Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Avontuur met de Tijdreiziger**
Er was eens, in een klein dorpje genaamd Zonnedorp, een nieuwsgierig meisje met de naam Lotte. Lotte had grote, sprankelende ogen die altijd vol vragen zaten. Ze was niet alleen nieuwsgierig, maar ook dapper en avontuurlijk. Op een dag, terwijl ze door het bos achter haar huis wandelde, ontdekte ze iets bijzonders: een oude, roestige klok die half verborgen lag onder een dikke laag bladeren.
Lotte bukte zich en veegde de bladeren weg. De klok was prachtig, met ingewikkelde patronen en glanzende wijzers die stil stonden op precies twaalf uur. "Wat zou er met deze klok gebeurd zijn?" vroeg Lotte zich af. Terwijl ze de klok aanraakte, begon hij te trillen en te gloeien! Voor ze het wist, werd alles om haar heen wazig en draaide als een wervelwind.
Toen de wereld weer tot stilstand kwam, stond Lotte niet meer in het bos van Zonnedorp. Nee! Ze bevond zich in een kleurrijk landschap vol met vreemde wezens en bizarre bomen die leken te dansen op de muziek van de lucht. "Waar ben ik?" dacht ze hardop.
Plotseling verscheen er een man voor haar; hij droeg een lange jas vol met zakken en had een grote hoed op zijn hoofd die leek te zweven. "Welkom, Lotte!" zei hij met een brede glimlach. "Ik ben Professor Tijdwinder, de tijdreiziger! Je hebt mijn tijdmachine geactiveerd!"
"Een tijdmachine?" vroeg Lotte verbaasd. "Kan ik daarmee naar elke tijd gaan?"
"Inderdaad!" zei Professor Tijdwinder terwijl hij zijn hoed afnam en zijn lange haren schudde. "We kunnen naar het verleden of de toekomst reizen! Maar eerst moeten we ervoor zorgen dat we geen problemen veroorzaken."
Lotte knikte enthousiast. Ze kon niet wachten om op avontuur te gaan! "Waar gaan we als eerste heen?" vroeg ze.
Professor Tijdwinder dacht even na en zei: "Laten we naar het oude Egypte gaan! Daar kunnen we piramides bouwen en farao's ontmoeten!"
Met een knipoog drukte hij op een paar knoppen op de klok en voor ze het wisten stonden ze midden in een woestijn vol zandduinen en zonneschijn. In de verte zagen ze enorme piramides oprijzen tegen de blauwe lucht.
"Wow!" riep Lotte uit terwijl ze haar ogen uitkeek. "Kijk daar!"
Ze renden naar de piramides toe en ontmoetten al snel een groep mensen die druk bezig waren met het bouwen van stenen blokken. Een oude man met een lange baard kwam naar hen toe gelopen.
"Wie zijn jullie?" vroeg hij argwanend.
"Wij zijn reizigers uit de toekomst!" antwoordde Professor Tijdwinder trots.
De oude man keek hen verbaasd aan maar begon toen te lachen. "Reizigers uit de toekomst? Dat is nieuw! Kom binnen, dan vertel ik jullie over onze farao."
Terwijl ze binnen in de schaduw van de piramide zaten te luisteren naar verhalen over het leven in het oude Egypte, voelde Lotte zich steeds meer verbonden met deze mensen uit het verleden. Maar plotseling hoorde ze geschreeuw buiten!
"Wat is dat?" vroeg Lotte bezorgd.
Professor Tijdwinder sprong op en riep: "Blijf hier! Ik ga kijken!"
Lotte kon niet stilzitten; haar nieuwsgierigheid was sterker dan haar angst. Ze volgde hem naar buiten waar ze zagen dat enkele mannen ruzie maakten over bouwmaterialen.
"Dit is geen manier om samen te werken!" riep Professor Tijdwinder terwijl hij probeerde tussenbeide te komen.
Maar voordat hij iets kon doen, merkte Lotte dat één van de mannen bijna viel over een grote steen! Zonder na te denken sprong ze vooruit om hem tegen te houden.
"Dank je wel!" zei de man ademloos toen hij weer rechtop stond.
Lotte glimlachte verlegen maar voelde zich trots dat ze had geholpen. De mannen keken nu anders naar elkaar; misschien konden zij ook samenwerken!
Na dit spannende voorval besloten Lotte en Professor Tijdwinder verder te reizen door de tijd. Hun volgende bestemming was middeleeuws Europa waar ridders en prinsessen leefden!
Ze arriveerden in een kasteel waar Lotte al snel bevriend raakte met prinses Isabella, die haar vertelde over haar dromen om ridder te worden in plaats van alleen maar prinses te zijn.
“Dat klinkt geweldig!” zei Lotte enthousiast. “Waarom zou je niet gewoon beide zijn?”
Isabella lachte: “Dat kan ik niet! Ridders moeten dapper zijn!”
“Jij bent dapper!” antwoordde Lotte vastberaden. “Je moet gewoon geloven dat je het kunt!”
De twee meisjes besloten samen training te krijgen van echte ridders die hen leerden zwaardvechten (met houten zwaarden natuurlijk) en boogschieten (met veilige pijlen). Het was hilarisch om Isabella’s pogingen om rechtop te blijven zitten op haar paard terwijl zij nog nooit eerder had gereden!
Na dagen vol plezier werd het tijd om verder te reizen naar hun volgende avontuur: De toekomst!
Professor Tijdwinder drukte weer op enkele knoppen op zijn magische klok en voor hen verscheen er ineens… niets minder dan vliegende auto’s! Ze waren aangekomen in het jaar 3023!
“Dit is ongelooflijk!” riep Lotte terwijl ze rondkeek naar alle futuristische technologieën om hen heen.
Maar toen gebeurde er iets vreemds: De mensen leken allemaal erg verdrietig; niemand lachte of praatte met elkaar!
“Waarom zijn jullie zo somber?” vroeg Professor Tijdwinder aan één van hen.
“Onze wereld is veranderd,” zei zij treurig. “We hebben vergeten hoe belangrijk vriendschap is.”
Lotte voelde zich aangesproken door deze woorden; dit was precies wat zij had geleerd tijdens haar avonturen in het verleden! “Misschien kunnen wij helpen!” stelde zij voor aan Professor Tijdwinder.
Samen organiseerden zij een groot feest waarbij iedereen werd uitgenodigd om samen muziek te maken, dansen en spelletjes spelen zoals ‘stoelendans’. Langzaam maar zeker begonnen mensen weer lachend samen te komen!
Toen het feest ten einde liep merkte iedereen hoe fijn vriendschap was geweest – zelfs in hun futuristische wereld vol technologie!
Na dit geweldige avontuur vond professor Tijdwinder dat het tijd was voor Lotte om terug naar huis te gaan; maar voordat zij vertrok gaf Isabella haar nog één laatste cadeau: Een gouden medaille waarop stond ‘Dapperheid’ gegraveerd – als herinnering aan hun bijzondere vriendschap doorheen verschillende tijden heen!
Met warme gevoelens keerde Lotte terug naar Zonnedorp via dezelfde magische klok die hen bij elkaar had gebracht – wetende dat elk avontuur waardevol zou blijven zolang er vriendschap bestond tussen mensen… En wie weet? Misschien zou zij ooit weer terugkeren naar deze wonderlijke tijden…
En zo eindigde ons verhaal over ‘Het Avontuur met de Tijdreiziger’, maar wie weet welke avonturen nog komen zouden? Want elke dag biedt nieuwe kansen voor ontdekkingen – net zoals elk uur weer opnieuw begint…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes