Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De verloren vrienden in het bos**
Er was eens, in een klein dorpje omringd door hoge bergen en dichte bossen, een groepje hechte vrienden: Lotte, Sam, en de ondeugende hond Max. Lotte was een meisje met stralende ogen en een glimlach die iedereen opvrolijkte. Sam was iets ouder dan Lotte, met een grote liefde voor avontuur en verhalen. Max, hun trouwe viervoeter, was altijd in voor een spelletje of een dolle streep door het gras.
Op een zonnige zaterdag besloten de vrienden dat het tijd was voor een avontuur. "Laten we het grote bos verkennen!" stelde Sam voor. "Er zijn vast geheimen te ontdekken!" Lotte sprong op van enthousiasme. "Ja! Misschien vinden we wel een verborgen schat!" Max blafte instemmend en kwispelde met zijn staart.
Ze pakten hun rugzakken in met lekkernijen: boterhammen met kaas, appels, en natuurlijk wat hondenkoekjes voor Max. "Vergeet de kaart niet!" riep Lotte terwijl ze haar rugzak dichtritste. "Kaart? Wie heeft daar nu nog een kaart voor nodig?" lachte Sam terwijl hij zijn hand omhoog stak om de zon te begroeten.
Met veel plezier en gelach vertrokken ze naar het bos. De bomen stonden als reuzen om hen heen, hun takken leken wel te fluisteren als de wind erdoorheen waaide. "Dit is al spannend!" zei Lotte terwijl ze naar de hoge bomen keek die hun takken als armen naar de lucht uitstrekten.
Na een tijdje lopen kwamen ze bij een open plek waar het zonlicht door de bladeren viel en alles er magisch uitzag. "Dit is perfect voor onze picknick!" zei Sam terwijl hij zijn rugzak op de grond zette. Ze gingen zitten en genoten van hun boterhammen en appels.
Na de picknick stelde Max voor (of zo leek het tenminste) om verder te verkennen. Hij snuffelde aan alles wat hij tegenkwam, van bloemen tot schors van bomen. "Kom op, laten we verder gaan!" zei Sam enthousiast.
Ze liepen dieper het bos in, waar de bomen dichter op elkaar stonden en het licht steeds minder werd. Plotseling hoorde Lotte iets ritselen in de struiken. "Wat was dat?" vroeg ze met grote ogen. Sam grijnsde: "Misschien is het wel een schatkaart die ons naar verborgen rijkdom leidt!"
Max blafte luid en rende richting het geluid. “Max! Wacht!” riep Lotte terwijl ze achter hem aan rende. Maar voordat ze het wisten waren ze allemaal verdwaald tussen de hoge bomen.
"Waar zijn we?" vroeg Lotte nerveus terwijl ze zich omdraaide om haar vrienden te zoeken. Sam keek om zich heen maar zag alleen maar bomen en meer bomen. “Ik weet het niet,” antwoordde hij met een frons op zijn gezicht.
“Dit is niet goed,” zei Lotte terwijl ze haar stem verhief boven de stilte van het bos. “Wat als we nooit meer terug kunnen?” Haar ogen vulden zich met tranen.
“Maak je geen zorgen,” zei Sam geruststellend, “we moeten gewoon rustig blijven en terugvinden waar we vandaan kwamen.” Maar zelfs hij voelde een sprankje angst in zijn buik toen hij rondkeek naar alle onbekende gezichten van bomen.
Max kwam terugrennen met iets glinsterends in zijn bek: een oude munt! “Kijk eens wat ik heb gevonden!” blafte hij trots terwijl hij de munt liet vallen voor hen.
“Een munt?” vroeg Lotte verbaasd terwijl ze ernaar keek alsof het goud was. “Misschien is dit wel onderdeel van die schat!” zei Sam enthousiast, hoewel hij nog steeds niet wist hoe ze weer thuis moesten komen.
Ze besloten om samen verder te zoeken naar aanwijzingen die hen misschien zouden helpen terug te keren naar hun vertrouwde pad. Terwijl ze liepen, begonnen ze verhalen te vertellen over wat hen zou kunnen overkomen als echte avonturiers in dit mysterieuze bos.
“Stel je voor dat we hier blijven tot morgen!” zei Sam met grote ogen vol fantasie. “En dan ontmoeten we misschien wel elfen of zelfs trollen!”
“Of misschien wel een vriendelijke reus!” voegde Lotte toe met pretlichtjes in haar ogen.
Max blafte weer enthousiast alsof hij ook mee wilde doen aan hun fantasierijke verhalen.
Maar naarmate de tijd verstreek zonder dat ze iets vertrouwds zagen, begon de spanning toe te nemen. De lucht begon donkerder te worden en vreemde geluiden vulden het bos – gekraak van takken en gefluister dat als stemmen klonk.
“Ik wil naar huis,” fluisterde Lotte nu echt bang geworden.
“Rustig maar,” zei Sam terwijl hij haar hand vasthield, “we komen er wel uit.”
Plotseling zagen ze iets bewegen tussen de bomen – iets groots! Het bleek echter slechts een hert te zijn dat nieuwsgierig naar hen keek voordat het snel wegsprong in de ondergroei.
“Pfff… ik dacht even dat dat iets gevaarlijks was!” lachte Sam opgelucht.
Maar toen gebeurde er iets vreemds – Max begon plotseling te blaffen en rende weg! “Max! Nee!” riep Lotte paniekerig.
Ze renden achter hem aan door struiken en takken totdat ze bij een kleine open plek kwamen waar Max enthousiast rondjes draaide rond iets wat leek op…een oude boomstronk!
“Wat heb je gevonden?” vroeg Sam nieuwsgierig.
Max bleef maar blaffen alsof hij wilde zeggen: ‘Kijk hier!’ En toen zagen ze wat er naast die boomstronk lag – nog meer munten!
“Dit moet wel onze schat zijn!” juichte Lotte.
Terwijl ze zich bogen over de glimmende munten hoorden ze plotseling weer geritsel – dit keer dichterbij… Ze keken op om oog in oog te staan met…een oude man!
De man had lange grijze haren en droeg kleren gemaakt van bladeren en takken – alsof hij zelf ook deel uitmaakte van het bos.
“Wie durft mijn schat aan te raken?” vroeg hij met diepe stem.
“We…we bedoelden geen kwaad!” stamelde Sam.
De oude man glimlachte vriendelijk: “Jullie hebben moed getoond door hierheen te komen zonder bang te zijn.”
Lotte voelde zich meteen beter; deze man leek geen bedreiging maar eerder iemand die hen kon helpen.
“We willen gewoon weer naar huis,” zei zij dapper.
De oude man knikte begrijpend: “Volg mij dan maar.” En zo leidde hij hen door smalle paadjes tussen hoge bomen totdat uiteindelijk…het licht weer zichtbaar werd!
Ze stonden weer bij de rand van het bos waar hun avontuur begon!
Dankbaar keken zij naar elkaar; dit avontuur had hen dichter bij elkaar gebracht dan ooit tevoren.
“Dank u meneer!” riepen zij tegelijk tegen de oude man die nu al verder weg liep tussen de bomen.
En zo gingen zij terug naar huis; vol verhalen over verloren vrienden in het bos maar vooral over vriendschap die sterker is dan angst!
Vanaf die dag gingen zij nooit meer zonder kaart of kompas op avontuur; maar één ding wisten zij zeker – samen konden zij alles aan!
En zo eindigt ons verhaal over ‘De verloren vrienden in het bos’.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes