Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Dylan's spannende nacht in het spookhuis met zijn vrienden**
Het was een heldere, maar koude avond in het kleine dorpje waar Dylan woonde. De sterren twinkelden aan de hemel en de maan scheen als een grote, ronde lamp die alles in een zachte gloed hulde. Dylan was een vrolijke jongen van tien jaar oud, met krullend bruin haar en een glimlach die zelfs de somberste dag kon opvrolijken. Hij had altijd al een grote fantasie gehad en hield ervan om spannende verhalen te verzinnen over avonturen die hij graag zou willen beleven.
Die avond had Dylan zijn vrienden uitgenodigd: Emma, de slimme en nieuwsgierige meid met de bril; Sam, de stoere jongen die altijd klaarstond om te helpen; en Lotte, het vrolijke meisje dat altijd grapjes maakte. Ze zaten samen in de woonkamer van Dylan, omringd door kussens en dekens, terwijl ze hun favoriete snacks aten: popcorn, chips en natuurlijk wat snoepjes.
"Wat zullen we vanavond doen?" vroeg Emma terwijl ze haar bril rechtzette. "We kunnen een film kijken of misschien een spelletje spelen."
"Nee," zei Sam met een ondeugende grijns. "Laten we iets spannends doen! Wat als we naar het spookhuis aan het einde van de straat gaan? Ik heb gehoord dat het daar spookt!"
Dylan's ogen begonnen te glinsteren bij het horen van dat idee. Het spookhuis was al jaren verlaten en niemand durfde er nog naar binnen te gaan. Er gingen verhalen rond over geestachtige verschijningen en mysterieuze geluiden die 's nachts uit het huis kwamen.
"Dat klinkt geweldig!" riep Dylan enthousiast. "Laten we gaan! We kunnen onze zaklampen meenemen!"
De vrienden sprongen op van enthousiasme en pakten hun spullen bij elkaar. Ze namen elk hun favoriete zaklamp mee: Emma had een roze lamp met sterren erop, Sam had een robuuste groene lamp die hij ooit voor zijn verjaardag had gekregen, Lotte had een gele lamp die flikkerde als je hem aanraakte, en Dylan had zijn blauwe lamp die zo fel scheen dat je er bijna blind van werd.
Met hun zaklampen in de hand vertrokken ze naar het spookhuis. De straat was stil en donker, alleen het geluid van hun gelach weerklonk in de lucht terwijl ze naar het huis toe liepen. Toen ze bij het huis aankwamen, stopten ze even om naar de grote houten deur te kijken. Het huis zag er oud uit; de verf bladderde af en er groeide onkruid rondom de muren.
"Zijn jullie er klaar voor?" vroeg Dylan met een nerveuze glimlach.
"Ja!" antwoordden zijn vrienden in koor, hoewel je kon zien dat ze ook wel wat zenuwachtig waren.
Dylan duwde voorzichtig tegen de deur en tot hun verbazing ging deze langzaam open met een creaky geluid dat door de stilte snorde. Ze keken elkaar aan met grote ogen vol spanning.
"Wie gaat er als eerste naar binnen?" vroeg Lotte terwijl ze haar handen samenwrong.
"Ik!" zei Sam dapper terwijl hij naar voren stapte. "Ik ben niet bang voor spoken!"
De anderen volgden hem snel naar binnen. Het interieur van het huis was donker en stoffig; overal lagen spinnenwebben en oude meubels stonden bedekt onder dikke lagen stof. De lucht rook muf, alsof niemand hier al jaren was geweest.
"Dit is echt eng," fluisterde Emma terwijl ze haar zaklamp omhoog hield om beter te kunnen zien.
Plotseling hoorden ze een zacht geritsel achter hen. Iedereen draaide zich om en zag… niets! Het was gewoon een oude muis die snel wegschoot.
"Dus," begon Dylan terwijl hij probeerde zijn zenuwen onder controle te houden, "laten we eens kijken wat we hier kunnen vinden."
Ze besloten om door het huis te dwalen op zoek naar aanwijzingen over wat er zich hier ooit had afgespeeld. In de woonkamer vonden ze oude foto's aan de muur; gezichten van mensen die lang geleden hadden geleefd keken hen nieuwsgierig aan vanuit hun ingelijste kaders.
“Wow,” zei Lotte terwijl ze dichterbij kwam om beter te kijken. “Kijk eens hoe gek deze mensen eruitzien!”
“Ja,” lachte Sam. “Ze hebben meer haar op hun gezicht dan ik op mijn hoofd!”
Iedereen barstte in lachen uit toen Lotte deed alsof zij ook zo’n gek gezicht trok als op één van de foto’s.
Na enige tijd kwamen ze bij een deur die half open stond aan het einde van de gang. Een koude luchtstroom kwam hen tegemoet toen Dylan voorzichtig dichterbij ging.
“Wat zou daarachter zitten?” vroeg Emma nieuwsgierig maar ook bang tegelijk.
“Laten we kijken!” zei Dylan vastberaden terwijl hij zijn zaklamp omhoog hield.
Met elke stap die ze zetten voelde het alsof hun harten sneller klopten van spanning. Toen ze door de deur keken, zagen ze… een enorme zolder vol oude spullen! Er stonden dozen vol boeken, speelgoed uit vervlogen tijden en zelfs enkele oude kostuums!
“Dit is geweldig!” riep Lotte enthousiast terwijl ze door één van de dozen begon te graven.
Terwijl zij zich vermaakte met enkele oude hoeden vond Sam iets glinsterends onder wat stof liggen: “Hé kijk! Wat is dit?”
Het bleek een oude sleutelhanger te zijn in de vorm van een spookje! Iedereen kwam dichterbij om beter te kijken.
“Misschien is dit wel magisch!” zei Emma met glinsterende ogen vol fantasie. “Wat als deze sleutelhanger ons kan helpen spoken weg te jagen?”
Dylan moest lachen: “Of misschien roept hij wel echte spoken op!”
Maar net toen hij dat zei begon er ineens iets achter hen te bewegen! Ze draaiden zich snel om… maar weer was er niets!
“Jongens,” fluisterde Lotte nu serieus geworden, “ik denk dat we beter terug kunnen gaan.”
Maar voordat iemand iets kon zeggen klonk er plotseling een luide knal boven hen! De vrienden schrokken zo hard dat Sam bijna zijn zaklamp liet vallen!
“Wat was dat?” vroeg Emma met trillende stem.
“Ik weet het niet,” antwoordde Dylan nerveus maar ook nieuwsgierig tegelijk. “Laten we gaan kijken!”
Ze besloten samen omhoog te gaan richting waar het geluid vandaan kwam gekomen leek te zijn – misschien waren er toch echte spoken?
Boven aangekomen zagen ze tot hun verbazing… niets anders dan wat gevallen boeken! Maar toen hoorde iedereen ineens zacht gefluister achter hen…
“Hé jongens…” hoorde Lotte fluisteren terwijl haar ogen wijd open stonden…
Er verscheen plotseling schaduwachtige figuur voor hen – maar toen zij dichterbij kwamen zagen zij dat dit eigenlijk gewoon… één van Dylans oudere buren was!
“Oh nee!” riep hij uitgelaten lachend nadat hij zich realiseerde wie dit was: “Meneer Van Dijk!”
De oudere man grijnsde breed terug: “Wat doen jullie hier zo laat? Denken jullie soms dat ik hier rondspook?”
Iedereen barstte in lachen uit nu alle spanning wegviel!
Meneer Van Dijk vertelde hen verhalen over hoe hij vroeger zelf ook vaak avonturen beleefde in dit huis toen hij jonger was – inclusief enkele ‘spookverhalen’ waarmee hij kinderen bang maakte!
Na veel gelach besloten Dylan en zijn vrienden uiteindelijk terug naar buiten te gaan – niet zonder eerst nog even alle spullen netjes terug te leggen zoals zij deze gevonden hadden natuurlijk!
Buiten gekomen voelden zij zich opgelucht maar ook blij – niet alleen omdat zij geen echte spoken hadden gezien maar vooral omdat zij samen zoveel plezier hadden gehad!
En zo eindigde Dylans spannende nacht in het spookhuis – vol avontuur én vriendschap! Terwijl zij samen terugliepen naar Dylans huis wisten zij één ding zeker: dit zou niet hun laatste avontuur blijven…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes