Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De fantastische reis door het regenboogland**
Er was eens een klein dorpje genaamd Kleurenrijk, waar de zon altijd scheen en de bloemen in alle kleuren van de regenboog bloeiden. De inwoners waren vrolijke mensen die elke dag lachten en dansten. Maar er was één meisje dat opviel tussen de anderen: haar naam was Lila. Lila had een bijzondere gave; ze kon met haar penseel alles wat ze schilderde tot leven brengen!
Op een dag, terwijl ze in haar tuin zat te schilderen, merkte ze iets vreemds op. Een glinsterende luchtbel zweefde voorbij, gevuld met kleuren die ze nog nooit eerder had gezien. Nieuwsgierig volgde Lila de luchtbel en voor ze het wist stond ze voor een enorme poort, gemaakt van licht en kleur. Boven de poort stond in gouden letters: "Welkom in het Regenboogland!"
Lila was dolenthousiast. Ze duwde de poort open en stapte naar binnen. Wat ze zag was adembenemend! Overal om haar heen waren bergen van snoep, rivieren van limonade en bomen vol met glinsterende sterrenfruit. Maar het meest bijzondere waren de wezens die er rondliepen: kleurrijke dieren die konden praten! Een grote, vriendelijke papegaai met felgekleurde veren kwam naar haar toe.
"Hallo daar! Ik ben Pico," zei de papegaai met een vrolijke stem. "Welkom in het Regenboogland! Wat brengt jou hier?"
"Ik ben Lila," antwoordde ze stralend. "Ik volgde een luchtbel en nu ben ik hier!"
Pico knikte begrijpend. "Ah, dat gebeurt wel vaker! Dit is een magische plek vol avontuur! Maar pas op voor de schaduwachtige figuren die soms rondzwerven. Ze willen alle kleuren stelen!"
Lila voelde een rilling over haar rug lopen, maar haar nieuwsgierigheid overwon haar angst. "Wat voor avonturen kunnen we beleven?" vroeg ze enthousiast.
"Kom mee!" zei Pico terwijl hij zijn vleugels spreidde en omhoog vloog. Lila rende achter hem aan door het betoverende landschap van het Regenboogland.
Ze kwamen bij een grote waterval van vloeibare regenbogen die naar beneden stroomde als glinsterend licht. Aan de voet van de waterval zat een groep vrolijke dieren te spelen: konijnen met vacht als wolken, olifanten met huiden zo fel als citroenen en zelfs een paar dansende schildpadden die hun eigen muziek maakten.
"Dit is mijn vriendenclub!" zei Pico trots. "We hebben altijd plezier hier."
Lila voelde zich meteen thuis tussen deze bijzondere vrienden. Ze dansten samen, speelden spelletjes en maakten prachtige schilderijen met hun potloden gemaakt van sterrenstof.
Maar plotseling werd het feest verstoord door een donkere schaduw die over hen heen viel. Het was een grote schim met scherpe hoeken en ogen zo duister als nachtelijke sterrenhemels.
"Wat doen jullie hier?" gromde de schaduwachtige figuur met een dreigende stem. "Ik ben Donkerhart, en ik kom om alle kleuren te stelen!"
De dieren keken bang naar elkaar, maar Lila voelde zich dapper worden. Ze stapte naar voren en zei: "Je kunt onze kleuren niet stelen! Deze kleuren maken ons gelukkig!"
Donkerhart lachte spottend. "Geluk? Wat is dat? Kleur is alleen maar iets dat je kunt bezitten."
Lila dacht na over wat Pico had gezegd over avontuur en besloot dat dit het moment was om te laten zien wat ware moed betekende.
"Als je onze kleuren wilt hebben," zei Lila vastberaden, "moet je eerst ons spel spelen!"
Donkerhart keek verrast op; niemand had ooit zo tegen hem gesproken. "Wat voor spel?" vroeg hij argwanend.
"We spelen verstoppertje!" riep Lila uitgelaten terwijl ze zich omdraaide naar haar nieuwe vrienden. De dieren juichten enthousiast; dit zou hun kans zijn om Donkerhart te laten zien hoe leuk samen zijn kan zijn!
Donkerhart grijnsde; hij vond zichzelf vast wel slim genoeg om iedereen te vinden voordat hij weer terug kon keren naar zijn duistere plannen.
Het spel begon! De dieren verstopten zich achter bomen vol sterrenfruit en onder kleurrijke bloemen terwijl Donkerhart telde met zijn diepe stem: “Eén… twee… drie…”
Toen hij bij tien kwam, begon hij te zoeken. Maar hoe meer hij zocht, hoe meer hij merkte dat er iets bijzonders gebeurde: elke keer dat hij één van hen vond, vulden hun gelach en blijdschap de lucht met nog meer kleur!
Na verloop van tijd vond Donkerhart niemand meer; zijn hart begon te veranderen toen hij zag hoe gelukkig iedereen was zonder hem erbij.
Uiteindelijk kwam Lila achter hem vandaan springen met een grote lach op haar gezicht: “We hebben gewonnen!”
Donkerhart keek naar hen allemaal – lachend, dansend in hun felle kleuren – en voelde iets in zichzelf veranderen; iets warms dat zich verspreidde vanuit zijn hart naar zijn donkerste hoeken.
“Misschien,” mompelde hij zachtjes terwijl hij naar beneden keek naar zijn eigen schaduwachtige figuur, “is er meer aan geluk dan alleen maar kleuren stelen.”
De dieren keken verbaasd naar Donkerhart toen hij langzaam begon te veranderen; waar eerst alleen duisternis was geweest verschenen nu kleine sprankjes kleur rondom hem heen.
“Wil je meedoen?” vroeg Lila vriendelijk aan Donkerhart.
Met enige aarzeling knikte hij ja; misschien zou dit spelletje hen allemaal kunnen helpen om samen gelukkig te zijn!
En zo gebeurde het dat Donkerhart leerde wat echte vriendschap betekende terwijl zij samen speelden in het Regenboogland.
Na vele avonturen samen groeide er langzaam maar zeker ook kleur in Donkerharts hart – letterlijk én figuurlijk!
Lila wist nu zeker dat zelfs degene die verloren leek altijd weer hoop kan vinden als je maar gelooft in jezelf én elkaar.
Uiteindelijk nam Pico afscheid van Lila toen zij terugkeerde naar Kleurenrijk via dezelfde magische poort waarmee zij gekomen was.
“Dank je wel voor alles!” riep Lila terwijl ze weer terugstapte in haar eigen wereld vol zonneschijn.
En zo eindigde haar fantastische reis door het Regenboogland; maar diep van binnen wist zij dat elke kleur ook altijd weer terugkeert wanneer je deze nodig hebt – zolang je maar blijft geloven in magie… én vriendschap!
En wie weet? Misschien komt er ooit weer iemand langs die ook gevolgd wordt door luchtbellen vol dromen…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes