Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Luna en het geheim van de sterren**
Er was eens, in een klein dorpje omringd door hoge bergen en dichte bossen, een meisje genaamd Luna. Luna was een nieuwsgierig kind met grote, sprankelende ogen die altijd op zoek waren naar avontuur. Iedere avond, wanneer de zon onderging en de sterren aan de hemel verschenen, ging ze naar buiten om naar de lucht te staren. De sterren leken wel te dansen en te flonkerden als kleine lichtjes die haar geheimen toefluisterden.
Op een heldere nacht, terwijl ze met haar hoofd in het gras lag en naar de sterren keek, viel haar iets op. Eén van de sterren leek anders dan de rest. Het was niet alleen groter, maar het straalde ook een bijzondere gloed uit. "Wat ben jij voor een ster?" vroeg Luna hardop. Tot haar verbazing begon de ster te twinkelen, alsof hij haar antwoordde.
Luna sprong op en riep: "Ik moet je beter leren kennen!" Ze besloot dat ze op zoek moest gaan naar het geheim van deze bijzondere ster. Maar hoe kon ze dat doen? Ze had geen idee waar ze moest beginnen.
De volgende ochtend ging Luna naar haar beste vriend Max, een slimme jongen met een grote liefde voor boeken. "Max," zei ze enthousiast, "ik heb iets ongelooflijks gezien! Een ster die anders is dan alle andere! Ik wil weten wat het geheim is!"
Max keek op van zijn boek over ruimtevaart en zei: "Misschien moeten we meer leren over sterren! Er zijn vast boeken in de bibliotheek die ons kunnen helpen." Samen renden ze naar de bibliotheek van het dorp, waar oude boeken vol verhalen over sterren en planeten stonden.
Ze zochten urenlang tot ze eindelijk een boek vonden met de titel “De Magie van de Sterren”. Het boek vertelde verhalen over sterren die wensen vervulden en over magische wezens die in de ruimte leefden. Maar er stond ook iets anders in: “Slechts één keer per jaar kan iemand het geheim van een bijzondere ster ontdekken.”
Luna's hart klopte sneller. “Dat moet vandaag zijn!” zei ze vol enthousiasme. Max knikte instemmend. “We moeten snel handelen!”
Ze besloten om 's nachts terug te keren naar dezelfde plek waar Luna de bijzondere ster had gezien. Toen het donker werd, namen ze hun zaklampen mee en kropen door het gras omhoog naar hun favoriete uitzichtpunt op de heuvel.
Toen ze daar aankwamen, was Luna's hart vol verwachting. De lucht was helder en vol sterrenlicht. En daar was hij weer – die prachtige ster! Hij straalde nog helderder dan eerder.
“Wat nu?” vroeg Max terwijl hij zenuwachtig aan zijn shirt trok.
“We moeten onze ogen sluiten en ons concentreren,” zei Luna vastberaden. “Misschien moet je gewoon geloven dat je het kunt.” Ze sloot haar ogen stevig dicht en fluisterde: “Ster van mijn dromen, laat me jouw geheim zien!”
Plotseling voelde Luna iets warms om zich heen – alsof er een zachte bries door haar haren waaide. Toen opende ze haar ogen weer en tot hun verbazing stonden er allemaal kleine lichtjes om hen heen – flonkerende vuurvliegjes die leken te dansen in het gras.
“Wauw!” riep Max uit terwijl hij zich omkeerde om rond te kijken. “Dit is magisch!”
De vuurvliegjes vormden langzaam een pad dat leidde naar een oude boom aan de rand van de heuvel. De boom had grote takken die als armen leken uit te strekken naar de lucht.
“Denk je dat we daarheen moeten?” vroeg Max met enige aarzeling.
“Ja!” zei Luna enthousiast terwijl ze hem bij zijn hand nam. Samen volgden ze het pad van vuurvliegjes richting de boom.
Toen ze dichterbij kwamen, zagen ze dat er iets bijzonders aan deze boom was: er waren kleine inscripties in de schors gekerfd – woorden in een vreemde taal die glinsterden als sterrenstof.
“Wat betekent dit?” vroeg Max terwijl hij nieuwsgierig naar de inscripties keek.
“Ik weet het niet,” antwoordde Luna terwijl ze met haar vingers over de letters streek. Plotseling begon één van de inscripties te gloeien! Een helder licht vulde hun omgeving en voordat ze het wisten stonden er twee kleine wezens voor hen – elfachtige figuren met glinsterende vleugels!
“Welkom, dappere kinderen,” zei één van hen met een hoge stem vol vreugde. “Wij zijn hier om jullie het geheim van deze bijzondere ster te onthullen.”
Luna's ogen werden groot van verbazing. “Jullie zijn… elfen?”
“Ja,” lachte het andere elfje terwijl hij vrolijk rondfladderde. “En wij beschermen deze starre wereld! Maar niet iedereen kan ons bereiken; alleen degenen met pure harten kunnen onze magie ervaren.”
Max fluisterde tegen Luna: “Dit is ongelooflijk!”
Het eerste elfje vervolgde: “De bijzondere ster waarmee jullie contact hebben gemaakt is geen gewone ster; hij is verbonden met dromen en wensen! Hij geeft kracht aan degenen die erin geloven.”
“Maar hoe kunnen wij hem helpen?” vroeg Luna nieuwsgierig.
“Jullie moeten samen werken,” zei het tweede elfje ernstig. “Er is iemand in jullie dorp wiens wens niet vervuld kan worden zonder jullie hulp.”
Met elke uitleg voelden Luna en Max hun nieuwsgierigheid groeien; wie zou dat kunnen zijn? En wat konden zij doen?
De elfen leidden hen terug naar hun dorp waar zij hen vertelden over een oude vrouw genaamd Oma Mabel, die altijd al had gedroomd om weer eens naar Parijs te gaan – haar favoriete stad toen zij jonger was geweest.
“Oma Mabel heeft nooit genoeg geld gehad om terug te keren,” legde één elf uit terwijl hij verdrietig keek.
“We moeten ervoor zorgen dat zij weer gelukkig wordt!” zei Max vastberaden.
Luna knikte instemmend: “Maar hoe?”
“We zullen jullie helpen,” antwoordden beide elfen tegelijk, waarna zij hun handen omhoog hieven richting de lucht boven hen waar duizenden sterren fonkelden als nooit tevoren.
In dat moment voelden zowel Luna als Max iets bijzonders gebeuren; hun harten vulden zich met warmte en hoop voor Oma Mabel’s droom!
Samen gingen zij terug naar huis waar zij Oma Mabel vonden zitten in haar stoel bij het raam; haar gezicht getekend door jaren maar gevuld met wijsheid en liefde voor iedereen om zich heen.
“Oma Mabel,” begon Luna voorzichtig, “we willen je helpen jouw droom waar te maken!”
Oma Mabel keek verrast op maar glimlachte toen warm terug: “Oh schatjes… Dat is zo lief! Maar dromen kosten veel geld…”
Voordat zij verder kon praten spraken beide kinderen tegelijkertijd uit: “Het maakt niet uit! Wij geloven dat jouw wens vervuld kan worden!”
Oma Mabel’s ogen vulden zich met tranen; niet omdat zij verdrietig was maar omdat zij zo dankbaar voelde voor deze twee dappere kinderen!
Met hulp van hun nieuwe vrienden – namelijk alle elfen – organiseerden zij samen allerlei activiteiten in hun dorp zoals kookworkshops waarbij mensen zelfgemaakte lekkernijen konden kopen of zelfs dansfeesten waarbij iedereen kon komen feesten!
Langzaam maar zeker verzamelde iedereen geld zodat Oma Mabel eindelijk genoeg had gespaard voor haar reis!
Na enkele weken hard werken kwam eindelijk dé dag waarop Oma Mabel zou vertrekken… Iedereen verzamelde zich bij het station; er waren bloemen gemaakt door kinderen uit heel dorp én zelfs ballonnen versierd door vrienden!
Toen Oma Mabel eindelijk arriveerde bij haar trein voelde zij zich overweldigd door zoveel liefde rondom haar heen…
Ze draaide zich nog eenmaal om voordat zij stapte in treinwagen; zittend naast twee blije kinderen (die nu ook vrienden waren geworden)…
“Oma Mabel!” riep Luna enthousiast terwijl zij zwaaide vanuit raam openstaand achterin treinwagen…
En zo vertrok oma samen met hen beiden richting Parijs — waar dromen werkelijkheid werden!
Het avontuur eindigde echter niet daar… want elke nacht wanneer luna opnieuw omhoog keek zag zij dezelfde stralende ster twinkelen — wéér herinnerend aan alles wat gebeurd was…
En nu wist iedereen — inclusief oma mabel — dat ware magie soms gewoon begint vanuit onszelf… zolang wij maar durven geloven!
En zo leefden zij nog lang gelukkig — onder begeleiding van twinkelende sterren aan donkere nachten vol hoop & dromen…
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes