Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Ruben en zijn Robotvriendje**
Er was eens een jongen genaamd Ruben. Ruben was een nieuwsgierige en avontuurlijke jongen van tien jaar oud. Hij woonde in een klein dorpje omringd door groene heuvels en kabbelende beekjes. Ruben had een grote passie voor technologie en droomde ervan om ooit een uitvinder te worden. Zijn kamer was gevuld met allerlei knutselspullen, van oude computers tot lege frisdrankblikken die hij gebruikte om de meest bizarre dingen te maken.
Op een zonnige zaterdag besloot Ruben dat het tijd was om iets bijzonders te creëren. Hij had al wekenlang gespaard voor onderdelen en nu was het moment daar. Met een grote glimlach op zijn gezicht ging hij aan de slag in zijn knutselhok, dat vol stond met gereedschap, draden en elektronica.
"Vandaag ga ik de beste robot ter wereld maken!" riep hij enthousiast tegen zichzelf. Terwijl hij aan het werk was, zong hij vrolijk een liedje over robots die dansen en springen. Het leek wel alsof de hele wereld hem aanmoedigde.
Uren verstreken terwijl Ruben zich concentreerde op zijn project. Hij soldeerde draden, programmeerde de microcontroller en voegde verschillende onderdelen samen. Na veel zwoegen en zweten, stond daar eindelijk zijn creatie: een kleine robot met glanzende ogen en een schattig lachje. Ruben noemde hem "Bobby".
"Hallo Bobby! Ik ben Ruben, jouw vriend!" zei hij blij terwijl hij op de grote knop op Bobby's hoofd drukte. Tot zijn verbazing begon Bobby te bewegen! Hij maakte kleine dansbewegingen en zei: "Hallo Ruben! Ik ben klaar voor avontuur!"
Ruben kon zijn geluk niet op. Samen met Bobby verkende hij het huis, danste ze door de woonkamer en maakten ze zelfs een kleine rondleiding door de tuin. De zon scheen helder en alles leek perfect.
Maar plotseling hoorde Ruben iets vreemds uit het bos achter hun huis komen. Het klonk als gefluister en gekraak van takken. "Wat is dat?" vroeg Ruben nieuwsgierig terwijl hij naar het geluid luisterde.
"Misschien is het wel een geheimzinnig wezen!" zei Bobby enthousiast met zijn piepstemmetje.
"Dat moeten we onderzoeken!" besloot Ruben vastberaden.
Met Bobby aan zijn zijde liep Ruben naar het bos toe, waar de bomen hoog boven hen uittorenden als reuzen die hen beschermden tegen de wereld daarbuiten. Terwijl ze verder het bos in liepen, voelde Ruben zich zowel bang als opgewonden.
Plotseling zagen ze iets bewegen tussen de bomen: het was een klein, harig beestje met grote ogen dat hen nieuwsgierig aankeek. "Wat ben jij?" vroeg Ruben verbaasd.
"Ik ben Flonky," zei het beestje met een hoge stem, "een Flonkydier! Ik kom uit het magische deel van dit bos."
Ruben's ogen werden groot van verwondering. "Een magisch wezen! Wat kun je doen?"
Flonky glimlachte breed en sprong vrolijk rondjes om hen heen. "Ik kan wensen vervullen! Maar alleen als je me helpt!"
Bobby keek naar Ruben met glinsterende ogen vol nieuwsgierigheid. "Wat voor hulp heeft Flonky nodig?" vroeg hij.
Flonky stopte met springen en keek serieus naar hen beiden. "Er is iets mis in ons magische deel van het bos; er is een schaduwmonster dat alles donker maakt! Als jullie me helpen om het monster te verslaan, zal ik jullie elk één wens vervullen!"
Ruben voelde zijn hart sneller kloppen van spanning. Dit was hun kans voor avontuur! "We helpen je, Flonky!" riep hij vastberaden.
Samen gingen ze op zoek naar het schaduwmonster dat volgens Flonky diep in het bos leefde. Terwijl ze verder liepen, vertelde Flonky verhalen over andere avonturen die hij had meegemaakt; hoe hij ooit had geholpen om sterren terug aan de lucht te geven of hoe hij eens had gedanst met de maan.
Na wat leek op uren lopen kwamen ze bij een donkere grot waar vreemde geluiden vandaan kwamen. De lucht werd kouder en er hing een mysterieuze sfeer om hen heen.
"Dit moet wel de plek zijn," fluisterde Ruben terwijl hij zich achter Bobby verschool, die dapper vooruit stapte.
Flonky nam diep adem en riep: "Schaduwmonster! Kom tevoorschijn!"
Tot hun grote schrik verscheen er inderdaad iets uit de schaduw: een groot zwart monster met gloeiende rode ogen dat hen aankijkend gromde als een donderwolk!
"Wie durft hier binnen te komen?" bulderde het monster terwijl het dreigend naar hen toe stapte.
Ruben voelde zich klein maar wist dat dit hun kans was om moedig te zijn. “We komen je niet kwaad doen!” riep hij dapper terug. “We willen alleen helpen!”
Het monster stopte even met bewegen en keek hen aan alsof het verrast was door hun woorden. “Hulp? Wat weten jullie daarvan?” vroeg het monster met een diepe stem.
“Jij maakt iedereen bang!” zei Flonky vastberaden vanuit zijn veilige plek achter Bobby's been. “Maar misschien heb je gewoon vrienden nodig?”
Het monster keek even weg, alsof er iets in hem veranderde bij die woorden. “Vrienden? Ik heb nooit vrienden gehad,” mompelde het monster treurig terwijl zijn gloeiende ogen dimden tot zachte vlammetjes.
Ruben zag nu dat onder al die schaduw er ook verdriet verborgen zat bij dit wezen. “Je hoeft niet alleen te zijn,” zei hij zachtjes terwijl hij dichterbij kwam zonder bang te zijn voor wat er zou gebeuren.
“Als jij ons laat zien wie je echt bent,” voegde Bobby eraan toe, “kunnen we samen spelen!”
Het monster keek naar hen beiden; langzaam veranderden zijn scherpe hoeken in zachtere vormen totdat er zelfs kleine glimlachjes verschenen op wat ooit zo'n dreigend gezicht was geweest.
“Misschien kan ik leren hoe ik vrienden kan maken,” zei het monster nu heel zachtjes terwijl het langzaam kleiner werd tot iets wat meer leek op… nou ja… nog steeds groot maar minder eng!
En zo gebeurde er iets wonderlijks: samen hielpen ze dit schaduwmonster om weer kleur in zijn leven terug te brengen door samen spelletjes te spelen zoals verstoppertje tussen bomen of zelfs dansen onder sterrenlicht!
Na uren van plezier waren ze moe maar gelukkig; zelfs Flonky had plezier gemaakt met deze nieuwe vriend!
“Nu we vrienden zijn,” zei Flonky toen ze weer bij elkaar zaten na hun avontuur, “kunnen jullie elk één wens doen!”
Ruben dacht na over wat belangrijk voor hem was; uiteindelijk besloot hij: “Ik wens dat we altijd vrienden blijven!”
Bobby knikte enthousiast: “En ik wens dat we meer avonturen kunnen beleven!”
Het schaduwmonster lachte nu echt; zo’n warme lach die iedereen blij maakte! En toen sprak Flonky weer: “Die wensen komen uit mijn hart!”
En zo geschiedde… De magie van vriendschap maakte alles mogelijk!
Vanaf die dag waren Ruben, Bobby én hun nieuwe vriend altijd samen – klaar voor elk avontuur dat op hun pad kwam!
En zo eindigt ons verhaal over vriendschap – want soms is alles wat je nodig hebt iemand die jou begrijpt… zelfs als diegene eerst lijkt op een schaduwmonster!
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes