Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Reis door de Regenboogpoort**
Er was eens, in een klein dorpje genaamd Kleurenland, een nieuwsgierig meisje met de naam Lila. Lila had een grote liefde voor avontuur en ontdekkingen. Ze had een sprankelende lach die zelfs de somberste dagen opvrolijkte. Haar beste vriend was een ondeugende hond genaamd Max, die altijd klaar stond om samen met haar op avontuur te gaan.
Op een zonnige ochtend, terwijl Lila en Max door het bos wandelden, ontdekten ze iets bijzonders. Tussen de bomen glinsterde een poort in alle kleuren van de regenboog. Het was niet zomaar een poort; het leek wel gemaakt van licht en magie! Lila's ogen begonnen te stralen van opwinding. "Max! Kijk daar! Wat denk je dat het is?" vroeg ze terwijl ze naar de poort wees.
Max blafte enthousiast en waggelde zijn staart heen en weer. "Laten we het ontdekken!" leek hij te zeggen. Zonder aarzeling rende Lila naar de poort toe, met Max dicht achter zich aan. Toen ze dichterbij kwamen, voelde Lila een warme gloed om zich heen. De kleuren dansten vrolijk om hen heen en leken hen uit te nodigen om binnen te stappen.
“Wat als we nooit meer terugkomen?” vroeg Max met zijn grote, bruine ogen vol bezorgdheid.
“Ach kom op, Max! Het is vast gewoon een leuke plek,” antwoordde Lila terwijl ze haar hand op de poort legde. Op dat moment gebeurde er iets magisch: de poort opende zich met een zachte glinsterende geluid en trok hen naar binnen.
Ze stapten over de drempel en vonden zichzelf in een wereld vol wonderen. De lucht was gevuld met zoete geuren van bloemen die in alle kleuren bloeiden. De bomen waren niet groen, maar paars en blauw, en de lucht had de kleur van een prachtige zonsondergang.
“Wauw!” riep Lila uit terwijl ze rondkeek. “Dit is ongelooflijk!”
Net toen ze verder wilde lopen, verscheen er plotseling een kleine elf met sprankelende vleugels voor hen. “Welkom in het Koninkrijk der Regenbogen!” zei ze vrolijk. “Ik ben Flonky, de bewaker van deze poort.”
“Hallo Flonky!” zei Lila enthousiast. “Wat kunnen we hier doen?”
Flonky glimlachte breed en zei: “Hier kun je alles doen wat je maar wilt! Maar pas op: niet alles is wat het lijkt!”
Lila knikte vol enthousiasme en vroeg: “Kunnen we iets avontuurlijks doen?”
“Zeker!” antwoordde Flonky terwijl ze haar hand omhoog hield. Plotseling verschenen er verschillende kleurrijke ballonnen die in alle richtingen zweefden.
“Volg me!” riep Flonky terwijl ze door de lucht zweefde tussen de ballonnen door.
Lila en Max renden achter haar aan, hun harten klopten van opwinding. Ze vlogen over bergen van snoepjes en meren van limonade, waar vissen zwommen die eruitzagen als regenbogen.
Na enige tijd kwamen ze aan bij een groot kasteel gemaakt van glanzend kristal. “Dit is het Kasteel der Dromen,” vertelde Flonky geheimzinnig. “Hier wonen de Droomwevers.”
“Wat zijn Droomwevers?” vroeg Lila nieuwsgierig.
“Ze creëren dromen voor iedereen in Kleurenland,” legde Flonky uit terwijl ze hen naar binnen leidde.
Binnenin het kasteel was alles nog magischer dan buiten. Er waren kamers vol sterrenstof en muren bedekt met glinsterende juwelen die leken te flonkeren als sterren aan de nachtelijke hemel.
Plotseling hoorden ze een zacht snikken vanuit één van de kamers. Lila keek nieuwsgierig om zich heen en ontdekte dat het kwam uit een kleine kamer waar één van de Droomwevers zat te huilen.
“What’s wrong?” vroeg Lila bezorgd terwijl ze naar binnen stapte.
De Droomwever keek op met tranen in zijn ogen. “Ik kan geen dromen meer maken,” snikte hij. “Mijn inspiratie is verdwenen!”
Lila voelde meteen medelijden met hem. “Maar waarom zou je dat niet kunnen?” vroeg ze vriendelijk.
“Ik heb mijn kleur verloren,” zei hij somber. “Zonder kleur kan ik geen dromen meer creëren.”
Lila dacht even na en kreeg toen een idee: “Misschien kunnen wij je helpen om je kleur terug te vinden!”
De Droomwever keek op met hoopvolle ogen: “Echt waar? Maar hoe?”
“We moeten samen door het Koninkrijk reizen,” stelde Lila voor, “en elke keer als we iets moois zien of meemaken, zal dat jou misschien weer inspireren!”
De Droomwever knikte enthousiast, dus vertrokken ze samen weer naar buiten onder leiding van Flonky.
Hun reis begon bij het Meer der Gelukzaligheid waar elke golf glinsterde als diamanten onder de zonnestralen. Ze dansten rond het water en lachten samen totdat zelfs Max begon te blaffen van vreugde!
Daarna gingen ze verder naar het Bos der Verhalen waar elke boom fluisterde over avonturen uit vervlogen tijden – verhalen over moedige ridders, slimme prinsessen en schattige dieren die samenwerkten om hun koninkrijk te redden.
Bij elke nieuwe ervaring begon de Droomwever weer wat kleur te krijgen; zijn handen werden levendiger en zijn ogen straalden steeds meer licht uit.
Na vele avonturen bereikten ze uiteindelijk de Berg der Verlangens waar iedereen hun diepste wens kon uitspreken aan de sterren die boven hen fonkelden zoals nooit tevoren.
“Ik wens dat ik weer dromen kan maken!” riep hij vol overtuiging terwijl hij naar boven wees naar alle schitterende sterrenhemel boven hen.
Op dat moment gebeurde er iets ongelooflijks: er kwam een grote ster naar beneden gevlogen die recht voor hem landde! Het straalde zo fel dat iedereen even moest knipperen met hun ogen.
De ster sprak: “Je hebt al deze kleuren verzameld door jullie vriendschap en avontuur! Jullie hebben elkaar geholpen om weer hoop te vinden.”
Met één sprankeling gaf hij hem al zijn kleuren terug!
De Droomwever straalde nu helderder dan ooit tevoren! Hij bedankte Lila, Max en Flonky voor hun hulp met tranen van blijdschap in zijn ogen.
“We moeten teruggaan!” zei Flonky snel toen zij merkte dat het tijd was om afscheid te nemen van dit bijzondere avontuur voordat zij zouden verdwalen in deze magische wereld.
Lila knikte instemmend maar voelde ook verdriet omdat dit avontuur ten einde kwam.
Met hun harten vol vreugde keerden zij terug via dezelfde Regenboogpoort waar zij eerder waren gekomen.
Toen zij weer veilig thuis waren in Kleurenland wisten zij dat dit avontuur hen altijd zou bijblijven.
En zo leefden zij nog lang gelukkig – wetende dat vriendschap altijd zal winnen boven verdriet!
En wie weet? Misschien zouden er nog veel meer avonturen komen…
Einde
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes