Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De verloren sterren van Lila**
Er was eens, in een klein, kleurrijk dorpje genaamd Twinkelstein, een meisje met de naam Lila. Lila was niet zomaar een meisje; ze had een sprankelende lach die zelfs de somberste wolken deed verdwijnen. Maar wat haar nog specialer maakte, was haar liefde voor sterren. Elke avond klom ze op het dak van haar huisje en keek ze naar de nachtelijke hemel, waar de sterren fonkelden als diamanten op een zwart fluwelen doek.
Op een dag, terwijl Lila met haar verrekijker naar de sterren keek, viel haar iets op. "Hé! Wacht eens even!" riep ze uit. "Er zijn er minder dan gisteren!" En dat was waar! De sterren leken te verdwijnen, één voor één. Lila voelde een koude rilling over haar rug lopen. Wat zou er met de sterren aan de hand zijn?
Lila besloot dat ze iets moest doen. Ze ging naar het dorpsplein en riep: "Wie kan mij helpen om de verloren sterren terug te vinden?" De dorpsbewoners keken elkaar aan en schudden hun hoofden. Niemand wist wat er aan de hand was. Maar toen kwam er plotseling een oude man met een lange baard en een hoed die zo groot was dat hij bijna van zijn hoofd afviel.
"Ik ben Merlijn, de onhandige tovenaar," zei hij met een knipoog. "En ik heb toevallig net mijn toverboek verloren! Misschien kan ik je helpen, maar ik waarschuw je: mijn magie is soms... eh... niet helemaal zoals het hoort."
"Dat maakt niet uit!" riep Lila enthousiast. "Als jij me maar helpt om de sterren terug te krijgen!"
Merlijn knikte en haalde zijn toverboek tevoorschijn. Het boek was zo groot dat het bijna niet in zijn handen paste en hij moest het met beide handen vasthouden om te voorkomen dat het op de grond viel.
"Oké," zei Merlijn terwijl hij door het boek bladerde. "Laten we beginnen met... eh... dit spreukje." Hij stak zijn vinger omhoog en sprak: "Stellae ad astra! Of was het astra ad stellae? Ach, wat maakt het uit!"
En toen gebeurde er iets vreemds. In plaats van dat er sterren verschenen, begon Merlijn's hoed te dansen! Het sprongetjes maakte als een gekke kikker en iedereen in het dorp barstte in lachen uit.
"Dat was niet helemaal de bedoeling," mompelde Merlijn terwijl hij zijn hoed weer onder controle probeerde te krijgen.
Lila kon niet anders dan lachen om Merlijn's onhandigheid. "Misschien moeten we gewoon verder zoeken zonder magie," stelde ze voor.
Dus vertrokken Lila en Merlijn samen op avontuur om de verloren sterren terug te vinden. Ze trokken door bossen vol fluisterende bomen en over heuvels die glinsterden in het zonlicht.
Na urenlang zoeken kwamen ze bij een grote grot die eruitzag alsof hij recht uit een sprookje kwam. De ingang was bedekt met glanzende stenen die leken te schitteren als sterren zelf.
"Dit moet wel de plek zijn waar ze verborgen zijn!" zei Lila vol enthousiasme.
Merlijn knikte instemmend, maar toen hij naar binnen wilde gaan, struikelde hij over zijn eigen voeten en viel plat op zijn gezicht in het zand.
"Dat is nou precies wat ik bedoel met onhandigheid," zuchtte hij terwijl hij zich weer oprichtte en zich afveegde.
In de grot vonden ze geen sterren, maar wel iets heel anders: een groepje kleine wezentjes die eruitzagen als miniatuurversies van Merlijn! Ze waren druk bezig met iets dat leek op… sterretjes maken!
"Hé! Wat doen jullie hier?" vroeg Lila nieuwsgierig.
"We maken sterretjes voor jullie nachtelijke hemel!" zei één van hen enthousiast. "Maar we hebben per ongeluk enkele echte sterren gestolen omdat we dachten dat ze ook sterretjes waren!"
Merlijn's ogen werden groot van verbazing. "Dus jullie hebben onze sterren gestolen?"
"Ja! We dachten dat als we genoeg sterretjes maakten, jullie zouden denken dat jullie nog steeds genoeg hadden!" zei een ander wezen terwijl hij zich verontschuldigde met grote ogen.
Lila voelde medelijden voor deze kleine wezentjes; hun bedoelingen waren goed bedoeld geweest, maar hun acties hadden geleid tot verwarring in Twinkelstein.
"We moeten alles uitleggen aan onze dorpsgenoten," zei Lila vastberaden. "Jullie kunnen ons helpen om alles weer goed te maken."
En zo gebeurde het dat Merlijn en Lila samen met de kleine wezentjes terugkeerden naar Twinkelstein. Toen ze aankwamen op het dorpsplein, stonden alle dorpsbewoners al klaar om hen te verwelkomen.
Lila vertelde hen alles over hun avontuur in de grot en hoe zij samen met de kleine wezentjes ervoor zouden zorgen dat alle verloren sterren weer terug zouden komen aan de hemel.
Met behulp van Merlijn's onhandige magie (die deze keer gelukkig beter werkte), konden ze alle echte sterren terugbrengen naar hun plek aan de nachtelijke hemel. De lucht vulde zich opnieuw met schittering en glans!
De dorpsbewoners juichten van blijdschap toen zij zagen hoe hun geliefde sterren weer verschenen boven hun hoofden.
"Bedankt voor jullie hulp!" zei Lila tegen de kleine wezentjes die nu blij rondvlogen als vuurvliegjes in het donker.
Merlijn grinnikte terwijl hij naar zijn hoed keek die nu rustig op zijn hoofd zat zonder meer gekke sprongetjes te maken. “Misschien moet ik vaker mijn hoed laten dansen,” grapte hij terwijl iedereen lachte.
Die avond zat Lila weer op haar dak onder een fonkelende lucht vol stralende sterren. Ze voelde zich gelukkig omdat zij had geleerd dat zelfs als dingen verkeerd gaan – zoals wanneer je per ongeluk echte sterren steelt – je altijd samen kunt werken om alles weer goed te maken.
En zo eindigde dit avontuur vol spanning, ontroering én heel veel gelach in Twinkelstein – waar elke ster nu weer veilig aan de hemel straalde dankzij Lila’s moed en Merlijn’s onhandige magie!
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes