Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Nina en de Tijdmachine in de Kelder**
Er was eens een meisje genaamd Nina. Ze was een nieuwsgierige en avontuurlijke achtjarige met een grote liefde voor boeken. Haar kamer stond vol met stapels boeken over verre landen, magische wezens en spannende avonturen. Maar het allerleukste vond Nina om in de kelder van haar huis te spelen, waar ze vaak op ontdekkingsreis ging.
De kelder was een mysterieuze plek vol oude meubels, dozen vol vergeten spullen en een dikke laag stof die alles bedekte. Het rook er naar oud papier en een vleugje schimmel, maar dat maakte het juist spannend voor Nina. Op een dag, terwijl ze door de kelder aan het rondsnuffelen was, ontdekte ze iets bijzonders: een grote, glanzende machine bedekt met spinnenwebben. Het leek wel op iets uit één van haar boeken – een tijdmachine!
Nina kon haar ogen niet geloven. “Wat als dit echt werkt?” dacht ze bij zichzelf. Ze wist dat tijdmachines vaak werden gebruikt om naar het verleden of de toekomst te reizen. Met trillende handen veegde ze het stof van de machine af en zag dat er verschillende knoppen en hendels op zaten. “Dit moet ik uitproberen!” zei ze hardop, terwijl ze zich omkeerde om te kijken of iemand haar hoorde.
Maar niemand was in de buurt; haar ouders waren boven druk bezig met het huishouden. Nina besloot dat dit het perfecte moment was om haar avontuur te beginnen. Ze ging zitten op de koude metalen stoel van de tijdmachine en keek naar de knoppen voor zich. Er stond niets op geschreven, maar dat maakte het alleen maar spannender.
“Als ik nu eens naar het jaar 3000 ga?” mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze op een grote rode knop drukte.
Met een luide ‘whoosh’ begon de machine te trillen en te draaien! De kelder verdween om haar heen in een flits van kleuren en geluiden die leken op het geknetter van vuurwerk. Nina voelde zich licht in haar hoofd worden, alsof ze aan het zweven was.
Na wat leek op een eeuwigheid stopte alles ineens. Ze opende haar ogen en keek om zich heen. Tot haar verbazing bevond ze zich niet meer in de kelder, maar in een futuristische stad! Hoge gebouwen reikten tot aan de lucht met glanzende ramen die als spiegels reflecteerden. Vliegende auto’s zoefden voorbij als vogels in de lucht.
“Wauw!” riep Nina uit terwijl ze rondkeek. “Dit is ongelooflijk!”
Ze sprong van de stoel af en rende naar buiten, waar alles zo anders was dan thuis. Mensen liepen rond met vreemde kleding aan – sommige hadden zelfs holografische accessoires die leken te zweven! Een jongen met felblauwe haren kwam naar haar toe.
“Hey daar! Je ziet eruit alsof je hier niet vandaan komt,” zei hij met een brede glimlach.
“Ik ben Nina!” antwoordde ze enthousiast. “Ik ben hier met mijn tijdmachine!”
“Een tijdmachine? Dat is cool! Ik ben Max,” zei hij terwijl hij zijn hand uitstak voor een kennismaking.
Nina schudde zijn hand stevig en voelde meteen dat Max ook avontuurlijk ingesteld was. “Wat kun je me vertellen over deze stad?” vroeg ze nieuwsgierig.
Max begon enthousiast te vertellen over alle wonderen van zijn wereld: hoverboards, robots die konden koken, en zelfs huizen die konden praten! Maar toen kwam er iets wat Nina’s aandacht trok: “En wat is dat daar?” vroeg ze wijzend naar een groot scherm dat boven hen hing.
“Dat is het nieuws,” zei Max terwijl hij omhoog keek. “Ze zeggen dat er problemen zijn met de tijdmachines! Sommige mensen zijn vast komen te zitten in andere tijden!”
Nina’s hart sloeg over bij die woorden. Wat als zij ook vastzat? Wat als zij nooit meer terug kon naar huis? Ze voelde even paniek opstijgen in haar buik, maar Max merkte het meteen op.
“Maak je geen zorgen,” zei hij geruststellend. “We kunnen je helpen terug te komen! Kom mee!”
Samen renden ze door de straten vol wonderlijke dingen totdat ze bij een groot gebouw kwamen waar verschillende apparaten stonden opgesteld – allemaal tijdmachines! Wetenschappers liepen heen en weer terwijl ze druk bezig waren om alles weer werkend te krijgen.
Max leidde Nina naar binnen waar een vriendelijke vrouw met bril hen begroette: “Hallo daar! Wat brengt jullie hier?”
“Ik ben Nina,” begon zij zenuwachtig, “en ik heb per ongeluk gereisd vanuit mijn eigen tijd.”
De vrouw knikte begrijpend en vertelde hen dat er inderdaad problemen waren geweest met sommige tijdmachines waardoor mensen vast kwamen te zitten in andere tijden of zelfs parallelle werelden.
“We moeten ervoor zorgen dat jij veilig terugkomt,” zei zij vastberaden terwijl zij enkele knoppen indrukte op een computer naast hen.
Nina voelde zich opgelucht maar ook bezorgd; wat als er iets misging? Wat als zij nooit meer terug zou kunnen? Maar Max pakte haar hand vast en zei: “Geen zorgen, we doen dit samen!”
Na enkele spannende minuten waarin allerlei lampjes knipperden en machines zoemden, zei de vrouw: “Klaar! Dit zal je terugbrengen naar jouw tijd.”
Nina nam afscheid van Max; hij gaf haar nog snel zijn holografische armband als aandenken voordat zij weer plaatsnam in de machine.
Met opnieuw datzelfde ‘whoosh’ gevoel werd alles om haar heen weer vervaagd door kleuren en geluiden totdat…
**BAM!**
Ze viel weer rechtop in de koude metalen stoel van haar tijdmachine in de kelder thuis!
Ademloos keek Nina om zich heen; alles leek weer normaal – behalve dan dat zij nu zoveel had meegemaakt! Terwijl ze opstond voelde ze iets zwaars aan haar pols; het was Max’ armband!
Met glinsterende ogen dacht Nina na over al die wonderlijke dingen die zij had gezien; hoe spannend avontuur kan zijn maar ook hoe belangrijk vriendschap is – zelfs over verschillende tijden heen!
En zo besloot Nina voortaan elke keer wanneer zij naar beneden ging naar de kelder niet alleen oude spullen te ontdekken maar ook nieuwe verhalen te creëren – misschien zou er wel weer eens iets magisch gebeuren!
En wie weet… misschien zou zij ooit nog eens teruggaan naar 3000!
En zo eindigde dit avontuur… voor nu dan!
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes