Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De avonturen van een kleine draak**
Er was eens, in een verre, betoverde vallei, een kleine draak genaamd Dazzle. Dazzle was geen gewone draak; hij had glinsterende schubben die in alle kleuren van de regenboog schitterden. Zijn ogen waren groot en nieuwsgierig, en zijn staart was zo lang dat hij soms over zijn eigen voeten struikelde. Dazzle woonde in een gezellig holletje onder een grote eik, samen met zijn beste vriend, een vrolijke muis genaamd Mino.
Mino was altijd in voor avontuur. Hij had een grote hoed op zijn hoofd die hij zelf had gemaakt van bladeren en takjes. Samen met Dazzle droomde hij vaak over spannende reizen en mysterieuze plekken om te verkennen. Op een zonnige ochtend, terwijl de vogels vrolijk zongen en de bloemen in bloei stonden, zei Mino: "Dazzle! Laten we vandaag iets heel bijzonders doen! Laten we naar de Glimluchtsberg gaan!"
De Glimluchtsberg was beroemd in het hele koninkrijk omdat er gezegd werd dat er bovenop de berg een magische fontein stond die je iedere wens kon vervullen. Dazzle's ogen begonnen te glinsteren bij het horen van het idee. "Dat klinkt fantastisch! Maar… hoe komen we daar?" vroeg hij met een lichte trilling in zijn stem.
Mino dacht even na en zei toen: "We kunnen vliegen! Jij bent toch een draak? En ik kan op je rug zitten!" Dazzle vond het idee om te vliegen geweldig, maar hij voelde zich ook een beetje nerveus. Hij had nog nooit eerder gevlogen met iemand op zijn rug.
"Oké," zei Dazzle uiteindelijk, "laten we het proberen!" Mino sprong enthousiast op Dazzle's rug en samen renden ze naar de open velden. Met een grote sprongetje nam Dazzle lucht en voor ze het wisten zweefden ze door de lucht! De wind blies door hun haren (of schubben in het geval van Dazzle) en ze gilden van blijdschap.
Maar terwijl ze hoger en hoger vlogen, merkte Dazzle dat hij niet alleen nerveus was; hij begon ook moe te worden. "Mino," zei hij met een zwakke stem, "ik weet niet of ik dit nog lang kan volhouden." Mino keek om zich heen en zag dat ze nog steeds niet bij de Glimluchtsberg waren.
"Kom op, Dazzle! Je kunt dit! Denk aan de fontein!" moedigde Mino hem aan. Met hernieuwde kracht flapte Dazzle met zijn vleugels en zette door. Eindelijk zagen ze de Glimluchtsberg oprijzen uit de mistige horizon.
Toen ze bovenop de berg landden, waren ze buiten adem maar dolgelukkig. De fontein stond daar te schitteren als duizenden sterren bij elkaar. Het water spetterde vrolijk omhoog en leek wel te dansen in het zonlicht.
"Wat zullen we wensen?" vroeg Mino enthousiast terwijl hij naar het fontein keek. "Ik wil graag... heel veel kaas!" riep Mino uit terwijl zijn ogen glinsterden bij de gedachte aan al die heerlijke kazen.
Dazzle grinnikte om zijn vriendje's wens maar dacht ook na over wat hij zelf zou willen wensen. Hij wilde graag vrienden maken met andere draken, want hoewel hij veel plezier had met Mino, voelde hij zich soms alleen tussen al die grote draken die ver weg woonden.
"Ik weet wat ik ga wensen," zei Dazzle vastberaden. "Ik wens dat ik vrienden kan maken met andere draken!"
Met hun wensen klaar gingen ze naar de fontein toe. Ze sloten hun ogen en telden tot drie: “Eén… twee… drie!” Ze spraken hun wensen uit tegelijk en gooiden elk een muntje in het water.
Plotseling begon het water te golven en er kwam een prachtige regenboog uit de fontein omhoog! De lucht vulde zich met glinsterende vonkjes die als sterren leken te dansen om hen heen. Het was magisch!
Na enkele momenten stopte alles abrupt; er viel stilte over hen heen toen er plotseling iets bijzonders gebeurde: er verscheen een grote schaduw boven hen! Ze keken omhoog en zagen tot hun verbazing dat er drie andere draken naar hen toe vlogen!
De draken waren groot en indrukwekkend; één had schubben zo groen als smaragd, één was zo blauw als de oceaan en één had gouden schubben die schitterden als zonlicht. Ze landden voorzichtig naast Dazzle en Mino.
"Hallo daar!" zei de groene draak vriendelijk. "Wij hebben jullie wensen gehoord! Ik ben Zira."
"En ik ben Blix," voegde de blauwe draak toe met een brede glimlach.
"En ik ben Goro," zei de gouden draak trots terwijl hij zijn vleugels uitsloeg.
Dazzle kon zijn geluk niet op! Hij had vrienden gemaakt zoals hij altijd al gewild had! Na wat gepraat besloten ze samen avonturen te beleven rondom de Glimluchtsberg.
Ze speelden spelletjes zoals 'Vlieg door de Regenboog' waarbij ze allemaal door verschillende kleuren moesten vliegen zonder elkaar aan te raken - wat soms hilarische situaties opleverde omdat Blix vaak tegen Zira botste omdat zij zo snel vloog!
Na uren van plezier kwamen ze weer terug bij de fontein om wat water te drinken toen Zira plotseling ernstig keek: “Jullie weten dat we moeten oppassen voor gevaarlijke dingen hier rond deze berg?”
“Gevaar?” vroeg Mino nieuwsgierig terwijl hij zich aan Dazzles staart vasthield.
“Ja,” zei Goro somberder dan voorheen, “er is geruchten dat er soms nare wezens rond deze berg rondzwerven.”
Dazzles hart sloeg even over bij deze woorden; wat als zij ook gevaar zouden tegenkomen? Maar voordat iemand iets kon zeggen hoorde ze ineens gerommel achter hen!
Ze draaiden zich snel om en zagen iets verschrikkelijks: Een grote schaduw kwam dichterbij – het leek wel alsof er iets enorms aankwam!
“Wat is dat?” gilde Mino terwijl hij tegen Dazzles schubben kroop voor bescherming.
Zira nam meteen haar positie in als leider: “Blix vlieg vooruit om te kijken wat het is!”
Blix knikte vastberaden en steeg op in de lucht om beter zicht te krijgen op wat eraan kwam. Terwijl zij wachtten werd het gerommel steeds luider totdat ineens… BAM! Er kwam een enorme steen naar beneden rollen!
“Rennnn!” riep Goro terwijl iedereen snel wegvluchtte van waar de steen viel!
Dazzles hart bonsde wild terwijl zij samen renden; gelukkig was Blix snel genoeg teruggekomen om hen tijdig waarschuwde voordat meer stenen zouden vallen!
Uiteindelijk bereikten zij veilig weer onderaan bij hun holletje onder die grote eik – maar nu waren zij helemaal buiten adem én vol adrenaline!
“We moeten echt beter opletten,” zei Zira bezorgd terwijl zij haar vleugels afschudde van stof.
“Ja,” voegde Goro toe “maar kijk eens hoe dapper jullie allemaal waren!”
Dazzles hart vulde zich weer met vreugde – ondanks alles hadden zij elkaar gesteund door dik én dun – net zoals echte vrienden zouden doen!
Die avond zaten zij samen rondom vuurvliegjes die flonkerden als sterren boven hen – verhalen vertellend over hun avonturen tot nu toe…
En zo leefden onze vrienden verder vol nieuwe dromen én avonturen – wetend dat zolang zij elkaar hadden niets onmogelijk zou kunnen zijn!
En zo eindigt ons verhaal over Dazzle - maar wie weet welke nieuwe avonturen morgen zullen komen? Want elke dag is weer nieuw vol verrassingen…
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes