Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Luna en de Magische Klok**
Er was eens, in een klein dorpje omringd door hoge bergen en groene bossen, een meisje genaamd Luna. Luna was een nieuwsgierig en avontuurlijk kind met grote, sprankelende ogen die altijd op zoek waren naar iets bijzonders. Ze had een lange, golvende haardos die glinsterde als de sterren aan de nachtelijke hemel. Luna hield van het verkennen van de wereld om haar heen, maar wat ze het meest leuk vond, was het ontdekken van geheimen.
Op een zonnige ochtend, terwijl de vogels vrolijk floten en de bloemen hun kleuren showden, besloot Luna om naar de oude zolder van haar grootouders te gaan. De zolder was een mysterieuze plek vol met oude spullen: verroeste fietsen, versleten boeken en zelfs een paar vergeten speelgoedjes. Maar wat Luna het meest intrigeerde was een grote, stoffige kist in de hoek van de zolder.
Met veel moeite duwde ze de kist open. Tot haar verbazing vond ze daarin een prachtige klok. Deze klok was niet zomaar een klok; hij had ingewikkelde gravures van sterren en maanfiguren op zijn houten kastje. De wijzerplaat glinsterde als goud en leek te pulseren met een eigen leven. "Wat voor klok ben jij?" fluisterde Luna terwijl ze dichterbij kwam.
Toen ze haar hand op de klok legde, voelde ze een warme gloed door haar vingers stromen. Plotseling begon de klok te tikken! Het geluid was niet als dat van gewone klokken; het klonk meer als het ritme van een hartslag. Luna's ogen werden groot van verbazing toen ze merkte dat de wijzers begonnen te draaien, zelfs al stond het uur stil.
"Hallo daar!" klonk er ineens een vrolijke stem vanuit de klok. Luna schrok even maar herstelde zich al snel. "Wie ben jij?" vroeg ze nieuwsgierig.
"Ik ben Tiko, de bewaker van deze magische klok," antwoordde de stem met enthousiasme. "Deze klok heeft bijzondere krachten! Hij kan je meenemen naar verschillende tijden en plaatsen!"
Luna's hart maakte een sprongetje van vreugde. Dit was precies wat ze zocht: avontuur! "Kun je me meenemen?" vroeg ze vol hoop.
"Zeker!" zei Tiko enthousiast. "Draai aan deze gouden knop en kies je bestemming!"
Luna kon haar geluk niet geloven. Ze draaide aan de knop en plotseling werd alles om haar heen wazig. Een paar seconden later stond ze in een betoverend bos vol kleurrijke bloemen die leken te dansen in de wind.
"Waar ben ik?" vroeg Luna verwonderd.
"Welkom in het Bos der Dromen," zei Tiko terwijl hij uit de klok sprong in miniatuurvorm. "Hier komen dromen tot leven! Maar pas op voor de schaduwachtige figuren die hier rondzwerven; zij willen dromen stelen."
Luna knikte vastberaden; ze zou geen enkele droom laten stelen! Terwijl ze verder het bos in liep, ontmoette ze allerlei fantastische wezens: pratende dieren die verhalen vertelden over hun avonturen, elfen die glitterende stofjes verspreidden en zelfs een vriendelijke reus die graag muziek maakte met zijn enorme harp.
Na uren spelen en lachen begon Luna zich echter zorgen te maken over hoe laat het was thuis. "Tiko," zei ze bezorgd, "ik moet terug voordat mijn ouders zich zorgen maken."
"Geen probleem!" antwoordde Tiko geruststellend. "Draai gewoon weer aan de knop."
Maar toen Luna dat deed, gebeurde er iets vreemds: er kwam geen helder licht meer zoals bij haar eerste reis; in plaats daarvan voelde alles donker aan en hoorde zij gefluister achter zich.
“Wie is daar?” vroeg Luna angstig terwijl ze zich omdraaide.
Uit het donker verschenen twee schaduwachtige figuren met glimmende ogen die leken te stralen als sterren in de nachtelijke lucht. “Wij zijn Droomdieven,” fluisterden zij samen met hun hese stemmen. “Jij hebt iets dat wij willen…”
Luna voelde hoe haar hart sneller ging kloppen; dit waren zeker geen vrienden! “Ik ga niets geven!” riep ze dapper uit.
De Droomdieven lachten sinister terwijl zij dichterbij kwamen: “Je kunt ons niet tegenhouden… Wij zullen jouw dromen stelen!”
Met adrenaline door haar lichaam wist Luna dat dit moment cruciaal was. Ze herinnerde zich iets dat één van de elfen had gezegd: “De kracht van vriendschap is sterker dan welke schaduw ook.” Met die gedachte riep ze luid: “Tiko! Help me!”
Plotseling verscheen Tiko weer uit zijn miniatuurvorm met zijn gouden glans stralend als nooit tevoren. “Laat mijn vriendin met rust!” riep hij krachtig naar de Droomdieven.
De Droomdieven schrokken terug bij het zien van Tiko’s glanzende verschijning maar lieten zich niet zomaar wegjagen. “Wat ga je doen? Je bent maar een kleine klokkie!” gromden zij spottend.
“Misschien klein,” zei Tiko vastberaden, “maar ik heb iets waar jullie niets mee kunnen doen.” En zonder aarzelen draaide hij aan zijn eigen wijzerplaat waardoor er plotseling lichtstralen uitstraalden die alle schaduwen vervaagden!
De Droomdieven gilden terwijl zij langzaam verdampte in het licht dat Tiko verspreidde totdat er niets meer overbleef dan stilte en rust in het Bos der Dromen.
“Je hebt ons gered!” zei Luna dankbaar terwijl zij Tiko omhelsde.
“Dat is wat vrienden doen,” glimlachte hij terug terwijl hij weer kleiner werd tot zijn oorspronkelijke formaat binnenin de magische klok.
“Maar nu moet ik echt terug,” zei Luna met spijt in haar stem terwijl zij opnieuw aan de knop draaide.
Dit keer voelde alles anders; er kwam geen angstige duisternis maar eerder warmte omhulde haar als een zachte dekens totdat zij weer veilig op zolder stond bij haar grootouders’ huis.
Haar hart bonsde nog steeds snel na alles wat er gebeurd was – maar nu voelde zij ook vreugde en trots omdat zij had gestaan tegenover angstige situaties samen met nieuwe vrienden!
Terwijl zij terugkeerde naar beneden besloot Luna dat deze magische klok nooit meer op zolder zou blijven liggen – nee! Het moest zichtbaar zijn zodat iedereen wist hoeveel avontuur erin verborgen zat!
En zo gebeurde het dat elke keer wanneer iemand naar boven ging op zolder… De magie opnieuw kon beginnen!
En zo leefden Luna en Tiko nog lang gelukkig samen vol avonturen – want wie weet waarheen deze magische klok hen volgende keer zou brengen?
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes