Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Vera's avontuur met de tijdreizende robot**
Er was eens een meisje genaamd Vera, dat in een klein dorpje woonde, omringd door groene heuvels en kleurrijke bloemen. Vera had een levendige verbeelding en bracht haar dagen vaak door met het lezen van boeken over verre landen, mysterieuze wezens en spannende avonturen. Maar wat ze het meest verlangde, was een avontuur dat ze zelf kon beleven.
Op een zonnige ochtend, terwijl ze door de tuin van haar grootouders liep, ontdekte Vera iets bijzonders. Tussen de rozenstruiken lag een glimmend voorwerp dat eruitzag als een robot. Het was niet zomaar een robot; hij had grote, ronde ogen die leken te knipperen en een lichaam van glanzend metaal dat in de zon schitterde.
"Hallo daar!" zei Vera nieuwsgierig. "Wie ben jij?"
De robot kwam langzaam tot leven en zei met een vriendelijke stem: "Ik ben Tiko, de tijdreizende robot! Ik ben hier om je te helpen bij je avonturen!"
Vera's ogen werden groot van verbazing. "Tijdreizende robot? Wat betekent dat?"
Tiko glimlachte. "Dat betekent dat ik je naar verschillende tijden en plaatsen kan brengen! Wil je met me meegaan op avontuur?"
Vera kon haar enthousiasme niet bedwingen. "Ja, ja! Dat wil ik heel graag!"
Met een druk op zijn buik begon Tiko te flitsen en te knipperen. Plotseling omhulde hen een fel licht en voordat Vera het wist, stonden ze in het oude Egypte! De lucht was warm en er waren piramides in de verte.
"Wow!" riep Vera uit. "Kijk daar! Zijn dat echt piramides?"
"Ja," antwoordde Tiko. "Laten we ze verkennen!"
Ze liepen naar de piramides toe en ontmoetten daar een jonge farao die hen vriendelijk begroette. "Welkom, vreemdelingen! Wat brengt jullie hier?"
Vera vertelde hem over hun reis en de farao lachte hartelijk. "Jullie zijn welkom om mijn paleis te bezoeken! Maar eerst moeten jullie deze puzzel oplossen." Hij gaf hen een raadsel: “Wat is zo zwaar als een olifant maar weegt niets?”
Vera dacht diep na. Ze had altijd al van raadsels gehouden! Na enkele momenten schoot haar iets te binnen: “Een schaduw!”
De farao klapte in zijn handen van blijdschap. “Inderdaad! Jullie zijn slim!” Hij leidde hen naar zijn paleis waar ze genoten van heerlijke dadels en honingwater.
Na hun bezoek aan Egypte drukte Tiko weer op zijn buik en flitste opnieuw met Vera aan zijn zijde. Dit keer kwamen ze aan in het middeleeuwse Europa, waar ridders op paarden rondreden en kastelen hoog boven hen uittorenden.
“Dit is geweldig!” zei Vera terwijl ze rondkeek.
Ze zagen al snel een ridder die in problemen zat; zijn paard was vast komen te zitten in modder. Zonder aarzelen sprong Vera naar voren om te helpen.
“Wat kan ik doen?” vroeg ze bezorgd.
“Als je me helpt mijn zwaard uit de modder te trekken,” zei de ridder, “kan ik mijn paard bevrijden!”
Met al haar kracht trok Vera aan het zwaard totdat het eindelijk loskwam uit de modder. De ridder was zo blij dat hij haar bedankte met een gouden munt als beloning.
“Dat is leuk,” zei Vera lachend terwijl ze het muntje bekeek, “maar ik heb liever vrienden dan goud!”
De ridder glimlachte breed en gaf haar een stevige handdruk voordat hij weer op weg ging.
Na nog meer spannende avonturen in verschillende tijden – zoals het ontmoeten van dinosaurussen in prehistorische tijden tot dansen op feesten in de jaren ’20 – begon Vera zich moe te voelen.
“Tiko,” zei ze terwijl ze zich tegen hem aanleunde, “dit was geweldig, maar ik denk dat ik terug naar huis wil.”
“Dat is prima,” antwoordde Tiko vriendelijk. “Avonturen kunnen vermoeiend zijn.”
Met nogmaals op zijn buik drukken werden ze omhuld door hetzelfde felgekleurde licht als eerder en voor Vera’s ogen verschenen haar grootouders weer in hun tuin.
“Waar ben je geweest?” vroeg haar grootmoeder bezorgd maar ook nieuwsgierig.
“Oh,” zei Vera enthousiast terwijl ze hen vertelde over alle plaatsen die ze had bezocht en alle mensen die ze had ontmoet – zelfs over de gouden munt die nu veilig in haar zak zat!
Haar grootouders lachten samen met haar toen zij verhalen vertelde over ridders, farao’s en dinosaurussen. Maar toen merkte Vera iets vreemds; er was iets wat zij vergeten was te zeggen tegen Tiko.
“Tiko!” riep ze uit terwijl zij zich omdraaide naar waar hij stond. Maar tot haar grote verdriet was hij verdwenen!
“Waar is hij?” vroeg Vera bezorgd.
Haar grootvader legde geruststellend zijn hand op haar schouder: “Misschien heeft hij jou teruggebracht omdat jouw avontuur ten einde is gekomen.”
Vera knikte langzaam maar voelde zich toch verdrietig omdat zij afscheid moest nemen van haar nieuwe vriend.
Die avond kon Vera niet slapen; gedachten over Tiko bleven door haar hoofd spoken. Zou zij hem ooit weer zien? Zou hij nog meer kinderen helpen bij hun avonturen?
Plotseling hoorde zij zachtjes gepiep vanuit haar nachtkastje; nieuwsgierig keek zij ernaartoe en tot haar verbazing zag zij iets glinsteren onder de stapel boeken – het gouden muntje!
Ze pakte het op en plotseling gebeurde er iets magisch: er verscheen weer fel licht rondom haar kamer! En daar stond Tiko weer!
“Ik ben terug!” zei hij vrolijk. “Ik wilde je bedanken voor ons geweldige avontuur!”
“Oh Tiko!” riep Vera blij uit terwijl zij hem omarmde. “Ik dacht dat je weg was!”
“Nee,” zei Tiko met twinkeling in zijn ogen, “ik zal altijd hier zijn zolang jij gelooft in avonturen.”
En zo spraken Vera en Tiko af om samen meer avonturen te beleven – niet alleen door de tijd heen maar ook binnen hun eigen verbeelding!
Vanaf die dag wist Vera dat echte vriendschap nooit verloren gaat; zelfs niet tussen tijdreizen of verre landen - zolang je maar gelooft in magie... En wie weet wat voor wonderlijke dingen er nog zouden komen!
En zo eindigt dit verhaal over Vera's avontuur met de tijdreizende robot - maar misschien begint er wel opnieuw één als jij ook gelooft...
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes