Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Kiki en het Vergeten Koninkrijk**
Er was eens, in een klein dorpje dat verscholen lag tussen de hoge bergen en groene bossen, een vrolijk meisje genaamd Kiki. Kiki had een sprankelende lach die zelfs de somberste dag kon opvrolijken. Ze had een grote liefde voor avontuur en een nog grotere liefde voor haar knuffelbeer, Boris. Boris was niet zomaar een knuffelbeer; hij was haar beste vriend en altijd bij haar, waar ze ook ging.
Op een zonnige ochtend besloot Kiki dat het tijd was voor een nieuw avontuur. Ze pakte haar rugzak vol lekkernijen (een paar koekjes, wat appels en natuurlijk Boris) en ging op pad. Terwijl ze door het bos wandelde, zong ze vrolijke liedjes en danste ze tussen de bloemen door. De vogels floten mee en zelfs de bomen leken te wiegen op de melodieën die uit Kiki’s mond kwamen.
Na een tijdje lopen ontdekte Kiki iets vreemds: een oude, verwaarloosde brug die over een snelstromende rivier leidde. De planken waren bedekt met mos en sommige leken zelfs te kraken bij elke stap. “Hmm,” dacht Kiki, “wat zou er aan de andere kant zijn?” En met één grote sprongetje sprong ze op de brug.
Terwijl ze over de brug liep, hoorde ze plotseling een zacht gefluister. Het klonk als stemmen die uit het niets kwamen. “Wie zou daar kunnen zijn?” vroeg Kiki nieuwsgierig. Ze keek om zich heen, maar er was niemand te zien. Toen ze bijna aan de andere kant van de brug was, zag ze iets glinsteren in het gras.
Kiki bukte zich om het op te rapen en tot haar verbazing vond ze een oude sleutel! De sleutel was groot en zwaar, met ingewikkelde patronen erin gegraveerd. “Wat zou deze sleutel openen?” vroeg Kiki zich af terwijl ze hem voorzichtig in haar hand hield.
Net toen ze dat dacht, verscheen er plotseling een grote schaduw boven haar! Geschrokken keek Kiki omhoog en zag… een reus! Maar geen gewone reus; deze reus had een vriendelijk gezicht met grote ogen vol nieuwsgierigheid en zachte rimpels om zijn mond van het lachen.
“Hallo daar!” zei de reus met een stem die klonk als donder maar zo warm was als versgebakken brood. “Ik ben Rocco! Wat doe jij hier in mijn bosje?”
Kiki voelde zich meteen op haar gemak bij Rocco. “Hallo Rocco! Ik ben Kiki! Ik ben op avontuur!” zei ze enthousiast terwijl ze hem trots de sleutel toonde.
Rocco boog zich naar voren om beter te kijken naar wat Kiki in haar hand had. “Ah! Dat is geen gewone sleutel,” zei hij met glinsterende ogen. “Dat is de sleutel van het Vergeten Koninkrijk!”
Kiki’s ogen werden groot van verwondering. “Het Vergeten Koninkrijk? Wat is dat?” vroeg ze nieuwsgierig.
Rocco zuchtte diep, alsof hij zich iets herinnerde dat lang geleden was gebeurd. “Het Vergeten Koninkrijk is eens prachtig geweest,” begon hij terwijl hij zijn enorme handen vouwde rond zijn knieën zodat hij niet zo groot leek tegenover Kiki. “Maar op een dag gingen alle mensen weg omdat zij dachten dat er niets meer te beleven viel.”
“Maar waarom zouden mensen weggaan? Dat klinkt zo verdrietig!” zei Kiki terwijl ze naar Rocco keek met grote medeleven.
“Ja,” antwoordde Rocco somber, “het is heel verdrietig geweest voor mij ook.” Hij vertelde verder: “Ik ben hier blijven wonen omdat ik hoopte dat iemand ooit terug zou komen om het koninkrijk weer tot leven te brengen.”
Kiki’s hart maakte een sprongetje van enthousiasme. Dit leek wel het perfecte avontuur! “Kunnen we samen naar het Vergeten Koninkrijk gaan?” vroeg ze vol overtuiging.
Rocco glimlachte breed: “Natuurlijk! Maar we moeten eerst deze brug over steken zonder te vallen.” Met die woorden nam Rocco voorzichtig Kiki op zijn hand zodat zij veilig aan zijn schouder kon zitten terwijl hij over de brug stapte als ware het slechts enkele stappen voor hem waren.
Aan de andere kant van de brug stond er inderdaad iets magisch te wachten: Een poort gemaakt van glanzend goud met prachtige beelden van bloemen en dieren erop gesneden. Het leek wel alsof het poort hen uitnodigde om binnen te komen!
Kiki sprong van Rocco’s schouder af en stak de sleutel in het slot van de poort terwijl haar hart sneller klopte van spanning. Met één draai klikte het slot open en langzaam ging de poort open met een zacht gegons alsof het koninkrijk zelf wakker werd uit zijn lange slaap.
Binnenin zagen ze kleurrijke huizen bedekt met klimop en bloemen die nooit verwelkt leken te raken; overal waren vrolijke geluiden van spelende kinderen hoorbaar – maar waar waren al die kinderen? Het leek wel alsof alles stil stond!
“Waar zijn alle mensen?” vroeg Kiki verwonderd terwijl zij samen met Rocco verder liep door de straten van dit vergeten koninkrijk.
Rocco schudde zijn hoofd: “Dat weet ik niet precies… Misschien hebben zij gewoon hun vreugde verloren.”
Kiki dacht na over wat Rocco had gezegd terwijl zij verder liepen langs prachtige fonteinen die water spootten in alle kleuren van de regenboog – maar geen enkele lach of vrolijkheid te horen was!
Plotseling kreeg Kiki een idee! Ze draaide zich naar Rocco toe: “Wat als we iedereen weer blij maken? Wat als we samen feest vieren?”
Rocco lachte zo hard dat zelfs enkele takken boven hen trilden: “Dat klinkt geweldig!”
En zo begonnen Kiki en Rocco hun plan uit te voeren; zij verzamelden alles wat mooi was – bloemen uit tuinen, fruit uit bomen – alles wat je maar kunt bedenken om mensen blij te maken!
Ze organiseerden spelletjes zoals zaklopen (wat hilarisch eruit zag gezien Rocco’s grootte), estafettes waarbij iedereen moest rennen (met Boris als prijs!), en zelfs danswedstrijden waarbij iedereen hun beste dansmoves moest laten zien – inclusief Rocco die probeerde ‘de robot’ na te doen!
Langzaam maar zeker kwamen mensen weer terug naar hun huisjes – aangetrokken door al dat gelach en plezier dat weerklonk door het vergeten koninkrijk.
Toen eindelijk iedereen bijeenkwam voor het grote feest onder sterrenhemel begon men weer samen muziek te maken; kinderen dansten rond terwijl volwassenen lachten tot hun harten vol vreugde waren!
Kiki voelde zich gelukkig toen zij zag hoe iedereen weer samenkwam; zelfs Rocco deed mee aan dansen (met wat onhandige bewegingen) waardoor iedereen nog harder moest lachen!
En zo werd dit vergeten koninkrijk opnieuw gevuld met leven dankzij één klein meisje vol dromen… En natuurlijk dankzij haar beste vriend Boris én hun nieuwe vriend Rocco!
Na afloop zat iedereen moe maar voldaan rondom vuurkorven onder sterrenhemel; verhalen werden verteld over avonturen uit vervlogen tijden waaruit men hoop putte voor nieuwe avonturen in toekomst…
En zo eindigde dit verhaal niet alleen met vreugde maar ook met belofte… Want soms heb je gewoon iemand nodig om je eraan te herinneren hoe mooi samenleven kan zijn!
En wie weet? Misschien komt er ooit nog eens iemand langs deze oude brug… Of misschien zal jij wel degene zijn die dit verhaal verder vertelt aan anderen?
Want elk avontuur begint tenslotte ergens… En soms is alles wat je nodig hebt gewoon één enkele sleutel…
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes