Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De wonderlijke wereld achter de deur**
Er was eens een klein dorpje, omringd door groene heuvels en glinsterende rivieren. In dit dorpje woonde een nieuwsgierig meisje genaamd Lila. Lila had een sprankelende lach en een hoofd vol dromen. Ze was altijd op zoek naar avontuur, maar het meest bijzondere avontuur vond ze achter de oude, houten deur in haar huis. Deze deur was anders dan alle andere deuren; hij was bedekt met vreemde symbolen en had een grote, gouden sleutelgat.
Lila had deze deur al vaak bekeken. Soms dacht ze dat hij wel eens kon kraken of zelfs zou kunnen praten, maar het bleef stil. Op een dag besloot ze dat het tijd was om de geheimen van de deur te ontrafelen. Ze nam haar grote, oude sleutel die ze ooit op zolder had gevonden en liep naar de deur.
“Wat als ik je open?” fluisterde ze tegen de deur, terwijl ze de sleutel in het slot stak. Haar hart klopte in haar keel toen ze de sleutel omdraaide. Met een luide klik ging de deur langzaam open. Wat Lila zag, deed haar ogen wijdopen van verbazing.
Achter de deur bevond zich een wonderlijke wereld vol kleuren en geluiden die ze nog nooit eerder had ervaren. De lucht rook zoet naar bloemen en er waren vlinders die dansten in het zonlicht. Lila stapte voorzichtig naar binnen en voelde meteen dat dit geen gewone plek was.
In deze nieuwe wereld ontmoette Lila allerlei bijzondere wezens: pratende dieren, vrolijke elfjes en zelfs een wijze oude uil die op een tak zat te knikken.
“Welkom, dappere ontdekkingsreiziger!” zei de uil met een diepe stem. “Ik ben Oren, de bewaker van deze wonderlijke wereld.”
“Hallo Oren! Ik ben Lila,” antwoordde ze enthousiast. “Wat is dit voor plek?”
Oren glimlachte geheimzinnig. “Dit is het Koninkrijk van Verbeeldingen! Hier komen dromen tot leven en alles is mogelijk zolang je maar gelooft.”
Lila kon haar oren niet geloven! Ze sprong op van blijdschap en vroeg: “Kunnen we samen avonturen beleven?”
“Zeker!” zei Oren terwijl hij zijn vleugels uitsloeg. “Maar wees voorbereid; niet alles hier is zoals het lijkt.”
Ze begonnen hun avontuur door het Koninkrijk van Verbeeldingen te verkennen. Eerst kwamen ze bij een meer dat glinsterde als diamanten onder de zon. Aan de rand van het meer stond een grote kikker met een gouden kroon op zijn hoofd.
“Wie durft mijn uitdaging aan?” vroeg de kikker met krachtige stem.
Lila stak haar hand op: “Ik! Wat moet ik doen?”
De kikker lachte luid: “Je moet drie raadsels oplossen voordat je verder kunt!”
Lila knikte vastberaden terwijl Oren naast haar zat te knikken als ondersteuning.
Het eerste raadsel kwam: “Ik ben licht als een veertje, maar zelfs de sterkste man kan me niet vasthouden; wat ben ik?”
Lila dacht diep na en riep plotseling: “Dat is adem!”
De kikker klapte in zijn handen van vreugde: “Correct! Maar er zijn nog twee raadsels te gaan.”
Het tweede raadsel volgde snel: “Wat heeft veel tanden maar kan niet bijten?”
Lila grinnikte toen ze het antwoord wist: “Een kam!”
De kikker juichte weer blij: “Je bent slim! Nu nog één raadsel.”
“Hier komt ie,” zei de kikker met theatrale flair: “Ik ben altijd hongerig, ik eet alles wat ik zie; als je me water geeft, sterf ik; wat ben ik?”
Dit keer moest Lila even nadenken totdat ze plotseling riep: “Vuur!”
De kikker sprong op van blijdschap en riep uit: “Je hebt gewonnen! Je mag nu verder!”
Dankbaar bedankte Lila hem en vervolgde samen met Oren hun reis door het Koninkrijk van Verbeeldingen.
Ze kwamen langs kleurrijke bloemenvelden waar elfjes rondfladderden en vrolijk zongen over hun avonturen in het licht van de maan. De elfjes nodigden hen uit voor een dansfeest onder de sterrenhemel.
“Kom dansen!” zongen ze in koor terwijl ze hun sprankelende vleugels lieten flonken in alle kleuren van de regenboog.
Lila danste vol vreugde tussen hen door totdat ze moe werd en op een grasveld plofte om uit te rusten. Terwijl ze daar lag, keek ze omhoog naar de sterren die fonkelden als diamanten aan de hemel.
Maar plotseling hoorde Lila iets vreemds; er kwam gerommel uit het bos aan de andere kant van het veld. Oren merkte ook iets ongewoons op en zijn gezicht vertrok bezorgd.
“We moeten gaan kijken,” zei hij terwijl hij zijn vleugels spreidde.
Ze liepen voorzichtig richting het geluid totdat ze bij een donkere grot kwamen waaruit dikke rook kwam opstijgen.
“Wat zou daar binnen kunnen zijn?” vroeg Lila met trillende stem.
“Ik weet het niet,” antwoordde Oren ernstig, “maar we moeten voorzichtig zijn.”
Toen ze dichterbij kwamen, zagen ze dat er iets vastzat tussen rotsen – iets dat leek te huilen!
Met samengeknepen ogen keken Lila en Oren naar binnen en zagen tot hun verbazing dat er een kleine draak gevangen zat onder enkele zware stenen!
“Oh nee!” riep Lila uit terwijl haar hart brak voor het arme dier. Ze wist dat zij moest helpen!
“Hoe kunnen we hem bevrijden?” vroeg Oren bezorgd.
“We moeten die stenen wegduwen!” stelde Lila voor terwijl zij zich voorbereidde om te helpen duwen.
Samen duwden zij zo hard als zij konden tegen de zware stenen totdat… eindelijk… één steen rolde weg!
De draak keek hen dankbaar aan met grote ogen vol hoop. Met elke steen die zij verwijderden, groeide zijn glimlach groter tot hij uiteindelijk vrij was!
“Oh bedankt! Ik dacht dat ik nooit meer vrij zou komen!” zei hij met blije stem terwijl hij zich oprichtte.
“Ik ben Ember,” vervolgde hij enthousiast terwijl hij rondfladderde in blijdschap.
Lila lachte breeduit toen Ember begon rondjes om hen heen te vliegen als teken van dankbaarheid. Maar toen merkte zij iets vreemds aan hem op – zijn schubben waren dof en grijsachtig.
“Waarom zie je er zo somber uit?” vroeg Lila bezorgd.
Ember zuchtte diep: “Ik heb mijn vuur verloren omdat ik zo lang gevangen zat… zonder vuur kan ik niet vliegen zoals vroeger.”
Oren dacht even na voordat hij sprak: “Misschien kunnen wij jou helpen jouw vuur terug te vinden!”
Met hernieuwde vastberadenheid besloten Lila, Oren én Ember samen op zoek te gaan naar Ember’s verloren vuur. Hun zoektocht leidde hen door betoverende bossen vol zingende bomen tot aan hoge bergen waar wolken leken te dansen in harmonie met hun stappen.
Na veel avonturen kwamen zij uiteindelijk bij een magische vulkaan waarvan men zei dat deze vurige energie gaf aan degenen die eerlijk waren van hart – precies wat Ember nodig had!
“We moeten hem helpen om opnieuw vuur te vinden,” zei Oren vastberaden terwijl hij naar Ember keek die nerveus voor zich uitstelde.
Met elkaar moedigde zij Ember aan om dichterbij te komen tot aanranding van vulkaan waar vlammen omhoog schoten als sterrenstralen in volle glorie!
Ember nam diep adem voordat hij zich verzamelde om over rand heen te springen…
En daar gebeurde iets ongelooflijks! Toen Ember door vlammen heen vloog begon zijn lichaam weer helder rood-goud te gloeien alsof alle kleuren terugkwamen!
“Ik voel mijn kracht terugkomen!” riep Ember juichend terwijl vlammen rondom hem dansten zoals nooit tevoren!
Met nieuwe energie steeg Ember hoog boven hen uit – nu kon hij weer vliegen zoals nooit tevoren!
Dankbaar voor hun vriendschap beloofde Ember nooit meer alleen achtergelaten te worden of bang te zijn voor wat ook mocht komen; samen zouden zij altijd elkaar steunen ongeacht wat hen zou overkomen…
Toen keerde Lila terug naar huis via dezelfde oude houten deur waar alles begon – maar nu droeg zij herinneringen mee die niemand ooit zou kunnen vergeten…
En zo leefden zij nog lang gelukkig in zowel hun eigen wereld als deze wonderlijke wereld achter deuren vol magie & avontuur…
En elke keer wanneer iemand nieuwsgierig genoeg was om dezelfde oude houten deur open te draaien… wisten zij nu wat hen wachtte achter elke nieuwe ontdekking…
Eind goed al goed!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes