Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Raadsel van de Verborgen Tuin**
Er was eens, in een klein en schilderachtig dorpje genaamd Bloemendaal, een nieuwsgierig meisje genaamd Lotte. Lotte had een grote liefde voor avontuur en ontdekkingen. Ze had een bos vol geheimen achter haar huis, waar ze vaak speelde met haar beste vriend, Max. Max was een vrolijke jongen met een onuitputtelijke energie en altijd klaar voor nieuwe avonturen.
Op een zonnige ochtend, terwijl de vogels vrolijk floten en de zon zijn stralen over het dorp verspreidde, besloot Lotte dat het tijd was om iets nieuws te ontdekken. "Max!" riep ze enthousiast. "Laten we het oude kasteel aan de rand van het bos verkennen!"
Max sprong op van enthousiasme. "Ja! Misschien vinden we wel een schat of een draak!" zei hij met twinkeling in zijn ogen.
Ze maakten zich klaar en vertrokken naar het kasteel, dat al jaren verlaten leek te zijn. De muren waren bedekt met klimop en de torens leken te fluisteren over vergeten verhalen. Toen ze bij de grote houten poort aankwamen, merkte Lotte iets vreemds op: er was een klein slotje dat glinsterde in het zonlicht.
“Wat zou daarachter zitten?” vroeg Lotte zich af terwijl ze het slotje bestudeerde.
“Misschien is het wel de ingang naar een verborgen tuin!” stelde Max voor met zijn fantasierijke geest.
Lotte knikte enthousiast. “Laten we het proberen open te maken!”
Ze zochten in hun zakken en vonden wat takjes en steentjes, maar niets leek te passen in het slotje. Teleurgesteld keken ze naar elkaar. “Wat nu?” vroeg Max.
Net op dat moment hoorde Lotte iets achter hen ritselen. Ze draaiden zich om en zagen een oude vrouw met een lange grijze jurk en een hoed vol bloemen staan. Haar ogen twinkelden als sterren in de nacht.
“Zoek je iets, kinderen?” vroeg ze met een vriendelijke glimlach.
“Ja!” zei Lotte snel. “We willen deze poort openen! We denken dat er misschien wel een verborgen tuin achter zit!”
De oude vrouw knikte begrijpend. “Ah, de verborgen tuin… dat is inderdaad een bijzondere plek,” zei ze geheimzinnig. “Maar om binnen te komen heb je iets nodig wat je niet kunt kopen of vinden.”
“Wat is dat dan?” vroeg Max nieuwsgierig.
“Dat is de sleutel van vriendschap,” antwoordde de vrouw terwijl ze hen aankeek met haar doorleefde ogen. “Jullie moeten samen werken om deze sleutel te maken.”
Verbaasd keken Lotte en Max elkaar aan. “Hoe doen we dat?” vroeg Lotte.
De oude vrouw glimlachte opnieuw en legde uit: “Jullie moeten drie opdrachten volbrengen die jullie vriendschap op de proef stellen.” Ze pauzeerde even voordat ze verder sprak: “De eerste opdracht is om samen iets moois te creëren.”
Lotte dacht even na en zei toen: “Laten we bloemen plukken uit het bos en er een mooie krans van maken!”
Max knikte enthousiast en samen renden ze het bos in. Ze plukten kleurrijke bloemen: gele boterbloemen, paarse klaprozen en witte madeliefjes. Al snel hadden ze genoeg bloemen verzameld om hun krans te maken.
Terug bij de poort gingen ze aan de slag. Terwijl ze hun krans maakten, vertelde Max grappen over hoe hij ooit dacht dat hij kon vliegen als hij zich aan takken vasthield – wat resulteerde in hem die recht in de modder viel!
Toen hun krans af was, waren ze trots op hun creatie: een prachtige cirkel van kleuren die schitterde onder de zonnestralen.
“Dat ziet er geweldig uit!” zei Lotte blij terwijl ze de krans omhoog hield.
De oude vrouw verscheen weer uit het niets en bekeek hun werk goedkeurend. “Goed gedaan! Jullie hebben jullie eerste opdracht volbracht.” Met die woorden verdween ze weer als mist in de lucht.
“Wat nu?” vroeg Max ongeduldig.
De vrouw verscheen opnieuw, dit keer met nieuwe instructies: “Voor jullie tweede opdracht moeten jullie elkaar helpen door jullie grootste angst onder ogen te zien.”
Max slikte even; hij had altijd al bang geweest voor donkere plekken. Maar hij wilde niet zwak lijken voor Lotte! “Ik kan dit,” fluisterde hij tegen zichzelf terwijl hij naar binnen keek bij het kasteel waar schaduwen dansten op muren vol spinnenwebben.
Lotte merkte zijn aarzeling op en pakte zijn hand vast. “We doen dit samen,” zei ze vastberaden.
Met kloppende harten stapten ze naar binnen, waar duisternis hen omhulde als een zware dekenslaapzak vol geheimen. Terwijl hun ogen zich aanpasten aan het donker, hoorden ze vreemde geluiden – gekraak van hout, gefluister van wind door gebroken ramen…
Max voelde zijn angst groeien maar herinnerde zich toen hoe dapper Lotte altijd was geweest tijdens hun avonturen samen – zoals die keer toen zij beiden door modderige plassen sprongen zonder na te denken!
“Kom op!” zei hij vastberaden tegen zichzelf terwijl hij verder liep naast Lotte die hem bemoedigend aankeek.
Uiteindelijk vonden ze iets bijzonders: oude schilderijen aan de muur die verhalen vertelden over dappere ridders en mooie prinsessen die ooit in dit kasteel woonden! Hun angst verdween langzaam toen zij samen lachten om hoe één schilderij eruitzag alsof het hen aankijkte met grote ogen!
Toen zij terugkwamen bij daglicht voelden zij zich sterker dan ooit tevoren; zij hadden niet alleen hun angst overwonnen maar ook meer over elkaar geleerd!
De oude vrouw verscheen weer voor hen met blije ogen: “Jullie hebben ook deze opdracht goed voltooid! Nu rest nog één laatste uitdaging.”
Ze legde uit dat deze laatste opdracht ging over vergeving – iets wat soms moeilijker kan zijn dan andere dingen omdat mensen soms fouten maken zonder dat zij dit willen of beseffen…
Lotte dacht na over haar broertje Tom die soms gemeen tegen haar deed wanneer hij boos was omdat hij niet mocht spelen met haar vriendinnen… En Max dacht aan hoe hij ooit per ongeluk haar favoriete boek had gescheurd tijdens hun spelletjes buiten…
“We moeten onze excuses aanbieden,” zei Max zachtjes terwijl hij naar Lotte keek.
Ze knikten allebei vastberaden; als echte vrienden zouden zij eerlijk zijn tegenover elkaar!
En zo gingen zij terug naar huis waar Tom net buiten speelde met zijn bal…
“Tom!” riep Lotte terwijl zij naar hem toe rende met Max naast haar staan.
Tom keek verbaasd op maar voordat hij kon vragen wat er aan de hand was zei Lotte snel: “Ik weet dat je soms boos bent omdat ik niet altijd wil spelen zoals jij wilt… Maar ik vergeef je!”
Tom’s gezicht veranderde van verrassing naar opluchting; misschien had ook hij wel spijt gehad?
“Ik ook!” riep Tom nu enthousiast terug!
Max voegde zich erbij; "En ik bied mijn excuses ook aan voor jouw boek!"
Er volgde even stilte waarin iedereen elkaar aankeek totdat plotseling iedereen begon te lachen; wat voelde dit goed!
Toen keerde zij terug naar het kasteel waar opnieuw de oude vrouw wachtte…
“Jullie hebben alle opdrachten succesvol voltooid! Jullie vriendschap is sterker geworden dan ooit tevoren!”
Met die woorden zwaaide zij met haar hand waardoor plotseling deuren openvlogen; licht straalde helder binnen vanuit wat leek alsof daarachter magie wachtte…
Zij stapten voorzichtig binnen zonder enige angst meer – want nu wisten zij dat zolang zij samen waren niets hen zou kunnen stoppen!
Achter hen sloot zich langzaam alles weer af maar wat hen wachtte daarbinnen? Dat zou nog steeds blijven hangen als mysterie tot ver voorbij deze dag… Want wie weet wat nog meer verborgen ligt achter andere deuren?
En zo begon hun avontuur pas echt…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes