Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Felix vindt een oude schatkaart in zijn zolderkamer**
Er was eens, in een klein, gezellig dorpje omringd door groene heuvels en kabbelende beekjes, een jongen genaamd Felix. Felix was een nieuwsgierige jongen met een grote liefde voor avontuur. Hij had altijd al het gevoel dat er iets bijzonders verborgen lag in de wereld om hem heen. Zijn kamer was gevuld met boeken over piraten, schatten en verre landen. Maar wat hij nog niet wist, was dat zijn grootste avontuur hem te wachten stond op de zolder van zijn huis.
Op een regenachtige zaterdagmiddag, toen de lucht grijs en dreigend was en de regen tegen de ramen tikte als kleine vingers die vroegen om binnen te komen, besloot Felix dat het tijd was om de zolder te verkennen. Zijn moeder had hem vaak verteld over de oude spullen die daar lagen opgeslagen: vergeten speelgoed, stoffige boeken en misschien zelfs wel geheimen uit lang vervlogen tijden.
Met een zaklamp in zijn hand en een sprankje opwinding in zijn ogen klom Felix de krakende trap op naar de zolder. De deur piepte als een oud vrouwtje dat zich niet meer kon herinneren waar ze haar bril had neergelegd. Toen hij binnenstapte, werd hij begroet door een wolk van stof die danste in het licht van zijn zaklamp. Het rook er naar oude boeken en vergeten herinneringen.
Felix begon te snuffelen tussen de dozen en kisten vol met spulletjes. Hij vond oude knuffels met versleten oogjes, puzzels waarvan enkele stukjes ontbraken, en zelfs een paar van zijn vaders oude stripboeken. Maar wat hem echt intrigeerde was een grote, versleten kist die onder een stapel dekens verborgen lag.
“Wat zou erin zitten?” mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij de dekens opzij schoof. Met veel moeite tilde hij het zware deksel van de kist af. Wat hij zag deed zijn hart sneller kloppen: er lagen stapels papier in verschillende kleuren, allemaal bedekt met vreemde tekens en tekeningen.
Felix pakte het bovenste vel papier en begon het voorzichtig open te vouwen. Tot zijn grote verbazing ontdekte hij dat het geen gewoon papier was; het was een schatkaart! De lijnen waren krakend als gebakken koekjes die uit de oven kwamen; ze leken wel te leven! Er stonden vreemde symbolen op: bergen, rivieren en zelfs een grote ‘X’ die duidelijk aangaf waar de schat verborgen lag.
“Dit is geweldig!” riep Felix uit terwijl hij bijna van blijdschap begon te dansen op de vloer van de zolder. “Ik ga op zoek naar deze schat!” Maar toen bedacht hij zich: “Wacht eens even… ik heb geen idee waar deze plek is!”
Met hernieuwde energie besloot Felix dat hij eerst meer moest leren over deze mysterieuze kaart voordat hij aan zijn avontuur begon. Hij nam de kaart mee naar beneden en ging aan tafel zitten met zijn moeder, die bezig was met het maken van haar beroemde appeltaart – zoete appels gemengd met kaneel, precies zoals ze altijd deed.
“Mama,” begon Felix terwijl hij nerveus aan haar mouw trok, “kijk eens wat ik heb gevonden!” Hij legde de schatkaart voor haar neer alsof het een prachtig gerecht was dat net uit de oven kwam.
Zijn moeder keek op van haar werk en glimlachte toen ze naar de kaart keek. “Oh Felix,” zei ze met twinkelende ogen, “dit ziet eruit als iets heel bijzonders! Heb je al plannen om deze schat te zoeken?”
“Ja!” riep Felix enthousiast. “Maar ik weet niet waar ik moet beginnen.”
Zijn moeder knikte begrijpend terwijl ze haar handen afveegde aan haar schort – zo’n schort dat vol zat met bloemvlekken zoals sterren aan de nachtelijke hemel. “Laten we samen kijken naar wat je kunt doen,” stelde ze voor terwijl ze weer verder ging met haar appeltaart.
Ze bestudeerden samen elke lijn en elk symbool op de kaart. Terwijl ze dit deden vertelde Felix over alle avonturen die hij had gelezen in boeken – hoe piraten over zeeën voeren op zoek naar goudstukken en hoe ontdekkingsreizigers onbekende landen verkenden.
Na enige tijd kwam zijn moeder met een idee: “Waarom gaan we niet eerst buiten kijken? Misschien kunnen we enkele aanwijzingen vinden die ons helpen bij onze zoektocht.” En zo geschiedde; na hun heerlijke lunch vol appeltaart gingen ze samen naar buiten.
De zon scheen nu helder tussen de wolken door alsof zij hen aanmoedigde om hun avontuur te beginnen. Ze liepen door hun tuin richting het bos achter hun huis waar volgens Felix’ berekeningen één van de symbolen op hun kaart zou moeten liggen: een grote eik.
Na enige tijd zoeken vonden ze eindelijk wat zij zochten: daar stond inderdaad een enorme eik! De takken reikten hoog omhoog zoals armen die probeerden te reiken naar sterren ver weg in het universum.
“Wat nu?” vroeg Felix terwijl hij omhoog keek naar het majestueuze wezen voor hen.
Zijn moeder lachte zachtjes: “Misschien moeten we gewoon onder deze boom graven.” Ze haalden hun schepjes erbij (want wie heeft er geen schepjes liggen voor avonturen?) en begonnen voorzichtig te graven onderaan de boomstronk.
Na enkele minuten hard werken klonk er ineens iets hards onder hun scheppen! Met veel enthousiasme groeven ze verder totdat ze eindelijk iets glinsterends zagen verschijnen tussen al het aarde-geweld: een klein metalen doosje!
Felix’ hart bonsde in zijn borstkas als nooit tevoren toen ze het doosje voorzichtig openmaakten. Binnenin vonden ze geen goudstukken of juwelen zoals je zou verwachten bij echte piratenverhalen… maar wel iets veel waardevoller: herinneringen!
Het doosje zat vol met oude foto’s van mensen uit lang vervlogen tijden – misschien wel familieleden van Felix! Er waren ook brieven bij waarin verhalen werden verteld over liefde, vriendschap en avonturen die zij hadden beleefd tijdens hun leven.
“Dit is onze echte schat,” zei Felix ontroerd terwijl hij één van de brieven las waarin stond geschreven hoe belangrijk familie is en hoe zij altijd samen moesten blijven ongeacht wat er ook gebeurde.
Zijn moeder knikte instemmend terwijl ze hem stevig omhelsde: “Ja mijn lieve jongen, soms is wat we zoeken dichterbij dan we denken.”
En zo keerde Felix terug naar huis met niet alleen herinneringen maar ook nieuwe verhalen om door te geven aan toekomstige generaties – net zoals zijn moeder altijd deed tijdens het koken wanneer zij vertelde over haar eigen avonturen als kind.
Die avond zaten zij samen rond tafel weer vol lekkernijen (want wie kan er nu weerstaan aan meer appeltaart?) terwijl zij lachten over hun ontdekkingen op zoek naar ‘de echte schat’. En zo eindigde hun spannende dag vol ontdekkingen maar begon tegelijkertijd ook iets nieuws… Een band sterker dan ooit tevoren tussen moeder en zoon!
En wie weet welke avonturen hen nog meer zouden wachten? Want elke dag biedt nieuwe kansen om mysteries te ontrafelen – net zoals elke maaltijd nieuwe smaken biedt om te ontdekken!
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes