Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geheim van het oude kasteel**
Er was eens, in een klein dorpje omringd door groene heuvels en glinsterende rivieren, een oud kasteel dat op een heuvel stond. Het kasteel was zo oud dat de muren vol met klimop zaten en de torens leken te fluisteren met de wind. De dorpelingen noemden het ‘Het Oude Kasteel’, en ze vertelden elkaar verhalen over de geheimen die erin verborgen lagen. Maar niemand durfde ooit naar binnen te gaan, want ze geloofden dat het er spookte.
In dit dorpje woonde een nieuwsgierig meisje genaamd Lotte. Lotte had grote, sprankelende ogen die altijd op zoek waren naar avontuur. Ze had vaak gehoord over het oude kasteel en de geheimen die het bevatte. Op een dag besloot ze dat het tijd was om het mysterie van het kasteel te ontrafelen.
“Waarom zouden we bang zijn voor iets dat we niet begrijpen?” zei Lotte tegen haar beste vriend, Sam. Sam was wat voorzichtiger dan Lotte, maar hij kon haar enthousiasme niet weerstaan.
“Misschien omdat we niet weten wat er binnenin is?” antwoordde hij met een grijns, terwijl hij zich herinnerde hoe de dorpelingen altijd fluisterden over de spookachtige geluiden die uit het kasteel kwamen.
“Dat maakt het juist spannend!” riep Lotte uit. “Stel je voor wat we kunnen ontdekken! Kom op, laten we gaan!”
En zo begonnen ze aan hun avontuur. Gewapend met een zaklamp en hun onstuitbare nieuwsgierigheid, liepen ze naar de heuvel waar het kasteel stond. De lucht was fris en vol belofte terwijl ze dichterbij kwamen. Toen ze bij de grote houten poort stonden, voelden ze hun harten sneller kloppen.
“Zou je denken dat er echt spoken zijn?” vroeg Sam terwijl hij nerveus aan zijn shirt trok.
“Misschien,” zei Lotte met een knipoog. “Maar als we een spook tegenkomen, vraag ik gewoon of hij ons kan helpen met onze huiswerk!”
Ze duwden tegen de zware poort en tot hun verbazing ging deze langzaam open met een creaking geluid dat klonk als een oude man die zich uitstrekte na een lange slaap. Ze stapten naar binnen en werden begroet door duistere gangen en hoge plafonds vol spinnenwebben.
“Wauw,” fluisterde Sam terwijl hij om zich heen keek. “Dit is… best wel eng.”
Lotte knikte enthousiast. “Ja! Maar kijk daar!” Ze wees naar een trap die leidde naar de bovenverdieping van het kasteel.
Ze besloten omhoog te gaan, stap voor stap, terwijl de trap kraakte onder hun gewicht. Bovenaan de trap bevonden ze zich in een lange gang met deuren aan beide zijden.
“Wat denk je dat er achter deze deuren zit?” vroeg Sam nieuwsgierig.
“Laten we kijken!” zei Lotte vastberaden. Ze opende voorzichtig de eerste deur aan haar rechterhand en ontdekte een kamer vol oude meubels bedekt met stofdoeken. In het midden stond een grote spiegel die glinsterde in het schaarse licht van hun zaklamp.
Toen Lotte dichterbij kwam, merkte ze iets vreemds op: haar reflectie glimlachte terug naar haar, zelfs al deed zij dat niet! Geschrokken sprong ze achteruit.
“Sam! Kijk!” riep ze uit.
Sam kwam dichterbij en keek in de spiegel. Tot zijn verbazing zag hij niet alleen zichzelf, maar ook beelden van mensen in oude kleding die vrolijk dansten in wat leek op een balzaal!
“Wat is dit?” vroeg hij verwonderd.
“Ik weet het niet,” zei Lotte terwijl ze opnieuw dichterbij kwam om beter te kijken. Plotseling begon de spiegel te trillen en voordat ze wisten wat er gebeurde, werden ze naar binnen getrokken!
Een flits later stonden Lotte en Sam in dezelfde balzaal waaruit zij net hadden gekeken! De kamer was prachtig versierd met gouden kroonluchters en kleurrijke bloemen overal om hen heen.
“M-m-misschien zijn we nu ook… spoken?” stamelde Sam angstig terwijl hij om zich heen keek naar alle dansende mensen.
“Nee! Kijk!” zei Lotte enthousiast terwijl ze wees naar hun eigen kleding – ze droegen prachtige jurken en kostuums uit vervlogen tijden!
De mensen om hen heen leken hen niet op te merken; iedereen danste vrolijk verder alsof Lotte en Sam helemaal geen vreemde bezoekers waren.
“We moeten terug!” zei Sam paniekerig toen hij zich realiseerde dat niemand hen kon horen of zien.
Maar voordat Lotte kon antwoorden, hoorde zij plotseling muziek veranderen van vrolijk dansen naar sombere tonen. De dansers stopten abrupt en draaiden zich allemaal tegelijk naar hen toe met lege blikken in hun ogen.
Lotte voelde haar hart in haar keel bonzen toen één van hen – een oudere dame met grijs haar – naar hen toe kwam lopen. “Wie zijn jullie?” vroeg zij met een stem die klonk als krakend hout.
“We… we zijn gewoon nieuwsgierig,” stamelde Lotte snel. “We kwamen kijken naar… eh… jullie feest?”
De dame knikte langzaam maar leek nog steeds wantrouwig te zijn. “Dit is geen plek voor nieuwsgierige kinderen,” zei zij ernstig. “Jullie moeten teruggaan voordat het te laat is.”
Sam trok aan Lottes arm: “We moeten echt gaan!”
Maar voordat ze konden reageren, voelde Lotte iets kouds over haar schouder glijden – als koude vingers die haar vastgrijpen!
Met één krachtige beweging trok zij zich los van wat haar vasthield en greep Sam bij de hand: “Laten we rennen!”
Ze sprintten door de balzaal heen richting de spiegel waaruit ze gekomen waren, maar nu leek alles veranderd; deuren waren verdwenen of waren vergrendeld!
De oudere dame volgde hen snel: “Jullie kunnen hier niet blijven! Jullie moeten weg!”
Met elke stap voelden Lotte en Sam meer angst door hun aderen stromen totdat zij eindelijk bij de spiegel aankwamen – maar deze keer was deze gesloten!
“We kunnen er niet meer uit!” gilde Sam wanhopig terwijl hij tegen de spiegel duwde zonder resultaat.
“Wacht!” riep Lotte plotseling terwijl er iets in haar hoofd klikte: “Misschien moeten we gewoon geloven dat we kunnen ontsnappen!”
Ze sloot haar ogen stevig dicht en stelde zich voor hoe zij weer buiten stonden onder de stralende zon van hun eigen wereld – samen met al hun avonturen nog voor hen!
En toen gebeurde er iets wonderbaarlijks: toen zij hun ogen openden stonden zij weer veilig bij de ingang van Het Oude Kasteel! De poort viel achter hen dicht zoals deze altijd had gedaan – alsof niets ooit gebeurd was…
Zij keken elkaar aan; ademloos van spanning maar ook opgelucht dat alles voorbij was.
“We hebben echt iets bijzonders meegemaakt,” zei Sam uiteindelijk terwijl hij voorzichtig lachte.
Lotte knikte enthousiast: “Ja! En nu weten we dat soms zelfs geheimen ons bang kunnen maken omdat wij niet begrijpen wat wij zien.”
En zo gingen zij samen terug naar huis; hand in hand onder de sterrenhemel vol dromen over nieuwe avonturen – wetende dat soms zelfs geheimen ons meer leren dan wij ooit hadden gedacht…
En wie weet? Misschien zou Het Oude Kasteel ooit nog eens zijn geheimen onthullen aan degenen die dapper genoeg waren om erin te geloven…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes