Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
### De Reis naar het Einde van de Wereld
Er was eens, in een klein dorpje genaamd Zonnedorp, een nieuwsgierig meisje met de naam Lila. Lila had grote, sprankelende ogen die altijd vol vragen zaten. Ze hield van avontuur en dromen over verre landen. Elke avond, voordat ze ging slapen, vertelde haar grootvader haar verhalen over de wonderen van de wereld. Maar er was één verhaal dat haar het meest fascineerde: het verhaal van het Einde van de Wereld.
Volgens haar grootvader was het Einde van de Wereld een magische plek waar de lucht vol sterren zat en waar je kon praten met dieren. "Maar," zei hij altijd met een geheimzinnig glimlachje, "je moet dapper zijn om daar te komen. Het is een lange reis vol uitdagingen en verrassingen."
Op een dag besloot Lila dat ze genoeg had van dromen. Ze wilde zelf op avontuur gaan! Ze pakte haar rugzak in met alles wat ze nodig had: een appel voor onderweg, een notitieboekje om al haar ontdekkingen in op te schrijven, en natuurlijk haar favoriete knuffel, een teddybeer genaamd Teddie.
"Ik ga naar het Einde van de Wereld!" riep Lila enthousiast terwijl ze haar rugzak op haar schouders deed. Haar moeder keek op van haar werk in de tuin en zei: "Lila, dat klinkt geweldig! Maar vergeet niet om goed op jezelf te passen."
Lila knikte vastberaden en begon aan haar avontuur. Ze liep door het groene bos achter Zonnedorp, waar de bomen fluisterden en de vogels vrolijk zongen. Na een tijdje kwam ze bij een grote rivier. Het water glinsterde als diamanten in het zonlicht.
"Hoe kom ik aan de andere kant?" vroeg Lila zich af. Net toen ze dacht dat ze niet verder kon, verscheen er een grote eend met een felgele snavel.
"Quack! Quack! Waarom kijk je zo somber?" vroeg de eend terwijl hij zijn vleugels uitsloeg.
"I-ik wil naar het Einde van de Wereld," antwoordde Lila.
"Dat klinkt als een leuk avontuur! Ik kan je wel helpen," zei de eend vrolijk. "Spring maar op mijn rug!"
Lila aarzelde even, maar klom toen voorzichtig op de rug van de eend. Met krachtige slagen zwom hij naar de overkant van de rivier. Toen ze veilig aan land waren gekomen, bedankte Lila hem hartelijk.
"Geen probleem! Vergeet niet dat elke reis begint met één stap... of één zwemslag!" lachte de eend voordat hij weer terugzwom.
Lila vervolgde haar weg door het bos en na verloop van tijd kwam ze bij een open plek vol kleurrijke bloemen die dansten in de wind. Midden in deze bloemenzee zat een oude wijze schildpad met een bril op zijn neus.
"Hoi daar!" zei Lila enthousiast. "Ik ben op weg naar het Einde van de Wereld!"
De schildpad keek omhoog en glimlachte wijs. "Ah, jongedame! Dat is geen gemakkelijke reis. Maar ik kan je wel iets leren."
Lila ging naast hem zitten en luisterde aandachtig terwijl hij vertelde over geduld en doorzettingsvermogen. "Soms moet je langzaam gaan om verder te komen," zei hij terwijl hij langzaam zijn poot uitstak om naar een mooie bloem te wijzen.
Na hun gesprek bedankte Lila hem voor zijn wijze woorden en vervolgde ze haar weg met nieuwe moed in haar hart.
De zon begon onder te gaan toen Lila eindelijk bij een hoge berg kwam die leek te reiken tot aan de lucht zelf. De top was bedekt met sneeuw en er waren wolken die als zachte kussens leken te zweven.
"Hoe kom ik daar boven?" vroeg Lila zich af terwijl ze naar boven keek.
Plotseling hoorde ze gelach achter zich draaien zich om zag ze drie kleine kabouters die druk bezig waren met hun eigen avonturen.
"Wat zoek jij hier?" vroeg één kabouter nieuwsgierig terwijl hij zijn hoed rechtzette.
"I-ik ga naar het Einde van de Wereld!" antwoordde Lila trots.
"Dat is geweldig! Maar je hebt hulp nodig om die berg te beklimmen," zei een andere kabouter terwijl hij zijn handen op zijn heupen zette.
De kabouters stelden voor om samen te werken: zij zouden helpen met klimmen als Lila hen zou vertellen over wat zij onderweg had geleerd. En zo klommen ze samen omhoog; elke stap was gevuld met gelach en verhalen over hun eigen avonturen.
Toen ze eindelijk bovenop de berg stonden, waren ze allemaal buiten adem maar ook dolgelukkig! Het uitzicht was adembenemend; onder hen lag Zonnedorp als een klein stipje in het groen, omringd door bossen en rivieren die glinsterden in het avondlicht.
"We hebben het gehaald!" juichte Lila terwijl ze Teddie omhoog hield alsof hij ook iets had bereikt.
Maar plotseling begon er iets te bewegen achter hen; uit het niets verscheen er een grote wolk die hen omhulde als een dikke mist!
"Wat is dit?" riep één van de kabouters bang uit terwijl hij zich vastklampte aan Lila's been.
"We moeten snel weg hier!" zei Lila vastberaden ondanks dat ook zij bang was voor wat er zou kunnen gebeuren. Samen renden ze terug naar beneden, maar hoe sneller ze renden hoe dichterbij de wolk leek te komen!
Net toen alles hopeloos leek, herinnerde Lila zich wat de schildpad had gezegd over geduld en doorzettingsvermogen. Ze stopte even om diep adem te halen en bedacht wat nu verstandig zou zijn.
"We moeten samenwerken!" riep zij tegen haar nieuwe vrienden. "Als we samen blijven kunnen we deze wolk misschien wel verslaan!"
De kabouters knikten enthousiast; samen vormden zij een cirkel rond Teddie en begonnen luidkeels te zingen:
“Wij zijn dapper,
Wij zijn sterk,
Samen staan wij,
In elk werk!”
Tot ieders verbazing begon de mistachtige wolk langzaam uit elkaar te vallen bij hun gezang! De zon brak doorheen zoals altijd doet na regenachtige dagen; alles werd weer helder!
Ze juichten allemaal blij; “We hebben gewonnen!” riep één kabouter uit terwijl hij rondjes danste op dezelfde plek waar eerder angst heerste!
Lila voelde zich trots; niet alleen omdat zij dapper was geweest maar vooral omdat zij vrienden had gemaakt onderweg die net zo moedig waren!
Uiteindelijk bereikten zij samen weer veilige grond; nu wisten zij dat vriendschap sterker is dan angst of onzekerheid!
En zo vervolgde Lila haar reis richting wat volgens velen ‘het einde’ zou moeten zijn… Maar nu wist zij beter – elke eindbestemming brengt slechts nieuwe beginpunten mee…
Na vele avonturen later bereikte zij uiteindelijk wat men beschouwde als ‘het einde’ – maar voor Lila voelde dit meer als ‘een nieuw begin’.
Ze keek omhoog naar sterrenhemel gevuld met twinkelende sterren; elk ster vertelde verhalen net zoals grootvader deed… Terwijl Teddie naast haar lag voelde alles perfect aan…
“Dit is pas echt magisch!” fluisterde zij zachtjes tegen zichzelf – wetende dat elke stap telt zolang je maar durft dromen…
En zo eindigde niet alleen dit hoofdstuk maar ook vele nieuwe verhalen wachten nog steeds om verteld te worden…
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes