Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Avonturen van Max en Luna**
Er was eens, in een klein dorpje aan de rand van een betoverd bos, een jongen genaamd Max. Max was een nieuwsgierige jongen met een grote verbeelding. Hij had altijd al gedroomd van avonturen, maar het leven in het dorp was meestal rustig en voorspelbaar. Zijn beste vriendin, Luna, was een dappere en slimme meisje met sprankelende ogen die altijd vol ideeën zat. Samen waren ze een onverslaanbaar team.
Op een zonnige ochtend besloten Max en Luna dat het tijd was om hun eigen avontuur te beleven. "Wat als we naar het betoverde bos gaan?" stelde Luna voor terwijl ze haar lange, kastanjebruine haren in een vlecht deed. "Daar zijn vast geheimen verborgen!"
Max knikte enthousiast. "Ja! En misschien vinden we wel de legendarische Glimwormenstad! Heb je daar ooit over gehoord?" De Glimwormenstad was volgens de verhalen van de dorpelingen een plek vol lichtjes en magie, waar de glimwormen dansten in de nacht.
Met hun rugzakken vol lekkernijen en hun harten vol moed vertrokken ze naar het bos. De bomen waren zo hoog dat ze bijna de lucht raakten, en het zonlicht viel door de bladeren als gouden stralen. Terwijl ze verder het bos in liepen, hoorden ze het gezang van vogels en het geritsel van bladeren onder hun voeten.
Na een tijdje kwamen ze bij een heldere beek. Het water glinsterde als diamanten in de zon. "Laten we even pauzeren!" zei Max terwijl hij zich op een grote steen liet ploffen. Luna knikte en ging naast hem zitten.
"Wat als we hier onze lunch opeten?" vroeg ze terwijl ze haar rugzak opendeed. Ze had sandwiches gemaakt met kaas en tomaat, en er waren ook enkele zelfgebakken koekjes bij. Terwijl ze aten, vertelde Max grappen over hun klasgenoten die altijd zo serieus waren.
"Waarom kunnen geheimagenten nooit goed schaken?" vroeg hij met een ondeugende glimlach.
"Geen idee!" antwoordde Luna nieuwsgierig.
"Omdat ze altijd bang zijn voor de loper!" schaterde Max terwijl hij zich vasthield aan zijn buik van het lachen.
Na hun lunch stonden ze op om verder te gaan. Maar net toen ze wilden vertrekken, hoorden ze plotseling een vreemd geluid uit de struiken achter hen. Het klonk als gegrom! Max keek naar Luna met grote ogen. "Wat was dat?"
Luna haalde haar schouders op, maar haar gezicht vertoonde ook tekenen van bezorgdheid. "Misschien is het gewoon een hond," stelde ze voor, maar diep van binnen voelde ze dat er meer aan de hand was.
Ze besloten voorzichtig dichterbij te gaan kijken en ontdekten tot hun verbazing dat er geen hond was, maar iets veel vreemds: een kleine drakenbaby! Het beestje had glanzende schubben die glinsterden in alle kleuren van de regenboog en zijn grote ogen keken hen vragend aan.
"Wow!" fluisterde Max vol ontzag. "Een draak!"
Luna knielde voorzichtig naast het diertje neer. "Hallo daar," zei ze zachtjes, "wat doe jij hier helemaal alleen?"
De drakenbaby piepte zachtjes terug en leek hen te vertrouwen. Ze zagen dat zijn vleugels geschaafd waren en dat hij moeite had om op te staan. “Hij is gewond!” riep Max bezorgd uit.
Zonder aarzelen besloten Max en Luna om de kleine draak te helpen. Ze namen hem voorzichtig mee naar hun favoriete plek aan de beek waar zij vaak speelden; daar konden zij hem beter verzorgen zonder gestoord te worden.
Max haalde zijn EHBO-doosje uit zijn rugzak (ja, je weet maar nooit!) terwijl Luna wat water voor hem ging halen uit de beekje om hem te kalmeren.
“Wat moeten we doen?” vroeg Max terwijl hij naar de wond op de vleugel van de draak keek.
“Misschien kunnen we wat bladeren gebruiken om het te verbinden,” stelde Luna voor terwijl zij enkele grote bladeren verzamelde.
Ze werkten samen om de wond schoon te maken met water uit de beek en bedekten deze met bladeren die zij stevig vastbonden met touwtjes die zij vonden tussen hun spullen.
De drakenbaby keek hen dankbaar aan met zijn grote ogen terwijl hij zachtjes piepte alsof hij hen wilde bedanken voor hun hulp.
“Wat zullen we hem noemen?” vroeg Max na enige tijd nadenken.
“Hoe zit het met ‘Flonky’?” stelde Luna voor met een glimlach. “Omdat hij zo flonkerend is!”
Max lachte hardop: “Flonky is perfect! Hij lijkt wel op jou!”
Luna gaf hem een speelse duw: “En jij lijkt op… eh… iets wat niet kan vliegen!”
Na uren samen doorgebracht te hebben met Flonky voelde het alsof zij al vrienden voor het leven waren geworden! Maar toen begon de zon onder te gaan, en plotseling herinnerden Max en Luna zich dat zij thuis moesten zijn voordat het donker werd!
“We moeten snel teruggaan,” zei Max paniekerig terwijl hij naar Flonky keek die nog steeds zwakjes lag te rusten bij hen in het gras.
Maar Flonky had andere plannen; plotseling begon hij zachtjes te trillen! Voor beiden stond er iets magisch te gebeuren… De kleine draak begon langzaam op te stijgen!
“Wauw!” riep Luna verrast uit toen Flonky omhoog zweefde tot net boven hun hoofden!
Flonky draaide rondjes in de lucht alsof hij hen wilde laten zien hoe blij hij was nu zijn vleugel beter voelde! Hij maakte sprongetjes doorheen lucht als of hij danste op muziek die alleen hij kon horen!
“Dit is geweldig!” riep Max enthousiast terwijl hij naar boven wees waar Flonky vrolijk rondvloog!
Maar toen gebeurde er iets onverwachts; Flonky kwam recht naar beneden gestort! Met één laatste sprongetje landde hij veilig weer naast hen – gelukkig zonder verwondingen dit keer!
“Oh nee!” zei Luna bezorgd toen Flonky weer neerplofte – maar tot haar opluchting zag zij hoe vrolijk Flonky nog steeds leek!
“Ik denk dat hij ons wil bedanken,” zei Max toen Flonky opnieuw omhoog vloog – dit keer nog hoger dan eerder!
En ja hoor! Plotseling verschenen er duizenden lichtpuntjes rondom hen; Glimwormen kwamen uit alle hoeken van het bos om zich bij hen aan te sluiten – alsof zij ook wilden feesten ter ere van Flonkys herstel!
Het werd steeds donkerder buiten maar binnenin voelde alles warm aan; samen dansten zij onder sterrenhemel verlicht door duizenden twinkelende lichtjes…
Toen eindelijk alles tot rust kwam keken beiden elkaar aan; deze dag zou nooit vergeten worden!
“We hebben niet alleen geholpen iemand in nood,” zei Luna met tranen in haar ogen omdat dit moment zo speciaal was; “maar wij hebben ook nieuwe vrienden gemaakt!”
Max knikte instemmend: “Ja! En wie weet wat onze volgende avontuur zal brengen?”
Met die woorden wisten beide kinderen dat dit avontuur slechts één hoofdstuk was geweest in hun lange verhaal vol magie vriendschap & onvergetelijke momenten…
En zo eindigde deze bijzondere dag; hand-in-hand liepen zij terug richting huis - wetende dat morgen weer nieuwe avonturen zouden wachten…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes