Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het mysterie van het vergeten kasteel**
Er was eens, in een klein dorpje omringd door dichte bossen en hoge bergen, een geheimzinnig kasteel dat al eeuwenlang vergeten leek. Het kasteel stond op de top van een heuvel, verscholen tussen de bomen en bedekt met klimop. De dorpelingen noemden het ‘Het Vergeten Kasteel’ en vertelden elkaar verhalen over de mysterieuze bewoners die er ooit woonden. Maar niemand durfde het kasteel te betreden, want men zei dat er geesten rondwaarden die de rust van het verleden beschermden.
In dit dorpje woonde een nieuwsgierig meisje genaamd Lotte. Lotte had altijd al een grote fascinatie voor geheimen en avonturen. Ze had lange, kastanjebruine haren die in de zon glansden als goud en ogen zo blauw als de lucht op een heldere dag. Haar beste vriend was Sam, een dappere jongen met een hart van goud en altijd klaar voor avontuur.
Op een zonnige zaterdagmorgen besloten Lotte en Sam dat ze het tijd vonden om het mysterie van het vergeten kasteel te ontrafelen. “Wat als er schatten verborgen zijn?” vroeg Lotte enthousiast terwijl ze haar rugzak vulde met lekkernijen: boterhammen met kaas, appels en hun favoriete snoepjes – zure matten! Sam knikte instemmend. “Of misschien wel oude boeken vol magie!” voegde hij eraan toe.
Met hun rugzakken vol lekkernijen en hun harten vol moed begonnen ze aan hun tocht naar de heuvel waar het kasteel stond. De zon scheen fel en de vogels zongen vrolijk in de bomen terwijl ze door het bos liepen. Het pad was smal en vol takken, maar Lotte en Sam waren vastbesloten om hun doel te bereiken.
Na een tijdje lopen kwamen ze aan bij de voet van de heuvel. Voor hen torende het kasteel hoog boven hen uit, met zijn torentjes die leken te reiken naar de wolken. “Kijk!” riep Lotte terwijl ze naar boven wees. “Het lijkt wel alsof het ons roept!”
Ze begonnen aan de klim naar boven, maar hoe dichter ze bij het kasteel kwamen, hoe meer ze zich realiseerden dat er iets vreemds aan de hand was. De lucht werd kouder en er hing een mysterieuze stilte in de lucht. Toen ze eindelijk bij de grote poort aankwamen, zagen ze dat deze half open stond.
“Zou je erin gaan?” vroeg Sam met een trilling in zijn stem. “Wat als er echt geesten zijn?” Lotte lachte nerveus. “Geesten? Kom op! Dat zijn gewoon verhalen om kinderen bang te maken.” Ze duwde voorzichtig tegen de zware poort, die met een krakende geluid openging.
Binnenin was het kasteel donker en stoffig, met spinnenwebben die als gordijnen hingen tussen de oude meubels. De muren waren bedekt met vervaagde schilderijen van mensen in prachtige kleding uit lang vervlogen tijden. “Wauw,” fluisterde Sam terwijl hij rondkeek. “Dit is echt indrukwekkend.”
Terwijl ze verder het kasteel verkenden, vonden ze een grote zaal vol oude boeken en kaarten op enorme houten tafels. “Kijk eens naar deze!” riep Lotte terwijl ze een boek opensloeg dat vol tekeningen van draken en tovenaars stond. “Dit moet wel magie zijn!”
Sam bladerde door andere boeken en ontdekte één bijzonder boek dat eruit sprong: ‘De Legende van Prinses Elara’. Het verhaal vertelde over een prinses die ooit in dit kasteel woonde en verdween op mysterieuze wijze op haar zestiende verjaardag. Volgens legendes zou zij nog steeds ronddwalen in het kasteel op zoek naar haar verloren liefde.
“Wat als we haar kunnen helpen?” stelde Lotte voor, haar ogen glinsterend van enthousiasme. “Misschien is dat wel waarom we hier zijn gekomen!” Sam knikte langzaam maar zeker; hij vond het idee spannend maar ook eng.
Ze besloten om verder te zoeken naar aanwijzingen over prinses Elara’s verdwijning. Terwijl ze door donkere gangen slopen, hoorden ze plotseling een zacht gefluister achter zich: “Help me…” Een koude rilling liep over hun ruggen toen ze zich omdraaiden.
Tot hun verbazing zagen ze niets anders dan schaduwen dansen op de muren door het licht van hun zaklampen. “Misschien is dit niet zo’n goed idee,” mompelde Sam terwijl hij dichterbij Lotte kwam staan.
Maar Lotte was vastbesloten om door te gaan; haar nieuwsgierigheid was sterker dan haar angst. Ze volgden het gefluister naar een verborgen trap die leidde naar beneden – diep in de kelder van het kasteel.
De trap was steil en smal, maar na enkele minuten kwamen ze aan bij een grote deur gemaakt van oud hout met ingewikkelde houtsnijwerken erop gekerfd: sterren, bloemen en… wat leken op harten? Met enige moeite duwden ze tegen de deur tot deze langzaam open ging.
Achter deze deur bevond zich een prachtige kamer vol lichtgevende kristallen die schitterden als sterren aan de nachtelijke hemel! In het midden zat prinses Elara zelf! Haar lange gouden haren glansden alsof er zonnestralen doorheen stroomden.
“Wie… wie zijn jullie?” vroeg Elara verbaasd maar vriendelijk toen zij hen zag staan.
“We zijn Lotte en Sam,” antwoordde Lotte snel terwijl haar hart sneller klopte van blijdschap én spanning tegelijk! “We hebben je legende gehoord… We willen je helpen!”
Elara glimlachte warm maar ook treurig tegelijk: “Ik ben hier al zo lang gevangen omdat ik mijn ware liefde niet kan vinden.”
Lotte voelde medelijden voor prinses Elara; zij begreep nu waarom zij hier waren gekomen! Ze moesten ervoor zorgen dat Elara weer gelukkig werd!
“Wat kunnen we doen?” vroeg Sam vastberaden.
Elara vertelde hen dat alleen iemand met puur hart kon helpen om haar liefde terug te brengen – iemand die nooit zou twijfelen of bang zou zijn voor wat anderen dachten of geloofden.
Lotte dacht na over wat Elara zei; zij wist precies wat te doen! Ze vertelde Elara over alle avonturen die zij samen hadden beleefd – over vriendschap, moed én liefde!
Sam voegde eraan toe: "We geloven in jou! En we geloven ook dat je weer gelukkig kunt worden!"
Met elke positieve gedachte begon Elara’s kamer helderder te stralen; kristallen flonkerden nog feller dan voorheen! En plotseling verscheen daar – recht voor hen – een schim die steeds duidelijker werd… Het was haar verloren liefde!
De schim nam menselijke vorm aan: hij had dezelfde gouden haren als Elara; samen straalden zij nu zo fel dat zelfs sterren jaloers zouden worden!
“Dank jullie wel!” zei Elara met tranen in haar ogen; tranen van blijdschap deze keer! Samen gingen zij hand in hand verder richting lichtstraal totdat alles rondom hen veranderde…
Lotte en Sam stonden weer buiten bij het vergeten kasteel; alles leek hetzelfde behalve… Er hing nu iets magisch in lucht – alsof elke bloem bloeide én elke vogel zong ter ere van deze bijzondere gebeurtenis!
“Dat was geweldig!” riep Sam enthousiast terwijl hij omhoog sprong.
Lotte knikte instemmend: "Ja! We hebben niet alleen geschiedenis ontdekt maar ook magie!"
En zo keerden onze twee vrienden terug naar huis met verhalen vol avontuur én hoop; wetende dat zelfs vergeten kastelen weer tot leven kunnen komen wanneer liefde wordt herontdekt…
En wie weet? Misschien zouden zij ooit nog eens terugkeren naar Het Vergeten Kasteel – niet alleen om mysteries op te lossen maar ook om vriendschappen én dromen nieuw leven in te blazen!
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes