Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Anna's Avontuur met een Tovenaarsleerling**
Er was eens, in een klein dorpje omringd door groene heuvels en glinsterende beekjes, een meisje genaamd Anna. Anna had grote, nieuwsgierige ogen en een onstuitbare drang om de wereld om haar heen te verkennen. Ze hield van avontuur, maar het grootste avontuur dat ze zich kon voorstellen, was dat van een echte tovenaar.
Op een zonnige ochtend besloot Anna dat het tijd was om haar dromen waar te maken. Ze pakte haar rugzak, vulde deze met wat lekkers – een paar zelfgebakken koekjes en een appel – en vertrok naar het bos aan de rand van het dorp. Het bos was mysterieus en vol geheimen. De bomen fluisterden als de wind erdoorheen waaide, en af en toe leek het alsof je stemmen kon horen die je uitnodigden om verder te gaan.
Terwijl Anna dieper het bos in liep, kwam ze langs een oude eik die zo groot was dat je wel tien kinderen nodig zou hebben om hem te omarmen. Plotseling hoorde ze iets ritselen in de struiken. Met kloppend hart draaide ze zich om en zag tot haar verbazing een jongen van ongeveer haar leeftijd. Hij had rommelig bruin haar en droeg een lange, versleten mantel vol met vlekken.
"Hallo! Ik ben Felix," zei de jongen met een brede glimlach. "Ik ben… eh… eigenlijk een tovenaarsleerling."
Anna's ogen glinsterden van opwinding. "Een tovenaarsleerling? Echt waar? Kun je ook toveren?"
Felix knikte trots, maar zijn gezicht vertrok even toen hij zijn handen omhoog hield en zei: "Ik kan wel wat kleine trucjes doen!" Hij zwaaide met zijn handen en riep: "Abracadabra!" Maar in plaats van iets magisch te laten gebeuren, viel er alleen wat stof uit zijn handen.
Anna kon niet helpen maar lachen. "Dat was niet echt indrukwekkend," zei ze met een knipoog.
Felix bloosde lichtjes maar lachte mee. "Ja, ik moet nog veel leren! Maar ik heb wel iets bijzonders bij me." Hij opende zijn mantel en haalde er een klein boek uit dat helemaal versleten was. “Dit is mijn toverspreukenboek,” zei hij trots.
“Mag ik het zien?” vroeg Anna nieuwsgierig.
“Zeker!” zei Felix terwijl hij het boek aan haar gaf. De pagina’s waren volgeschreven met krabbels en tekeningen van vreemde wezens. “Kijk hier! Dit is de spreuk voor het laten groeien van bloemen.”
“Dat lijkt me leuk!” zei Anna enthousiast. “Kunnen we het proberen?”
Felix knikte enthousiast en samen zochten ze naar de juiste pagina. Na even bladeren vonden ze de spreuk die ze zochten: “Flora Maxima!” Met hun handen samen boven de grond hielden ze hun adem in terwijl Felix de spreuk uitsprak.
Tot hun grote verbazing begon er inderdaad iets te bewegen! Een klein bloemetje kwam voorzichtig omhoog uit de aarde, maar al snel groeide het uit tot een enorme bloem die hen bijna bedolf! Ze schaterden van het lachen terwijl ze probeerden onder de grote bloemblaadjes vandaan te komen.
“Dat ging niet zoals gepland,” grinnikte Felix terwijl hij zich rechtop trok.
“Maar kijk hoe mooi hij is!” zei Anna terwijl ze naar de kleurrijke bloem keek die nu fier in het zonlicht stond te stralen.
Na dit avontuur besloten Anna en Felix verder te gaan met hun ontdekkingstocht door het bos. Terwijl ze liepen, vertelde Felix over zijn leven als tovenaarsleerling bij de oude tovenaar Merlijn die diep in het bos woonde.
"Merlijn is heel streng," vertelde hij met grote ogen. "Hij zegt altijd dat ik meer geduld moet hebben als ik wil leren toveren."
Anna knikte begrijpend. “Ik snap wat je bedoelt! Soms wil ik ook dingen meteen kunnen.” Ze dacht aan hoe vaak ze had geprobeerd om sneller te leren fietsen of beter te worden in tekenen zonder geduld te hebben.
Plotseling hoorden ze een vreemd geluid achter zich – als iemand of iets dat kreunde of jankte. Ze keken elkaar aan met grote ogen vol spanning.
“Wat was dat?” fluisterde Anna angstig.
“Ik weet het niet,” antwoordde Felix terwijl hij dichter bij haar ging staan. “Laten we kijken!”
Ze volgden het geluid tot ze bij een kleine open plek kwamen waar iets heel vreemds gebeurde: er zat een schattig hondje vast aan enkele takken die als touwen dienden.
“Oh nee! Het arme beestje!” riep Anna uit terwijl ze naar voren sprong om hem vrij te maken.
Felix volgde haar voorbeeld en samen werkten ze snel om de takken los te maken zonder het hondje pijn te doen. Toen eindelijk alle takken waren verwijderd, sprong het hondje blij op hen af en likte hen over hun gezichten alsof hij hen wilde bedanken voor hun hulp.
“Wat zullen we hem noemen?” vroeg Felix terwijl hij naar het blije hondje keek dat nu vrolijk rondhuppelde.
“Hoe heet jij?” vroeg Anna aan het hondje alsof deze zou antwoorden.
Het hondje blafte vrolijk terug als antwoord, wat hen deed lachen.
“We noemen hem Blaf,” stelde Felix voor met twinkeling in zijn ogen.
Blaf leek erg gelukkig met zijn nieuwe naam en rende rondjes om hen heen alsof hij hen wilde laten zien hoe blij hij was dat zij hem hadden gered.
Na wat spelen besloten Anna en Felix terug naar huis te gaan voordat hun ouders zich zorgen zouden maken. Maar net toen ze op weg waren naar huis, merkte Felix iets op in zijn boek: “Oh nee! Ik heb mijn toverspreukenboek vergeten!”
“We moeten terug!” zei Anna vastberaden terwijl Blaf enthousiast achter hen aan huppelde.
Ze renden terug naar de open plek waar ze Blaf hadden gevonden, maar toen ze daar aankwamen, was er geen spoor meer van het boek!
“Oh nee!” zuchtte Felix wanhopig terwijl hij door zijn haren streek. “Wat nu?”
Anna keek rond en zag iets glinsteren tussen de bladeren onder de grote bloem die zij eerder hadden laten groeien. Ze bukte zich neer en haalde voorzichtig iets uit de grond – ja hoor! Het was Felix' boek!
“Hier is je boek!” riep Anna blij terwijl zij hem omhoog hield als trofee voor hun heldhaftige zoektocht.
Felix sprong op van blijdschap! “Je bent geweldig! Dank je wel!”
Met Blaf vrolijk kwispelend tussen hen in gingen ze weer op weg naar huis, deze keer hand in hand als vrienden voor altijd verbonden door dit bijzondere avontuur vol magie én moedigheid.
Terug thuis aangekomen vertelde Anna alles over hun avonturen aan haar ouders – natuurlijk zonder al teveel details over magie want wie gelooft daar nu echt in? Haar ouders lachten mee toen zij hoorde over Blaf die nu deel uitmaakte van hun gezin; zelfs merkte moeder op hoe bijzonder dit avontuur had kunnen eindigen zonder dat zij samenwerkten als team!
Die avond lag Anna in bed met Blaf naast zich; haar hart klopte nog steeds snel van alle spannende dingen die zij had meegemaakt samen met Felix - misschien zou zij morgen weer gaan kijken of zij hem weer konden ontmoeten? En wie weet welke andere avonturen hen nog zouden wachten?
En zo eindigde dit verhaal niet zomaar; want elke dag biedt nieuwe kansen voor avontuur – vooral wanneer je vrienden hebt zoals Blaf én misschien zelfs wel…een echte tovenaarsleerling!
En zo leefden zij nog lang en gelukkig…totdat er weer nieuwe avonturen voor hen lagen wachten…
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes