon hoog aan de hemel stond en de vogels vrolijk floten, besloot Lila om haar vriendjes uit te nodigen voor een spelletje verstoppertje. "Kom op, jongens! We gaan verstoppertje spelen bij het oude huis aan het einde van de straat!" riep ze enthousiast. Het oude huis stond al jaren leeg en was omgeven door een mysterieus aura. De kinderen in Zonnedorp vertelden vaak verhalen over het huis; sommige zeiden dat het spookte, terwijl anderen beweerden dat er een schat verborgen lag in de kelder.
Lila's vrienden, Max en Sophie, keken elkaar aan met een mengeling van opwinding en angst. "Dat klinkt spannend! Maar wat als er echt iets engs is?" vroeg Max met een bibberige stem. Sophie knikte instemmend. "Ja, ik heb gehoord dat er 's nachts vreemde geluiden uit dat huis komen!"
Lila lachte en zei: "Dat zijn maar verhalen! We zijn toch niet bang voor een paar spoken? Kom op, laten we gaan!" En zo trokken ze samen naar het oude huis.
Toen ze bij het huis aankwamen, stonden ze even stil om naar de vervallen gevel te kijken. Het hout was verrot en de ramen waren bedekt met stof en spinnenwebben. "Het ziet er inderdaad eng uit," zei Sophie terwijl ze haar armen om zich heen sloeg. "Maar misschien is het ook wel leuk!"
Lila duwde voorzichtig de deur open, die met een krakend geluid openging. Binnenin was het donker en stoffig. De kinderen stapten naar binnen en hun harten bonsden in hun borstkas van spanning.
"Wie gaat er als eerste verstoppen?" vroeg Lila terwijl ze haar vrienden uitdagend aankeek. Max stak zijn hand op: "Ik wil me wel verstoppen! Maar ik ga wel achter die grote kast daar staan." Hij wees naar een enorme kast die tegen de muur stond.
"Prima! Wij tellen tot twintig," zei Lila terwijl zij en Sophie hun handen voor hun ogen hielden en begonnen te tellen.
Toen ze bij twintig waren aangekomen, begonnen ze te zoeken naar Max. Ze keken onder tafels, achter gordijnen en zelfs in oude dozen vol vergeten spullen. Maar Max was nergens te bekennen!
"Waar kan hij nou zijn?" vroeg Sophie verwonderd terwijl ze zich omdraaide naar Lila. Net op dat moment viel haar oog op iets vreemds achter het raam van de woonkamer: een schaduw die snel voorbij flitste.
"Heb jij dat gezien?" vroeg Lila met grote ogen.
Sophie knikte zenuwachtig. "Ja! Wat was dat?"
Lila voelde een rilling over haar rug lopen maar besloot dapper te zijn. "Laten we gaan kijken!" Ze liep naar het raam toe en keek naar buiten, maar er was niets te zien behalve bomen die zachtjes wiegden in de wind.
"Misschien is het gewoon een kat of zo," stelde Sophie geruststellend voor.
Maar Lila had niet veel tijd om na te denken over wat ze had gezien; plotseling hoorde ze Max roepen vanuit zijn schuilplaats: "Hé! Ik ben hier!" De meisjes renden terug naar hem toe.
"We hebben iets vreemds gezien!" vertelde Lila enthousiast terwijl ze hem vertelde over de schaduw achter het raam.
Max trok zijn wenkbrauwen omhoog: "Een schaduw? Dat klinkt spannend! Moeten we niet verder kijken?"
De drie vrienden besloten om samen verder te onderzoeken wat er achter dat mysterieuze raam zat. Ze splitsten zich weer op; dit keer zou niemand zich verstoppen – iedereen zou samen zoeken.
Ze gingen door verschillende kamers in het oude huis; elke kamer leek hen meer geheimen te onthullen dan de vorige. Oude schilderijen hingen scheef aan de muren en er lagen boeken vol stof op tafel alsof niemand ooit meer had gelezen of gekeken.
Na enige tijd kwamen ze in een kamer die anders aanvoelde dan alle andere kamers – hier hing iets bijzonders in de lucht, iets magisch misschien? Terwijl ze rondkeken zagen ze plotseling weer diezelfde schaduw voorbij flitsen!
"Daar is hij weer!" gilde Sophie bijna hysterisch terwijl ze met haar vinger wees richting het raam.
Lila zette haar beste dappere gezicht op: “We moeten dichterbij kijken!” Ze stapte voorzichtig naar voren en keek opnieuw door het raam… Dit keer zag ze niet alleen maar één schaduw; er waren meerdere schaduwen die speelden tussen de bomen buiten!
“Wat als… wat als dit geen gewone schaduwen zijn?” fluisterde Max met grote ogen vol verwondering.
“Wat bedoel je?” vroeg Sophie nieuwsgierig.
“Wat als deze schaduwen… levend zijn?” antwoordde hij geheimzinnig.
De kinderen keken elkaar aan; dit idee maakte hen zowel bang als nieuwsgierig tegelijk! “We moeten eruit!” zei Lila vastberaden terwijl haar hart sneller klopte van spanning.
Ze renden weer terug naar buiten waar ze veilig voelden onder de open lucht – maar toen… gebeurde er iets onverwachts! De schaduwen kwamen dichterbij; nu konden zij ook zien wat deze schaduwen werkelijk waren!
Het bleken geen spoken of monsters te zijn – nee! Het waren vrolijke dieren: konijntjes sprongen rondjes om elkaar heen, eekhoorns dartelden vrolijk tussen takken door en zelfs enkele vogels zongen hun mooiste melodieën!
“Wow!” riep Sophie verrast uit terwijl haar angst verdween als sneeuw voor de zon. “Kijk hoe leuk!”
De kinderen keken ademloos toe hoe deze dieren speelden alsof zij hen uitnodigden om mee te doen aan hun spelletjes in deze magische wereld vol kleuren en vreugde!
“Zullen we meedoen?” vroeg Lila enthousiast terwijl zij al begon te rennen richting de dieren.
En zo gebeurde het dat Lila, Max en Sophie zich bij deze vrolijke groep voegde – samen sprongen zij tussen bloemen door, maakten zij nieuwe vrienden onder alle dieren én ontdekten zij dat soms dingen niet altijd zijn zoals je denkt… Soms is wat je vreest eigenlijk heel mooi!
Uren gingen voorbij voordat zij beseften hoe laat het al was geworden; langzaam maar zeker keerden zij terug naar hun eigen wereld – maar niet zonder beloftes af te leggen om snel terug te keren naar hun nieuwe vrienden!
Terug thuis vertelde Lila alles aan haar ouders over hun avontuur bij het oude huis – hoe spannend én leuk alles was geweest zonder ook maar één moment bang geweest te hoeven zijn! Haar ouders lachten mee met haar enthousiasme; zelfs toen zij vertelden over ‘de schaduw achter het raam’ klonk alles nu veel minder eng dan eerder…
En zo groeide Zonnedorp verder onder stralende zonneschijn vol gelach én avonturen – want wie weet wat je kunt ontdekken als je gewoon durft om verder te kijken dan alleen je eigen angsten?
En vanaf die dag bleef ‘de Schaduw achter het Raam’ niet langer iets om bang voor te zijn; nee… Het werd juist hét symbool voor avontuur & vriendschap waar elk kind in Zonnedorp graag meer over wilde leren…
Einde
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes