Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het avontuur van de vliegende hond**
Er was eens een klein dorpje genaamd Zonnedal, verscholen tussen groene heuvels en kleurrijke bloemen. In dit dorpje woonde een bijzondere hond met de naam Max. Max was niet zomaar een hond; hij had een glanzende, gouden vacht die schitterde in de zon en ogen die zo blauw waren als de lucht op een heldere dag. Maar wat Max echt speciaal maakte, was zijn grootste geheim: hij kon vliegen!
Max had dit ongelooflijke talent ontdekt toen hij nog maar een puppy was. Op een dag, terwijl hij achter een vlinder aanjoeg, sprong hij zo hoog dat hij de lucht in schoot. Zijn pootjes flapperden als die van een vogel en tot zijn grote verbazing bleef hij in de lucht hangen! Sindsdien had Max elke dag geoefend en was hij steeds beter geworden in het vliegen.
De andere dieren in Zonnedal waren dol op Max. De katten keken met grote ogen naar hem op terwijl ze lui in de zon lagen te slapen, en de konijnen sprongen van blijdschap als ze hem zagen vliegen. Maar er was één dier dat niet zo blij was met Max' speciale gave: Bruno, de grote boze wolf.
Bruno woonde aan de rand van het bos en had altijd al een hekel gehad aan honden. Hij vond het helemaal niet leuk dat Max rondvloog en alle aandacht kreeg van de andere dieren. "Ik zal hem eens goed leren dat vliegen niet zo leuk is," gromde Bruno terwijl hij zijn scherpe tanden liet zien.
Op een zonnige ochtend besloot Max om zijn vrienden uit te nodigen voor een vliegende wedstrijd. "Laten we kijken wie het snelst kan vliegen!" blafte hij enthousiast terwijl zijn staart vrolijk heen en weer zwiepte. De andere dieren juichten en sprongen opgewonden rond.
"Dat klinkt leuk!" zei Lila, het slimme konijntje met de lange oren. "Maar waar zullen we beginnen?"
"Wat dacht je van bovenop die hoge heuvel?" stelde Max voor terwijl hij naar de hoogste heuvel in Zonnedal wees.
De dieren stemden unaniem in en renden naar de heuveltop. Toen ze daar aankwamen, keek iedereen vol bewondering naar het uitzicht over het dorpje en het uitgestrekte bos dat zich voor hen uitstrekte.
"Op jouw teken, Max!" riep Lila terwijl ze haar pootjes klaarstoomde om te springen.
Max nam een diepe ademhaling en telde af: "Drie... twee... één... Vliegen maar!"
Met die woorden steeg Max op als een raket. Zijn vleugels flapperden vrolijk terwijl hij door de lucht zweefde. De andere dieren volgden snel, maar niemand kon tippen aan Max' snelheid.
Terwijl ze door de lucht vlogen, voelde Max zich vrijer dan ooit tevoren. Hij draaide pirouettes en maakte loopings terwijl hij lachte van blijdschap. Maar plotseling hoorde hij iets achter zich; het was Bruno! De boze wolf had hen gevolgd en gromde woedend.
"Jullie denken zeker dat jullie veilig zijn daarboven? Ik zal jullie laten zien wie hier echt de baas is!" brulde Bruno terwijl hij omhoog sprong om hen te volgen.
Max voelde zijn hart sneller kloppen; dit was geen spelletje meer! Hij moest zijn vrienden beschermen! "Vlieg sneller! We moeten wegkomen!" blafte hij tegen Lila en de anderen.
De dieren gaven alles wat ze hadden om aan Bruno te ontsnappen, maar Bruno was sterk en snel. Hij kwam dichterbij met elke seconde die verstreek. "Jullie kunnen niet ontsnappen aan mij!" gromde hij terwijl zijn scherpe klauwen bijna hun staarten raakten.
Max wist dat ze iets moesten doen om Bruno af te schudden. "Laten we hem misleiden!" stelde Lila voor. "Als we allemaal tegelijk naar beneden duiken, kan Bruno ons misschien niet volgen!"
Dat leek hun enige kans te zijn! Met één gezamenlijke sprongetje duikten ze naar beneden als vogels die uit hun nest vlogen. Maar Bruno was slim; hij volgde hen dicht op de hielen.
Toen ze bijna bij de grond waren, maakte Max gebruik van al zijn vliegkunsten om bovenop een boomtak te landen. De andere dieren volgden zijn voorbeeld en landden veilig naast hem op dezelfde tak.
Bruno kwam met volle snelheid naar beneden gedonderd, maar toen zag hij dat ze verdwenen waren! Verward keek hij om zich heen; waar waren al die vervelende dieren gebleven? Hij snuffelde rond onderaan de boom zonder enige aanwijzing over waar ze naartoe waren gegaan.
Max fluisterde tegen zijn vrienden: "We moeten stil blijven zitten totdat Bruno weg is." Ze hielden hun adem in terwijl ze toekeken hoe Bruno gefrustreerd rondliep onderaan hun boom.
Na enkele minuten gaf Bruno het op en liep mopperend terug naar het bos: "Ik heb genoeg van deze onzin! Ik ga wel iets anders doen."
Zodra Bruno weg was, juichten alle dieren van blijdschap! Ze hadden het avontuur overleefd! "Wat een spannende vlucht!" zei Lila met glinsterende ogen vol enthousiasme.
Maar toen voelde Max iets in zijn buik knijpen; wat als Bruno terugkwam? Wat als deze keer niemand zou ontsnappen? Terwijl iedereen lachte over hun avontuur, kon Max alleen maar denken aan hoe gevaarlijk het leven soms kon zijn voor hen allemaal.
Die avond zaten alle dieren samen onder een grote eik bij het kampvuur om hun avonturen te delen. Terwijl het vuur knetterde, vertelde Lila verhalen over haar favoriete wortels en hoe snel ze kon rennen door het grasveld.
Max luisterde aandachtig maar voelde zich nog steeds onrustig over wat er gebeurd was met Bruno vandaag. Toen besloot Lila om iets grappigs te zeggen: “Weet je wat ik altijd zeg? Als je ooit wordt achtervolgd door een wolf… zorg ervoor dat je sneller bent dan je vrienden!”
Iedereen barstte in lachen uit behalve Max; hoewel iedereen blij leek, voelde hij zich nog steeds bezorgd over wat er zou kunnen gebeuren als Bruno terugkwam voor wraak.
Die nacht droomde Max over wolken vol heerlijke botten (ja hoor!) maar ook over donkere schaduwen die hem achterna zaten met hongerige ogen... Toen hij wakker werd bij zonsopgang besloot hij dat er iets moest gebeuren – iets dapperds!
Hij verzamelde al zijn vrienden bij zonsopgang bij dezelfde eik waar ze gisteravond hadden gezeten: “Luister allemaal,” begon Max vastberaden “we kunnen niet altijd bang blijven voor Bruno! We moeten samen werken zodat we onszelf kunnen beschermen!”
De andere dieren knikten instemmend; zelfs Lila leek serieus nu: “Wat stel je voor?”
“Laten we onze krachten bundelen!” zei Max enthousiast “We kunnen samen strategieën bedenken zodat we klaarstaan mocht Bruno ons weer lastigvallen.”
En zo begonnen alle dieren samen te werken aan verschillende plannen om zichzelf te verdedigen tegen eventuele aanvallen van Bruno – zelfs katten hielpen mee door hun scherpe nagels te slijpen!
Na dagen hard werken voelden zij zich sterker dan ooit tevoren – zelfs sterker dan brutale wolven!
Op een dag kwam er echter nieuws vanuit Zonnedal: Een groot feest werd georganiseerd ter ere van alle dappere dieren die samenwerkten om Zonnedal veilig te houden! Iedereen zou komen – zelfs mensen zouden komen kijken!
Max voelde zich trots; dit zou hun kans worden om samen plezier te hebben én elkaar beter leren kennen zonder angst!
Tijdens het feest dansten zij rondom vuurtjes terwijl muziek klonk doorheen Zonnedal… Totdat plotseling iemand begon te schreeuwen: “Kijk uit!”
Het was geen ander dan… ja hoor… BRUNO!
Iedereen verstijfde even voordat zij allemaal tegelijk begonnen weg te rennen maar toen herinnerde zij zich wat zij geleerd hadden…
“Blijf kalm!” riep Lila vastberaden “We staan samen sterk!”
Met al hun moed gingen zij rechtop staan tegenover deze grote boze wolf – nu wisten zij dat zij sterker waren wanneer zij samenwerkten!
Bruno keek verbaasd naar hen allemaal die nu moedig tegenover hem stonden zonder angst meer… En tot ieders verbazing begon ook HIJ zachtjes te lachen!
“Waarom vechten jullie eigenlijk?” vroeg deze grote wolf verwonderd “Ik wilde gewoon meedoen!”
En zo gebeurde er iets wonderlijks – na enige tijd praten besloten zowel MAX als BRUNO elkaar beter leren kennen…
Uiteindelijk werden MAX & BRUNO goede vrienden omdat zij beiden realiseerden hoe belangrijk SAMENWERKING is ongeacht wie of wat men is…
En vanaf die dag leefden ALLE DIEREN gelukkig verder IN ZONNEDAL waarbij niemand meer bang hoefde TE ZIJN VOOR ELKAAR want SAMEN STAAN WE STERK!
En zo eindigde Het avontuur van de vliegende hond… vol vreugde én nieuwe vriendschappen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes