Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Geheim van de Zilverboom**
Er was eens, in een klein dorpje dat verscholen lag tussen groene heuvels en kabbelende beekjes, een bijzondere boom die bekend stond als de Zilverboom. Deze boom was niet zomaar een boom; hij had glanzende, zilveren bladeren die in de zon schitterden als sterren aan de nachtelijke hemel. De inwoners van het dorp geloofden dat de Zilverboom magische krachten bezat. Het verhaal ging dat wie onder de Zilverboom zat en zijn diepste wens fluisterde, deze vervuld zou worden.
In dit dorpje woonde een nieuwsgierig meisje genaamd Lotte. Lotte had grote, sprankelende ogen en een ondeugende glimlach die altijd leek te zeggen: "Ik ben klaar voor avontuur!" Ze had lange, golvende haren die als een waterval over haar schouders vielen en ze droeg meestal een kleurrijke jurk met bloemetjes erop. Lotte was dol op verhalen over magie en geheimen, en ze kon urenlang luisteren naar haar grootmoeder die haar vertelde over de wonderlijke dingen die er in het verleden waren gebeurd.
Op een zonnige ochtend besloot Lotte dat het tijd was om het geheim van de Zilverboom te ontdekken. Ze had gehoord dat niemand ooit echt dichtbij de boom was gekomen zonder iets bijzonders te doen of te leren. "Misschien moet ik iets moois maken," dacht ze bij zichzelf. "Of misschien moet ik gewoon heel dapper zijn!"
Lotte pakte haar rugzak in met wat lekkernijen: een paar zelfgebakken koekjes, een flesje limonade en haar favoriete knuffel, Bobo de beer. "Bobo," zei ze terwijl ze hem stevig omarmde, "vandaag gaan we op avontuur! We gaan het geheim van de Zilverboom ontdekken!" Bobo glimlachte (of dat deed hij in ieder geval in Lotte's verbeelding) en samen gingen ze op weg.
De weg naar de Zilverboom leidde door een prachtig bos vol met kleurrijke bloemen en flonkerende vlinders. Terwijl ze liep, zong Lotte vrolijke liedjes en danste ze tussen de bomen door. Ze voelde zich vrij als een vogel die door de lucht fladderde.
Na een tijdje kwam Lotte bij een open plek waar de Zilverboom majestueus stond te stralen in het zonlicht. De bladeren glinsterden zo fel dat het leek alsof er duizenden diamanten aan hingen. Maar toen Lotte dichterbij kwam, merkte ze iets vreemds op: er zat een klein meisje onder de boom te huilen.
Lotte aarzelde even, maar haar nieuwsgierigheid overwon. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze zachtjes terwijl ze naast het meisje ging zitten.
Het meisje keek op met grote, tranenrijke ogen. "Ik ben Mia," snikte ze. "Ik heb mijn favoriete speelgoed verloren! Het is een kleine houten paardje dat mijn opa voor me heeft gemaakt."
Lotte voelde meteen medelijden met Mia. "Dat is echt verdrietig! Maar misschien kunnen we samen zoeken? Ik ben goed in speuren!" zei Lotte met een bemoedigende glimlach.
Mia veegde haar tranen weg en knikte langzaam. "Ja, misschien kunnen we het vinden!"
De twee meisjes stonden op en begonnen hun zoektocht rond de Zilverboom. Ze keken onder bladeren, achter stenen en zelfs in kleine holletjes van bomen. Terwijl ze zochten, vertelde Lotte verhalen over avonturen met Bobo en hoe hij altijd hielp bij het oplossen van problemen.
Na enige tijd vonden ze niets dan takken en wat verdwaalde eikels. Maar toen viel Lotte's oog op iets glinsterends tussen het gras vlakbij de wortels van de boom. Ze hurkte neer en ontdekte tot haar verbazing dat het Mia's houten paardje was! "Kijk!" riep Lotte enthousiast terwijl ze het paardje omhoog hield.
Mia's gezicht lichtte op als nooit tevoren toen ze haar verloren speelgoed zag. "Je hebt het gevonden! Dank je wel, dank je wel!" riep Mia blij terwijl ze naar voren sprong om haar paardje te pakken.
Lotte voelde zich trots maar ook blij om Mia zo gelukkig te zien. “Nu je weer blij bent,” zei Lotte met een knipoog, “kunnen we samen onder de Zilverboom zitten en onze wensen doen!”
Mia knikte enthousiast en samen gingen ze onder de glinsterende takken zitten. “Wat wens jij?” vroeg Mia nieuwsgierig.
Lotte dacht even na voordat ze antwoordde: “Ik wens voor meer avonturen zoals deze!” Toen fluisterde ook Mia haar wens: “Ik wens voor altijd vrienden te blijven!”
Nadat beide meisjes hun wensen hadden gefluisterd, gebeurde er iets magisch: De bladeren van de Zilverboom begonnen zachtjes te ritselen alsof er een zachte bries opstak, hoewel er geen wind stond. Het leek wel alsof de boom hun wensen hoorde!
“Wauw,” zei Lotte vol ontzag terwijl ze naar boven keek naar alle schitterende bladeren die nu nog helderder leken te stralen dan daarvoor.
“Denk je dat onze wensen zullen uitkomen?” vroeg Mia hoopvol.
“Dat weet ik niet,” antwoordde Lotte eerlijk, “maar ik geloof wel dat we altijd vrienden zullen blijven als we ons best doen.”
En zo besloten Lotte en Mia om elkaar elke week weer te ontmoeten onder de Zilverboom om nieuwe avonturen te beleven en elkaar verhalen te vertellen over hun leven thuis.
De dagen werden weken en weken werden maanden; elke keer als zij elkaar zagen onder die magische boom groeide hun vriendschap sterker dan ooit tevoren. Ze deelden niet alleen hun dromen maar ook hun angsten; soms vertelden zij elkaar griezelige verhalen over spoken of andere mysterieuze dingen die zich 's nachts afspeelden in het bos.
Op een dag echter gebeurde er iets onverwachts: tijdens één van hun ontmoetingen merkte Lotte dat Mia stilletjes zat te staren naar haar houten paardje zonder iets te zeggen.
“Mia? Wat is er?” vroeg Lotte bezorgd.
“Ik… ik ga verhuizen,” zei Mia zachtjes terwijl haar ogen weer vochtig werden van verdriet.
“Verhuizen? Maar waarom?” vroeg Lotte geschrokken.
“Mama heeft werk gevonden in een andere stad… Ik wil hier blijven!” snikte Mia terwijl zij zich tegen Lottes schouder drukte.
Lottes hart brak bij deze woorden; zij kon zich niet voorstellen zonder haar beste vriendin onder de Zilverboom zijn! “Maar… maar we kunnen toch blijven schrijven? En bellen?” stelde zij voor met trilling in haar stem.
“Ja… maar…” begon Mia maar kon niet verder praten omdat zij opnieuw begon te huilen.
Lotte wist niet goed wat zij moest doen; zij wilde helpen maar wist niet hoe… Totdat zij plotseling aan iets dacht!
“Mia!” riep zij enthousiast uit terwijl zij rechtop ging zitten “Wat als wij onze eigen geheime club oprichten? We kunnen elke week afspreken via videochat! En we maken onze eigen avonturenboeken waarin wij alles opschrijven wat wij meemaken!”
Mia keek op met grote ogen vol hoop; “Dat klinkt geweldig!” zei zij nu al weer glimlachend ondanks haar verdrietige situatie.
En zo maakten beide meisjes plannen voor hun club; ‘De Avonturiers Onder De Zilverboom’. Zij beloofden elkaar nooit uit elkaar te groeien ongeacht waar zij waren; want ware vriendschap kent geen afstand!
Toen eindelijk het moment daar was waarop Mia moest vertrekken stonden beide meisjes hand in hand onder hun geliefde boom met tranen in hun ogen maar ook vol mooie herinneringen aan alles wat zij samen hadden meegemaakt.
“Dit is geen afscheid,” zei Lotte vastberaden terwijl zij naar boven keek naar alle schitterende bladeren die hen beschermend leken toegewijd.
“Nee,” antwoordde Mia vastberaden terug; “Dit is slechts tot ziens!”
En zo gingen beiden elk hun eigen weg wetend dat zelfs al zouden kilometers hen scheiden; niets zou ooit tussen hen komen of hen scheiden zolang er magie bestond zoals die van De Zilverboom…
En wie weet? Misschien zouden al hun wensen ooit uitkomen…
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes