Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Maya's ontdekkingstocht door een sprookjesachtige stad**
Er was eens, in een klein dorpje aan de rand van een betoverd bos, een meisje genaamd Maya. Maya was een nieuwsgierig en avontuurlijk meisje met grote, sprankelende ogen die altijd op zoek waren naar iets nieuws om te ontdekken. Ze had een rijke verbeelding en kon urenlang dromen over magische plekken en wonderlijke wezens. Op een zonnige ochtend, terwijl ze door het bos wandelde, hoorde ze plotseling een zacht gefluister.
“Help ons! Help ons!” klonk het vanuit de richting van een oude eik. Maya liep nieuwsgierig naar de boom toe en ontdekte daar een kleine deur, bijna verborgen tussen de wortels. Ze klopte voorzichtig op de deur en tot haar verbazing ging deze open met een zachte piep. Aan de andere kant stond een kleine elf met glinsterende vleugels.
“Hallo! Ik ben Lila,” zei de elf met een vrolijke stem. “Welkom in onze wereld! Wij hebben jouw hulp nodig!”
Maya's hart maakte een sprongetje van opwinding. “Wat kan ik voor jullie doen?” vroeg ze.
Lila vertelde haar dat er in de stad van de sprookjesachtige wezens, genaamd Fantasia, iets vreselijks was gebeurd. De kleuren van de stad waren verdwenen en alles was grijs geworden. De inwoners waren verdrietig en verloren hun magie. Alleen iemand met een puur hart kon het kleurenpoeder vinden dat hen zou helpen om Fantasia weer te laten stralen.
“Wil je ons helpen?” vroeg Lila hoopvol.
Maya knikte enthousiast. “Ja, ik wil helpen! Hoe kom ik in Fantasia?”
Lila zwaaide met haar hand en plotseling verscheen er een glinsterende portal voor hen. “Stap maar door!” zei ze.
Maya nam een diepe ademhaling en stapte door de portal. Aan de andere kant bevond ze zich in Fantasia, waar alles betoverend mooi was: kleurrijke bloemen die zongen, bomen die dansten in de wind en luchtballonnen die als reusachtige snoepjes aan de lucht hingen.
Maar waar waren alle kleuren gebleven? Het leek wel of alles gefilterd was door grijsheid. Maya voelde haar hart zuchten van verdriet bij het zien van deze once-glorieuze stad.
“Volg me!” zei Lila terwijl ze Maya meenam door smalle straatjes vol met prachtige huizen gemaakt van snoepgoed en koekjes.
Ze kwamen bij het plein waar alle inwoners bijeen waren gekomen: pratende dieren, zingende bloemen en zelfs enkele vriendelijke reuzen die hun hoofd bogen om beter te kunnen luisteren naar wat er gezegd werd.
“We moeten het kleurenpoeder vinden,” zei Lila tegen iedereen. “Maar waar kunnen we beginnen?”
Een oude wijze uil kwam naar voren en sprak met zijn diepe stem: “De kleuren zijn verstopt in drie verschillende delen van Fantasia: het Glimlachend Meer, het Betoverde Bos en het Kasteel der Dromen.”
Maya keek Lila aan met grote ogen vol spanning. “Laten we beginnen bij het Glimlachend Meer!” stelde ze voor.
Ze gingen op weg naar het meer dat glinsterde als diamanten onder de zonnestralen. Toen ze aankwamen, zagen ze dat het water inderdaad glimlachte! Maar toen ze dichterbij kwamen, zagen ze dat er iets niet klopte; het water had geen kleur!
“Wat is er gebeurd?” vroeg Maya aan het meer.
“Ik ben mijn glimlach verloren,” zei het meer treurig. “Zonder mijn glimlach kan ik geen kleuren geven.”
“Hoe kunnen we je helpen?” vroeg Lila bezorgd.
“Je moet mijn glimlach terugbrengen,” zei het meer wanhopig. “Dat kan alleen als je me laat lachen!”
Maya dacht even na en begon toen te dansen als nooit tevoren – zij draaide rondjes, maakte gekke gezichten en vertelde flauwe grappen over eenden die niet konden zwemmen omdat ze bang waren voor hun eigen schaduw!
Langzaam maar zeker begon het meer te lachen – eerst zachtjes, maar al snel barstte het uit in schaterlachen! Het water begon weer te glinsteren in alle kleuren van de regenboog!
“Dank jullie wel!” zei het Glimlachend Meer terwijl zijn water weer kleurde.
Met nieuwe energie gingen Maya en Lila verder naar het Betoverde Bos. Het bos was stil en somber; zelfs de vogels zongen niet meer vrolijk zoals vroeger.
“Maya,” fluisterde Lila terwijl ze door de dichte takken liepen, “ik heb gehoord dat hier ergens verborgen kleuren zijn.”
Plotseling hoorden ze gehuil – niet ver weg zat een kleine wolf met grote droevige ogen onder een boom.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Maya bezorgd.
“Ik ben zo alleen,” snikte de wolf. “Ik heb geen vrienden meer omdat iedereen bang voor me is.”
Maya knielde naast hem neer. “Maar je ziet er zo lief uit! Waarom zou iemand bang voor jou zijn?”
De wolf keek op met verwondering in zijn ogen. “Echt waar? Denk je dat ik vrienden kan maken?”
“Natuurlijk!” riep Maya uit terwijl ze hem bemoedigend aankeek. “Laten we samen gaan spelen!”
En zo gebeurde het; Maya nam de wolf mee op avontuur door het bos – zij renden samen achter vlinders aan, maakten grapjes over hoe snel of langzaam zij konden rennen (de wolf won natuurlijk!) en uiteindelijk begonnen ook andere dieren zich bij hen aan te sluiten!
Het gelach vulde al snel het bos – toen gebeurde er iets magisch: overal om hen heen begonnen bloemen te bloeien in felle kleuren!
“Oh kijk!” riep Lila blij uit terwijl ze rondkeek naar alle nieuwe kleuren die verschenen waren dankzij hun vriendschap met de wolf.
Met hun nieuwe vriend gingen ze verder naar Kasteel der Dromen – daar moesten nog meer kleuren verborgen zijn!
Bij aankomst bij het kasteel zagen ze dat alles bedekt was met spinnenwebben; zelfs de torens leken somber zonder kleur of leven erin!
“Maya,” zei Lila ernstig terwijl zij samen binnenkwamen, “we moeten heel voorzichtig zijn.”
In één van de kamers zagen zij plotseling iets schitteren – midden op tafel lag een prachtige kroon gemaakt van edelstenen die straalden als sterren!
“Maya!” riep Lila enthousiast uit terwijl zij naar voren sprong om dichterbij te kijken; maar net toen zij dat deed hoorde zij ook iets anders… Een diepe zucht kwam uit schaduwrijke hoek van kamer…
Een grote draak kwam langzaam tevoorschijn – hij zag eruit alsof hij al eeuwenlang niet had geslapen!
“Wie durft hier binnen te komen?” gromde hij boos terwijl hij hen aankeek met zijn vuurrode ogen vol verdriet…
“We… we komen alleen om hulp vragen,” stotterde Maya dapper ondanks haar angstige hartslag; maar toen zag zij hoe droevig deze draak eruitzag…
“Ik ben vergeten hoe ik moet dromen…” snikte hij zachtjes terwijl hij zich terugtrok in schaduw…
Maya voelde medelijden voor hem; dit kon niet zo blijven! Ze besloot hem iets bijzonders te vertellen:
“Ik heb ooit gehoord dat dromen ontstaan uit onze verlangens… Wat zou jij willen doen als je weer kon dromen?”
De draak keek verbaasd op; niemand had ooit zoiets tegen hem gezegd! Hij dacht na…
“Ik wil vliegen zoals nooit tevoren,” fluisterde hij eindelijk…
Maya glimlachte breed: “Dan laat me jou helpen!”
Samen begonnen zij verhalen te vertellen over verre landen waar draken vrij konden vliegen boven bergen vol sneeuw of oceaan vol sterrenlicht… En langzaam maar zeker begon ook deze draak weer hoop te krijgen!
Plotseling begon zijn lichaam lichtgevend te stralen; overal om hen heen verschenen felle kleuren die dansten door lucht zoals vuurvliegjes tijdens warme zomernachten!
Het kasteel vulde zich opnieuw met leven – elke steen leek nu gevuld met vreugdevolle herinneringen… En voordat lang wist iedereen wat hen nog restte: samen teruggaan naar plein waar alles begon…
Toen zij daar aankwamen stonden alle inwoners klaar om hen juichend welkom te heten! De wolkgrijze lucht brak open tot stralende zonneschijn gevuld met regenbogen boven hun hoofden…
Dankzij hun samenwerking hadden zij niet alleen kleur teruggebracht naar Fantasia maar ook vriendschap tussen verschillende soorten wezens hersteld!
En zo leefden Maya,Lila,de wolf én zelfs onze draak nog lang gelukkig samen in sprookjesachtige stad vol avontuur & magie… Want wat belangrijker is dan liefde & vriendschap?
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes