Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Nina en de Verborgen Grot**
Er was eens een meisje genaamd Nina. Ze woonde in een klein dorpje aan de rand van een uitgestrekt bos, waar de bomen zo hoog waren dat ze de lucht leken te kussen. Nina was een nieuwsgierig kind, altijd op zoek naar avontuur. Haar ogen glinsterden als sterren wanneer ze over de verhalen hoorde die de oude mensen in het dorp vertelden. Verhalen over verborgen schatten, magische wezens en mysterieuze grotten.
Op een zonnige ochtend, terwijl de vogels vrolijk floten en de bloemen hun kleuren lieten zien, besloot Nina dat het tijd was voor een nieuw avontuur. Ze pakte haar rugzak, vulde deze met een paar boterhammen, een flesje water en haar favoriete knuffel, een teddybeer genaamd Teddie. "Vandaag ga ik iets bijzonders ontdekken!" riep ze enthousiast.
Nina wandelde het bos in. De zonnestralen dansten tussen de bladeren en maakten prachtige patronen op de grond. Ze volgde het pad dat naar haar favoriete plek leidde: een kleine open plek vol met wilde bloemen. Terwijl ze daar zat te genieten van haar boterhammen, hoorde ze plotseling iets ritselen achter zich.
"Wie is daar?" vroeg ze met een trillende stem. Maar er kwam geen antwoord. Toen ze zich omdraaide, zag ze niets anders dan een paar nieuwsgierige eekhoorns die haar aanstaarden met hun grote ogen. "Oh jullie zijn het maar!" lachte Nina opgelucht.
Na haar lunch besloot Nina verder het bos in te gaan. Terwijl ze liep, dacht ze aan wat de oude man van het dorp had verteld over een verborgen grot die diep in het bos lag. "Als ik die grot kan vinden," dacht ze bij zichzelf, "dan zal ik zeker iets magisch ontdekken!"
Ze volgde een smal pad dat steeds smaller werd en omringd was door hoge bomen die elkaar leken te omarmen. Plotseling stuitte ze op iets ongewoons: een grote rotsformatie die eruitzag als een deur naar een andere wereld. Met haar hart dat sneller klopte van opwinding, liep Nina dichterbij.
"Wat als dit wel eens de ingang naar de grot is?" fluisterde ze tegen Teddie terwijl ze hem stevig vasthield.
Nina duwde tegen de rotsen en tot haar verbazing gaf één van de stenen mee! Een opening verscheen en voor ze het wist stond er een donkere gang voor haar neus. "Dit is spannend!" zei Nina tegen Teddie terwijl ze voorzichtig naar binnen stapte.
De gang was donker en vochtig, maar naarmate haar ogen aan het duister gewend raakten, begon zij te zien wat er om haar heen was: prachtige kristallen die glinsterden als sterren aan de hemel! Het licht weerkaatste op de muren van de grot en maakte alles nog magischer.
"Wow!" zei Nina vol verwondering terwijl ze voorzichtig verder liep. Maar toen hoorde ze plotseling een geluid achter zich – alsof iemand of iets hen volgde! Haar hart bonsde in haar borstkas terwijl ze zich omdraaide.
"Wie is daar?" vroeg ze weer, maar deze keer klonk haar stem minder zeker.
Tot haar verbazing verscheen er ineens een klein wezentje voor haar: het was niet groter dan Teddie! Het had grote oren en sprankelende ogen die glinsterden als diamanten. "Ik ben Kiki," zei het wezentje met een hoge stem vol enthousiasme. "Ik ben hier al eeuwenlang! Wat doe jij hier?"
Nina kon niet geloven wat er gebeurde! "Ik ben op zoek naar avonturen," antwoordde zij met blijdschap in haar stem. "En nu heb ik jou gevonden!"
Kiki lachte vrolijk en zei: "Dat is geweldig! Maar pas op voor mijn vriend Flonky; hij houdt niet van indringers!"
"Flonky?" vroeg Nina nieuwsgierig.
"Ja," zei Kiki terwijl hij zijn hoofd schudde alsof hij bang was voor wat komen ging. “Hij is groot en harig… maar ook heel vriendelijk als je hem eenmaal kent!”
Nina voelde zich dapper worden bij het idee om Flonky te ontmoeten. “Kun je me hem voorstellen?” vroeg zij enthousiast.
Kiki knikte enthousiast en nam Nina mee verder in de grot door smalle gangen vol schitterende stenen en kleurrijke schimmels die leken te gloeien in het donker.
Na enkele minuten lopen kwamen zij bij een grote open ruimte waar Flonky zat te spelen met verschillende gekleurde ballen gemaakt van lichtgevende energie.
Flonky was inderdaad groot – veel groter dan Nina had verwacht – maar zijn ogen waren vriendelijk en zijn glimlach warmhartig. “Hallo!” zei hij met zijn diepe stem die weerkaatste tegen de muren van de grot.
“Hallo!” antwoordde Nina terwijl zij zich dapper voelde ondanks zijn grootte.
Kiki stelde hen aan elkaar voor: “Dit is mijn nieuwe vriendin Nina!”
Flonky knikte vriendelijk terug en vroeg: “Wil je samen met ons spelen?”
Nina kon niet geloven wat er gebeurde; zij speelde urenlang met Kiki en Flonky in die magische grot vol lichtgevende ballen en sprankelende kristallen. Ze lachten samen totdat hun buikjes pijn deden van het lachen!
Maar na verloop van tijd begon Nina zich zorgen te maken over hoe laat het al was geworden. “Ik moet terug naar huis,” zei zij somber terwijl zij naar Kiki en Flonky keek.
“Maar je kunt altijd terugkomen!” zei Kiki bemoedigend.
“Ja,” voegde Flonky toe met zijn diepe stem, “we zullen altijd hier zijn!”
Met pijn in haar hart nam Nina afscheid van haar nieuwe vrienden, maar voordat zij vertrok gaf Kiki haar één laatste cadeau: een kleine kristalsteen die glinsterde zoals sterren aan de nachtelijke hemel.
“Deze steen zal je helpen ons altijd terug te vinden,” zei Kiki glimlachend.
Met Teddie onder één arm en de kristalsteen stevig in hand vertrok Nina uit de grot, wetende dat dit avontuur slechts het begin was van vele andere avonturen die nog zouden komen!
Toen zij eindelijk thuis kwam, vertelde zij enthousiast over alles wat zij had meegemaakt; hoewel niemand geloofde dat er echt magische wezens bestonden of dat er verborgen grotten waren diep in het bos… behalve misschien Teddie!
En zo leefden Nina, Kiki en Flonky nog lang gelukkig… samen wachtend op hun volgende avontuur!
***Einde***
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes