Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De tijdreis van Joris naar het verleden**
Er was eens, in een klein dorpje aan de rand van een groot bos, een jongen genaamd Joris. Joris was een nieuwsgierige jongen met grote, sprankelende ogen en een hoofd vol dromen. Hij hield van avontuur en ontdekkingen, en zijn grootste wens was om ooit een echte tijdreiziger te worden. Elke avond voor het slapengaan fantaseerde hij over spannende reizen naar het verleden, waar hij beroemde mensen zou ontmoeten en bijzondere gebeurtenissen zou meemaken.
Op een dag, terwijl Joris in de bibliotheek van het dorp aan het bladeren was in oude boeken, stuitte hij op een bijzonder boek met de titel "De Geheimen van de Tijd". Het boek had een versleten kaft en leek al eeuwenoud te zijn. Joris kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en begon te lezen. Tot zijn verbazing ontdekte hij dat het boek niet alleen verhalen vertelde over tijdreizen, maar ook geheimen onthulde over hoe je zelf kon reizen door de tijd!
"Dit kan niet waar zijn!" dacht Joris opgewonden. "Als ik dit kan doen, dan ga ik naar het verleden! Ik wil zien hoe het leven er vroeger uitzag!" Hij las verder en vond een recept voor een magische drank die hem naar het verleden zou kunnen brengen. Het enige wat hij nodig had, waren enkele zeldzame ingrediënten: de traan van een maanbloem, het gelach van een kind en de schaduw van een oude eik.
Joris besloot dat hij deze ingrediënten moest verzamelen. De maanbloem groeide diep in het bos, dus dat werd zijn eerste bestemming. Met zijn rugzak vol met wat snacks (want je weet maar nooit) ging hij op pad. Na enige tijd wandelen kwam hij bij de oude eik die bekend stond als de 'Woudwachter'. De boom was zo groot dat je wel tien kinderen nodig had om hem te omarmen.
"Hallo daar!" riep Joris tegen de boom. "Ik heb je schaduw nodig voor mijn tijdreis!"
De oude eik antwoordde met een diepe, donderende stem: "Waarom zou ik mijn schaduw aan jou geven, kleine jongen?"
Joris dacht even na en zei toen: "Omdat ik iets heel bijzonders ga doen! Ik ga naar het verleden reizen om te leren over onze geschiedenis! Misschien kun jij me zelfs vertellen wat er allemaal is gebeurd onder jouw takken."
De Woudwachter lachte zachtjes. "Dat klinkt als een nobel doel. Maar weet je wat? Voor elke grappige mop die je me vertelt, geef ik je één minuut schaduw."
Joris sprong opgewonden op en begon meteen met vertellen: "Waarom kunnen geheimagenten nooit goed schaken? Omdat ze altijd bang zijn voor de loper!" De Woudwachter grinnikte diep in zijn stam.
Na vijf moppen had Joris genoeg schaduw verzameld om verder te gaan naar de volgende bestemming: de maanbloem. Na wat zoeken vond hij eindelijk de prachtige bloem die alleen bloeide bij volle maan. Voorzichtig plukte hij er één en zorgde ervoor dat hij geen enkele bloemblaadje beschadigde.
Nu ontbrak hem nog maar één ingrediënt: het gelach van een kind. Joris wist precies waar hij dat kon vinden; bij zijn beste vriendinnetje Lila! Ze woonden naast elkaar in hetzelfde dorpje en Lila had altijd wel iets grappigs te zeggen of te doen.
Toen Joris bij Lila aankwam, vertelde hij haar over zijn plannen om naar het verleden te reizen. Lila keek hem met grote ogen aan en zei: "Dat klinkt geweldig! Maar hoe krijg je dan mijn gelach?"
Joris dacht even na en zei toen: "Als jij me helpt met mijn experiment door gewoon heel hard te lachen wanneer ik iets grappigs zeg, dan krijg ik jouw gelach!"
Lila knikte enthousiast en ze begonnen samen grappen uit te wisselen totdat ze allebei in lachen uitbarstten. Het klonk als muziek in de lucht; zo vrolijk dat zelfs de vogels stopten met fluiten om te luisteren.
Met al zijn ingrediënten verzameld keerde Joris terug naar huis om de magische drank te maken volgens het recept uit het boek. Hij mengde voorzichtig alles samen in een grote pan terwijl hij zich afvroeg wat voor avonturen hem zouden wachten.
Na enkele minuten koken kwam er ineens een felgroene damp uit de pan omhoog die zich door de kamer verspreidde als rook uit een vuurwerkshow. Joris nam voorzichtig een slokje van de dampende drank… En voordat hij het wist voelde hij zichzelf wegzweven!
Plotseling bevond hij zich midden in een drukke stad vol mensen gekleed in ouderwetse kleren! Het was alsof hij rechtstreeks uit zijn eigen tijd was gestapt in die van lang geleden! Hij kon niet geloven dat dit echt gebeurde.
"Waar ben ik?" fluisterde Joris tegen zichzelf terwijl hij rondkeek.
Een vriendelijke man met een lange baard kwam naar hem toe en vroeg: "Ben jij verloren, jonge reiziger?"
Joris knikte enthousiast maar ook nerveus tegelijk. "Ik ben hier gekomen vanuit… eh… ver weg! Wat is dit voor plek?"
"Dit is 17e eeuws Amsterdam," antwoordde de man met glinsterende ogen vol wijsheid. “Ik ben meester Pieter, kunstenaar.”
Joris kon zijn geluk niet op! “Een kunstenaar? Wat voor kunst maak jij?”
Meester Pieter glimlachte breed en leidde Joris naar zijn atelier vol schilderijen van prachtige landschappen en portretten van mensen uit verschillende lagen van de samenleving.
“Wil je leren schilderen?” vroeg Pieter enthousiast.
“Ja!” riep Joris blij uit.
En zo leerde meester Pieter hem verschillende technieken terwijl ze samen schilderden tot zonsondergang. Maar naarmate de avond viel begon Joris zich zorgen te maken; hoe zou hij terugkomen?
“Meester Pieter,” zei Joris aarzelend, “ik moet terug naar mijn eigen tijd.”
Pieter knikte begrijpend maar zei: “Tijd is kostbaar jongen; elk moment is uniek.”
Joris begreep nu beter waarom deze reis zo belangrijk was geweest; niet alleen had hij geleerd over kunst maar ook over geschiedenis en vriendschap!
Met nieuwe moed nam Joris afscheid van meester Pieter en ging op zoek naar manieren om terug te keren naar huis. Terwijl hij door smalle straatjes wandelde hoorde hij plotseling iemand roepen: “Jongen! Heb jij misschien nog wat gelach achtergelaten?”
Het was Lila’s lach die weerklonk door alle straten heen! Vol enthousiasme rende Joris richting haar stem totdat alles weer vervaagde…
En daar stond hij weer thuis in zijn kamer met het boek nog steeds open op tafel naast hem!
“Wat was dat geweldig!” riep Joris blij terwijl Lila naast hem ging zitten met haar ogen vol verwondering.
“Ik wil ook gaan!” zei ze enthousiast.
Joris glimlachte breeduit; misschien konden ze samen nog veel meer avonturen beleven… Want wie weet welke geheimen er nog meer verborgen lagen achter elke pagina?
En zo eindigde hun eerste avontuur… maar zeker niet hun laatste!
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes