Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het mysterie van de verdwenen sterrenlichtjes**
Er was eens, in een klein dorpje genaamd Sterrenburg, een groep kinderen die elke avond samenkwamen om naar de sterren te kijken. Ze lagen op het gras, met hun gezichtjes naar de lucht gericht, en vertelden elkaar verhalen over de sterren. De meesten geloofden dat elke ster een wens kon vervullen als je er maar hard genoeg in geloofde. Hun favoriete tijd was wanneer de sterren helder fonkelden en het leek alsof ze dansten aan de nachtelijke hemel.
Op een avond, terwijl de kinderen hun gebruikelijke plekje opzochten, merkte Lotte iets vreemds op. “Hé, kijk!” riep ze uit terwijl ze met haar vinger naar boven wees. “Waar zijn al die sterren gebleven?” De anderen keken omhoog en zagen tot hun grote schrik dat de lucht bijna leeg was. Slechts enkele sterren twinkelden nog, maar het leek wel alsof ze zich verstopten achter een dikke wolk.
“Dit is raar,” zei Tom, die altijd al een beetje bang was geweest voor het onbekende. “Wat als ze nooit meer terugkomen?” De kinderen keken elkaar aan met grote ogen. Het idee dat hun geliefde sterrenlichtjes verdwenen waren, maakte hen angstig.
“Misschien moeten we het mysterie van de verdwenen sterrenlichtjes oplossen!” stelde Emma voor. Ze had altijd al een avontuurlijke geest gehad en vond het leuk om mysteries te ontrafelen. “We kunnen niet zomaar opgeven!”
De kinderen knikten enthousiast. Ze waren vastbesloten om uit te zoeken wat er met de sterren was gebeurd. Ze verzamelden hun spullen: zaklampen, notitieboekjes en zelfs een vergrootglas dat ze ooit hadden gevonden in de tuin van Tom’s grootouders.
“Laten we beginnen bij de oude bibliotheek,” zei Lotte. “Misschien staat er iets over sterren in één van die boeken.” De bibliotheek was een groot, oud gebouw vol boeken en geheimen. Terwijl ze door de gangen liepen, hoorde Emma plotseling een zacht gefluister.
“Wat is dat?” vroeg ze met een bibberige stem.
“Misschien zijn het… spookboeken!” grinnikte Tom nervieus.
“Of misschien zijn het boeken die willen lezen!” voegde Lotte toe met een brede glimlach.
Ze kwamen bij het gedeelte waar boeken over sterrenkunde stonden en begonnen te bladeren door dikke boeken vol afbeeldingen van sterrenstelsels en planeten. Na enige tijd vonden ze eindelijk iets interessants: “De Legende van de Sterrenlichtjes.”
Emma las hardop: “Volgens deze legende zijn er eens magische lichtjes die elke nacht aan de hemel verschenen om wensen te vervullen. Maar op een dag werden deze lichtjes gestolen door een boze heks die jaloers was op hun schoonheid.”
“O nee!” riep Lotte uit terwijl haar ogen groot werden van schrik. “Wat als die heks terug is gekomen?”
“We moeten naar haar toe gaan!” zei Tom met trillende stem.
De kinderen besloten dat ze naar het donkere bos moesten gaan waar volgens de legende de heks woonde in een vervallen hut vol betoveringen en geheimen. Het pad naar het bos was smal en omgeven door hoge bomen die als schaduwen leken te fluisteren.
“Denk je dat we echt zullen vinden wat we zoeken?” vroeg Emma terwijl ze voorzichtig verder liep.
“Natuurlijk! We zijn dapper!” zei Lotte terwijl ze haar schouders rechtte en haar hoofd omhoog hield.
Toen ze eindelijk bij het bos aankwamen, voelde alles anders aan; zelfs de lucht leek kouder en stiller dan normaal. De kinderen keken elkaar aan met twijfelende blikken, maar niemand wilde achterblijven.
Na wat voelde als uren lopen – hoewel het waarschijnlijk slechts enkele minuten waren – stuitten ze op een kleine hut bedekt met klimop en spinnenwebben. Het zag eruit alsof niemand daar al jaren had gewoond.
“Dit moet wel haar huis zijn,” fluisterde Emma terwijl ze voorzichtig dichterbij kwam.
Ze klopten op de deur, maar er kwam geen antwoord. Toen besloot Lotte om voorzichtig open te duwen; tot hun verbazing ging deze langzaam open met een krakend geluid dat klonk als iemand die zich rekte na een lange slaap.
Binnenin was het donker en stoffig; overal lagen oude boeken verspreid over tafelbladen bedekt met stof en kaarsen stonden stilletjes te wachten om aangestoken te worden. Plotseling hoorden ze weer dat gefluister – dit keer luider!
“We moeten hier weg!” gilde Tom terwijl hij zich achter Lotte verschool.
Maar voor iemand iets kon zeggen verscheen er ineens een vrouw in lange zwarte kleding voor hen – haar gezicht was verborgen onder een kap waardoor alleen haar scherpe ogen zichtbaar waren.
“Wie durft mijn huis binnen te dringen?” vroeg zij met een stem zo koud als ijs.
De kinderen stonden stokstijf van angst, maar toen nam Emma alle moed bijeen: “Wij… wij zoeken naar de verdwenen sterrenlichtjes!”
De heks keek hen even aan voordat er zich een grijns op haar gezicht vormde. “Ahh… dus jullie willen weten waar mijn prachtige lichtjes zijn? Ze zijn niet verloren; ik heb ze meegenomen omdat ik zo moe ben van jullie wensen!”
De kinderen keken elkaar geschrokken aan; dit hadden zij niet verwacht!
“But why?” vroeg Lotte nieuwsgierig ondanks haar angstige hartslag.
“Ik ben zo moe van alle mensen die wensen doen zonder na te denken,” antwoordde de heks somberlijk terwijl zij naar buiten wees waar enkele verdwaalde sterretjes nog steeds flonkerden tussen donkere wolken. “Jullie wensen maken me verdrietig omdat jullie nooit tevreden lijken.”
Emma dacht even na voordat zij sprak: “Maar zonder dromen kunnen we niet leven! Sterren helpen ons hoopvol vooruit te kijken.”
De heks keek verrast op; niemand had ooit zo tegen haar gesproken! Misschien had zij wel gelijk gehad – misschien waren mensen inderdaad vergeten hoe belangrijk dromen waren geworden in hun drukke levens?
Na enige tijd praten besloten zij samen iets bijzonders te doen: De heks zou één ster teruggeven voor iedere goede wens die elk kind deed vanuit hun hart zonder egoïsme of verlangen naar materiële zaken!
En zo gebeurde het dat elk kind één voor één hun mooiste wens uitsprak:
“I wil dat iedereen gelukkig is.”
“I wil dat mijn vriendje weer kan lachen.”
“I wil meer liefde in onze wereld.”
De heks knikte goedkeurend na iedere wens totdat uiteindelijk alle lichtjes weer terugkeerden aan hemel!
Die avond gingen onze vrienden weer naar buiten onder heldere fonkelende sterren; dit keer wisten zij beter dan ooit tevoren hoe waardevol dromen konden zijn! En hoewel alles weer normaal leek voelde alles toch anders…
Vanaf die dag kwamen zij regelmatig terug bij ‘hun’ plek onderaan hemel om samen opnieuw verhalen uit te wisselen over hoopvolle dromen én sprankelende lichtjes!
En zo leefden zij nog lang gelukkig… Met elke nacht nieuwe wensen onder stralende sterren!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes