Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Dansende Wolken**
Welkom, welkom, beste vrienden en kleine avonturiers! Kom dichterbij, want ik heb een betoverend verhaal voor jullie dat zal schitteren als de sterren aan de hemel! Zet je hoed op, klap in je handen en laat je fantasie de vrije loop, terwijl we samen het avontuur van 'De Dansende Wolken' beleven!
Er was eens in het verre land van Nimbusville, een dorp dat zo hoog in de lucht zweefde dat je er alleen met een luchtballon kon komen. De huizen waren gemaakt van zachte wolken en de straten waren geplaveid met glinsterende sterrenstof. In dit bijzondere dorp woonde een meisje genaamd Lila. Lila had grote, nieuwsgierige ogen en een glimlach die zelfs de somberste wolk kon opvrolijken. Ze droomde ervan om op een dag te dansen met de wolken.
Elke ochtend als de zon opkwam, sprong Lila uit bed en keek ze uit haar raam. Daar zag ze de wolken in alle vormen en maten voorbijdrijven: sommige leken op schattige dieren, andere op snoezige koekjes! Maar wat Lila het meest fascineerde, waren de dansende wolken. Ze draaiden rondjes, maakten pirouettes en sprongen vrolijk door de lucht. “Oh,” dacht Lila vaak bij zichzelf, “als ik maar eens met hen kon dansen!”
Op een dag besloot ze dat het tijd was om haar droom waar te maken. Ze pakte haar mooiste jurk – die glinsterde als sterrenstof – en haar favoriete paar dansschoenen. “Vandaag is de dag!” riep ze enthousiast terwijl ze naar buiten rende.
Lila klom in haar luchtballon die ze ‘De Wolkenschip’ noemde. Met een vrolijke zwaai van haar hand nam ze afscheid van Nimbusville en steeg omhoog naar de grote blauwe lucht. De wind fluisterde vrolijke melodieën terwijl ze hoger en hoger steeg.
Na een tijdje kwam Lila aan bij het magische Wolkendansfestival! Het was een spektakel zoals geen ander: overal om haar heen dansten wolken in prachtige kleuren – roze, paars, geel en zelfs groen! Ze draaiden rond als ballerina's op hun tenen en maakten sprongetjes als acrobaten in het circus.
“Wat een prachtig gezicht!” riep Lila vol enthousiasme. Maar toen merkte ze iets vreemds op: één wolk zat apart van de anderen. Deze wolk was grijs en leek verdrietig te zijn. “Waarom dans je niet mee?” vroeg Lila bezorgd.
De grijze wolk zuchtte diep. “Ik heet Nimbus,” zei hij met een trage stem. “Ik kan niet dansen zoals zij kunnen. Ik voel me altijd zo zwaar en somber.”
“Oh Nimbus,” zei Lila met een glimlach die zelfs het donkerste weer zou kunnen verlichten, “iedereen kan dansen! Je moet gewoon je eigen stijl vinden.” Nimbus keek naar zijn vrienden die vrolijk dansten en voelde zich nog somberder worden.
Lila besloot dat ze Nimbus moest helpen om zijn vreugde terug te vinden. Ze nam zijn grijze hand (of beter gezegd: zijn grijze fluff) vast en zei: “Kom mee! We gaan samen oefenen!” En zo begon hun avontuur.
Ze dansten samen onder de stralende zon terwijl Lila Nimbus leerde hoe hij zijn gewicht kon gebruiken om te draaien als een wervelwind! Eerst viel hij nog wel eens om – plof! – maar elke keer stond hij weer op met een lach op zijn gezicht.
“Je ziet wel!” moedigde Lila aan terwijl ze samen sprongen maakten die leken op acrobatische stunts uit het circus waar ik ooit werkte! “Je kunt het!”
Langzaam maar zeker begon Nimbus zich beter te voelen. Hij ontdekte dat hij niet alleen zwaar was; hij had ook kracht! Met elke sprongetje werd hij lichter van hart en begon hij steeds meer plezier te krijgen in het dansen.
Toen kwam er plotseling donkere schaduw over hen heen – oh nee! Het was Donkere Donny, de grootste stormwolk van heel Nimbusville! Hij had altijd al ruzie gehad met iedereen omdat hij dacht dat niemand hem leuk vond.
“Wat doen jullie daar?” bromde Donkere Donny met zijn dreigende stem. “Jullie maken veel te veel lawaai!”
Lila’s hart bonsde in haar borstkas; dit was spannend! Maar zij gaf niet op: “We zijn aan het dansen!” riep ze terug vol bravoure. “Wil je ook meedoen?”
Donkere Donny keek verbaasd; niemand had ooit gevraagd of hij wilde meedoen aan iets leuks voordat! Hij voelde zich even minder donker binnenin hem, maar durfde toch niet toe te geven dat hij ook wilde dansen.
Nimbus nam al zijn moed bij elkaar en zei: “Kom op Donny, we kunnen samen plezier hebben!” En tot ieders verbazing begon Donkere Donny zachtjes te lachen!
“Misschien… misschien kan ik ook wel wat moves leren,” mompelde hij verlegen.
En zo gebeurde er iets wonderlijks: samen begonnen alle wolken – inclusief Donkere Donny – te dansen onder leiding van Lila en Nimbus! De lucht vulde zich met gelach, geklapper van fluffige handen (of wat daar voor door moest gaan) en vrolijke muziek die door de wind werd meegevoerd.
Het festival werd nog spectaculairder toen alle kleuren uitbundig samensmolten tot één grote regenboogwolk die prachtig boven hen hing als kers op de taart!
Na uren vol plezier voelde Nimbus zich eindelijk vrijer dan ooit tevoren; zelfs Donkere Donny straalde nu als nooit tevoren!
Toen het festival ten einde liep, keken alle wolken dankbaar naar elkaar; hun harten waren gevuld met vreugde én nieuwe vriendschappen waren gesloten!
Lila wist dat dit avontuur nog lang niet voorbij was; er zouden altijd nieuwe kansen komen om samen te dansen onder de sterrenhemel!
En zo keerden onze vrienden terug naar Nimbusville met hun harten gevuld van blijdschap én herinneringen aan hun magische dag vol vriendschap én avontuur!
Dus lieve kinderen, onthoud goed: soms heb je alleen maar iemand nodig om je hand vast te houden zodat jij kunt ontdekken hoe leuk het is om jezelf te zijn én vooral… om samen te dansen met anderen!
En wie weet? Misschien zie jij ook wel eens ‘De Dansende Wolken’ boven jouw hoofd zweven terwijl jij droomt over jouw eigen avonturen!
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes