Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De verborgen wereld achter de spiegel**
Er was eens, in een klein en kleurrijk dorpje genaamd Glimlachstad, een vrolijke clown met de naam Pipo. Pipo had een grote rode neus, een kleurrijke pruik en altijd een lach op zijn gezicht. Hij hield van grappen maken en kinderen aan het lachen te brengen. Maar er was iets heel bijzonders aan Pipo: hij had een geheim! Achter de spiegel in zijn vrolijke huisje lag een verborgen wereld vol avontuur en magie.
Op een zonnige ochtend, terwijl de vogels vrolijk floten en de zon straalde als een gouden bal, besloot Pipo dat het tijd was voor een nieuw avontuur. "Hé, wat als ik eens ga kijken wat er achter die spiegel ligt?" zei hij tegen zichzelf terwijl hij zijn grote schoenen aantrok. "Misschien is het wel vol met gekke clowns of dansende dieren!" En met die gedachte sprong hij op van zijn stoel.
Pipo liep naar de grote spiegel in zijn woonkamer. Het was geen gewone spiegel; het was versierd met glitters en sterren, en elke keer als je erin keek, leek het alsof je naar de lucht keek op een heldere nacht. Met één sprongetje raakte hij de spiegel aan met zijn grote, rode hand.
Tot zijn grote verbazing begon de spiegel te trillen en te glinsteren! "Woehoe! Dit is spannend!" riep Pipo terwijl hij zich voorbereidde om door de spiegel te stappen. Met één flinke sprongetje sprong hij erin – plons! En toen… BAM! Plotseling bevond hij zich in een totaal andere wereld!
De lucht was hier paars met gouden sterren die fonkelden zoals diamanten. De bomen waren gemaakt van snoepjes en de bloemen zongen vrolijke liedjes. "Dit is geweldig!" lachte Pipo terwijl hij rondhuppelde. Maar al snel merkte hij dat er iets niet klopte; alles leek te bewegen en te dansen, maar niemand lachte terug.
"Hallo daar!" riep Pipo naar een groepje kleurrijke vogels die op een snoepboom zaten. Maar ze keken alleen maar verbaasd naar hem. "Waarom lachen jullie niet? Ik ben hier om plezier te maken!" zei Pipo terwijl hij zijn beste clownstruc uitvoerde: hij deed alsof hij uitglipte over zijn eigen grote schoenen.
De vogels fladderden van schrik weg en landden op een andere boom. "Wat is er aan de hand?" vroeg Pipo zich af. Toen hoorde hij plotseling iemand snikken achter hem. Hij draaide zich om en zag een klein meisje met grote ogen vol verdriet.
"Wat is er aan de hand, kleine meid?" vroeg Pipo bezorgd.
"Ik ben Lila," zei het meisje snikkend. "Ik woon hier in deze wereld achter de spiegel, maar iedereen is zo verdrietig omdat we vergeten zijn hoe we moeten lachen."
Pipo's hart brak bij het horen van Lila's woorden. "Vergeten hoe je moet lachen? Dat kan niet! Ik ben hier om jullie weer blij te maken!" riep hij enthousiast.
Lila keek op met nieuwsgierigheid in haar ogen. "Echt waar? Maar hoe ga je dat doen?"
Pipo dacht even na en kreeg toen een briljant idee! "We gaan samen een groot feest organiseren! Met muziek, dans en natuurlijk veel grappen!"
Lila's gezicht lichtte op bij het horen van dit idee. "Dat klinkt geweldig! Maar waar moeten we beginnen?"
"Laat me dat maar aan mijzelf over," zei Pipo terwijl hij begon te springen en te draaien als nooit tevoren. Hij maakte geluiden zoals 'boing' en 'plop', wat Lila deed lachen – voor het eerst sinds lange tijd!
Samen gingen ze op zoek naar vrienden om hen te helpen bij hun feestvoorbereidingen. Ze ontmoetten Kiki de Koala die graag zong, Benny de Beer die altijd leuke verhalen vertelde, en zelfs Trixie de Trol die dol was op dansen (ook al had ze twee linker voeten!).
Met hun hulp organiseerden ze het grootste feest dat deze verborgen wereld ooit had gezien! Ze versierden alles met kleurrijke slingers van snoepjes en maakten muziek met zelfgemaakte instrumenten van takken en bladeren.
Op de dag van het feest kwam iedereen samen onder de grote snoepboom waar ze hun feest zouden houden. De lucht vulde zich met gelach, muziek en vreugdevolle kreten toen iedereen begon te dansen.
Pipo deed allerlei gekke trucs: hij jongleerde met ballonnen die plotseling knapten (met veel gekke geluiden erbij), maakte ballonfiguren die tot leven leken te komen (een ballonhondje dat blafte!), en vertelde grappen zo flauw dat zelfs Lila moest giechelen!
Maar halverwege het feest gebeurde er iets onverwachts: donkere wolken begonnen zich samen te pakken boven hen heen! De lucht werd grijs en dreigend - oh nee! Wat nu?
"Geen paniek!" riep Pipo terwijl hij zijn handen omhoog stak als een echte circusdirecteur. "We hebben nog steeds onze lach! Kom op allemaal, laten we samen lachen tegen die wolken!"
En zo begonnen ze allemaal tegelijk luidop te lachen – eerst zachtjes, maar al snel werd het gelach steeds luider totdat zelfs de wolken begonnen te trillen van vreugde!
Tot ieders verbazing begonnen de wolken langzaam weg te drijven zoals confetti in de wind – wat zorgde voor nog meer gelach!
Toen alles weer helder werd, realiseerden ze zich dat hun vreugde sterker was dan alle somberheid bij elkaar!
De rest van het feest ging door tot diep in de nacht; iedereen danste onder sterrenhemel vol glinsterende lichtjes terwijl Lila hen vertelde over hun avonturen achter de spiegel.
Toen het feest ten einde kwam, gaf Lila Pipo een dikke knuffel: “Dank je wel voor alles wat je gedaan hebt!”
Pipo glimlachte breed; “Het enige wat je nodig hebt is wat liefde… én heel veel gelach!”
En zo keerde Pipo terug naar Glimlachstad via de magische spiegel – maar niet zonder belofte om ooit weer terug te komen naar deze wonderlijke wereld vol vreugde.
Vanaf die dag wist Lila dat lachen nooit vergeten mocht worden – want wie weet welke verborgen werelden er nog meer achter spiegels verscholen liggen?
En zo eindigde dit avontuur… of misschien begint er wel weer eentje zodra je in jouw eigen spiegel kijkt? Want wie weet wat daarachter wacht… misschien ook wel jou!
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes