Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De verloren kleuren van de wereld**
Er was eens, in een klein dorpje genaamd Kleurenland, een wereld vol levendige tinten en sprankelende schaduwen. De huizen waren geschilderd in felroze, zonnig geel en diepblauw. De bomen hadden bladeren die glinsterden als smaragden en de bloemen bloeiden in alle kleuren van de regenboog. De lucht was altijd helder en blauw, met wolken die eruitzagen als fluffy suikerspinnen.
In dit vrolijke dorpje woonde een nieuwsgierig meisje genaamd Lila. Lila had grote, stralende ogen die altijd op zoek waren naar avontuur. Ze droeg meestal een jurk met allemaal verschillende kleuren, zodat ze altijd opviel. Haar beste vriend was een ondeugende hond genaamd Max, die altijd klaarstond voor een nieuwe ontdekking.
Op een dag, terwijl Lila en Max door het bos aan de rand van het dorpje wandelden, merkte Lila iets vreemds op. De bomen leken minder groen dan normaal en de bloemen stonden er wat verwelkt bij. "Max," zei ze met een frons op haar gezicht, "dit ziet er niet goed uit! Het lijkt wel alsof de kleuren aan het verdwijnen zijn!"
Max blafte instemmend en kwispelde met zijn staart. Samen besloten ze verder het bos in te gaan om te ontdekken wat er aan de hand was. Terwijl ze liepen, merkten ze dat zelfs de lucht boven hen steeds grijzer werd. "Dit is echt vreemd," zei Lila terwijl ze naar de lucht keek.
Na een tijdje kwamen ze bij een grote open plek waar ze iets heel bijzonders zagen: een enorme boom met takken die zo wit waren als sneeuw! "Wat is dat voor boom?" vroeg Lila zich af terwijl ze dichterbij liep.
Plotseling hoorde ze een zachte stem die uit de boom leek te komen. "Help me, lieve kinderen!" zei de stem. "Ik ben de Boom der Kleuren en ik ben mijn magie kwijtgeraakt!"
Lila keek verbaasd naar Max en vroeg: "Hoe kunnen we je helpen?"
"Er is een boze tovenaar genaamd Grijsbald," legde de Boom der Kleuren uit. "Hij heeft al mijn kleuren gestolen om zijn eigen wereld grijs en somber te maken! Als jullie me helpen om mijn kleuren terug te krijgen, zal ik jullie belonen met vreugde en geluk!"
Lila voelde haar hart sneller kloppen van opwinding. Dit was hun kans om iets groots te doen! "Wat moeten we doen?" vroeg ze vastberaden.
"Jullie moeten naar het Kasteel van Grijsbald gaan," zei de Boom der Kleuren. "Het ligt aan de andere kant van het donkere woud. Daar vind je drie magische edelstenen die mijn kleuren terugbrengen."
Lila knikte vastberaden terwijl Max enthousiast rondjes om haar heen draaide. Ze namen afscheid van de Boom der Kleuren en gingen op weg naar het kasteel.
Het pad door het donkere woud was vol verrassingen; schaduwen dansten tussen de bomen en vreemde geluiden vulden de lucht. “Ik hoop dat we geen grijze muizen tegenkomen,” grapte Lila terwijl ze haar ogen goed openhield.
“Of nog erger,” blafte Max terug, “grijze katten!” Ze lachten samen om hun eigen grappen terwijl ze verder liepen.
Na uren wandelen kwamen ze eindelijk bij het kasteel van Grijsbald. Het was groot en imposant, maar ook bedekt met spinnenwebben en roestige kettingen die rammelden in de wind. “Dit ziet er niet zo vriendelijk uit,” mompelde Lila.
Ze besloten stilletjes naar binnen te sluipen door een grote houten deur die half openstond. Binnenin was alles grijs; zelfs het licht leek somber te zijn. Plotseling hoorden ze voetstappen!
“Verstop je!” fluisterde Lila snel tegen Max, die zich onder een oude tafel verstopte terwijl Lila zich achter een grote schaduwrijke pilaar verschool.
Grijsbald kwam binnen met zijn lange grijze baard en zijn boze blik die overal om zich heen schoot als twee scherpe messen. “Waar zijn mijn edelstenen?” gromde hij terwijl hij door het kasteel liep.
Lila hield haar adem in toen Grijsbald vlakbij haar kwam staan. Hij had geen idee dat zij daar zat! Toen hij weer wegwandelde besloot Lila dat dit hun kans was om verder te zoeken.
Ze sloop voorzichtig verder door het kasteel totdat ze eindelijk drie kamers vonden; elke kamer bevatte één magische edelsteen: rood voor liefde, blauw voor vreugde en geel voor vriendschap!
“Dit is onze kans!” fluisterde Lila enthousiast tegen Max toen ze samen naar binnen glipten in de eerste kamer waar de rode edelsteen lag te schitteren op een gouden standaard.
Maar net toen Lila haar hand uitstak om hem te pakken, hoorde ze weer voetstappen! “Snel! We moeten ons verstoppen!” zei Lila terwijl ze zich achter een gordijn drukte met Max naast haar.
Grijsbald kwam binnen in dezelfde kamer waar zij zich verstopt hadden! Hij keek rond met zijn doordringende ogen maar kon hen gelukkig niet zien.
“Deze edelsteen is veel belangrijker dan ik dacht,” mompelde hij terwijl hij hem oppakte en weer wegwandelde naar zijn troonzaal.
Lila zuchtte van opluchting toen hij weg was gegaan maar wist dat dit nog maar het begin was van hun avontuur!
Ze moesten nu snel handelen voordat Grijsbald terugkwam! Ze renden naar de volgende kamer waar de blauwe edelsteen lag; deze keer waren er geen voetstappen te horen!
“Ja! We hebben hem!” juichte Lila zachtjes terwijl Max blij rondjes rende.
Hun laatste stop zou nu bij de gele edelsteen moeten zijn; maar net toen ze dachten dat alles goed ging… hoorde Lila ineens iets vreselijks!
Grijsbald had hen ontdekt!
“Oh nee!” riep Lila wanhopig terwijl zij samen met Max snel richting uitgang renden maar Grijsbald stond al voor hen!
“Jullie denken zeker dat jullie kunnen ontsnappen?” gromde hij boos terwijl hij hen vasthield met zijn magische kracht!
Maar net toen alles verloren leek… herinnerde Lila zich wat De Boom der Kleuren had gezegd over liefde, vreugde & vriendschap!
Met al haar moed sprak zij: “Wij geloven in kleur! En wij geloven dat zelfs jij weer kunt veranderen!”
Grijsbald keek verrast naar haar woorden; niemand had ooit zo tegen hem gesproken! Een sprankje kleur begon langzaam terug te keren in zijn ogen…
En zo gebeurde er iets wonderlijks: Met elke goede gedachte over liefde & vriendschap groeide ook steeds meer kleur terug rondom hen allemaal!
De wereld begon weer leven te krijgen; bloemen bloeiden opnieuw buiten & zelfs Grijsbald veranderde langzaam mee…
Uiteindelijk werd hij niet meer grijzig maar kreeg ook weer kleur – tot ieders verbazing stond daar nu ineens iemand vol leven voor hen beiden…
“Ik ben sorry,” zei Grijsbald zachtjes; “ik wilde alleen maar gelukkig zijn.”
En zo werden zij vrienden – samen brachten zij alle verloren kleuren terug naar Kleurenland!
Iedereen vierde feest ter ere van hun overwinning; lachen & dansen vulden opnieuw elke hoek van hun prachtige dorpje…
Laten we nooit vergeten hoe belangrijk liefde & vriendschap kunnen zijn – zelfs voor degenen wie soms vergeten lijken hoe mooi leven kan wezen…
En zo eindigt ons verhaal over ‘De verloren kleuren van deze wereld’ – vergeet nooit hoe sterk jullie samen kunnen staan wanneer jullie geloven in wat echt telt!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes